En ook Richard Long verveelde zich haast dood.

29 september 2014

Om mijzelf wat meer zelfinzicht te verschaffen, leek het mij aardig, om eens te beschrijven hoe dat nou gaat, het schrijven van een artikel, een artikel zoals dit. In de inleiding van een stukje, haal ik iets dagelijks of iets op het eerste gezicht onbenulligs naar boven. Ik geloof dat je voor de chronologie van een stukje het best klein en laag bij de grond moet beginnen. Om vervolgens langzaam en geleid steeds dieper in het onderwerp te kunnen glijden.

Op dit moment zou ik, als ik dit stukje wat inhoud en diepgang wil geven, een groter of gewichtiger onderwerp moeten koppelen aan mijn inleiding. Zo zou ik dieper op het begrip ‘inspiratie’ kunnen ingaan. De inspiratie voor het schrijven van deze tekst was de constatering dat ik mijn teksten stukjes noem. Zo zou ik kunnen stellen dat de beste inspiratie, de verveling is. Nu ik, de twee termen ‘inspiratie’ en ‘verveling’ heb laten vallen, zou ik, voor dat ik deze twee termen aan elkaar koppel, moeten uitleggen, wat deze termen inhouden.

Ik moet toegeven dat mijn kunst, mijn teksten en mijn beste zelfinzichten ontstaan uit de verveling. Je vervelen brengt je in je onderbewuste. Tijd lijkt te bevriezen en de ruimte, waarin je je begeeft vervaagt. Als ik me verveel, zien mijn ogen niks meer, en lijk ik niks meer te horen. Ik stijg op en ben een en al gedachte, zonder dat ik hier zelf om gevraagd heb. Misschien dat mensen die mediteren, niet mediteren, maar zich op dat moment gewoon ontzettend vervelen.
De verveling brengt mij abstracte gedachten. Voordat ik dit stuk schreef, kreeg ik tijdens een van mijn vele verveelsessies, het plotselinge inzicht om een tekst te wijden aan de tekst, laat ik het voor het gemak, het droste-effect noemen. Ik mijn hoofd zag ik abstracte vormen, die uit zichzelf ontstonden, een vorm-in-een-vorm. Ik zag eindeloze vierkanten en grenzeloze driehoeken, geen begin, geen eind.

Zouden er kunstenaars zijn, die net als ik hun inspiratie putten uit de verveling? Of sterker; zouden er kunstenaars zijn, die zich vervelen als ze hun werk produceren? Zouden er kunstenaars zijn, die als ze schilderen, beeldhouwen, construeren, of wat dan ‘ook-en’, tijd en ruimte vergeten, niet meer weten waar ze zijn, zich op een meditatief, begeesterd of verveeld vlak begeven?
Ik kan me voorstellen dat een Richard Long, die in natuurgebieden dagenlang langs eenzelfde ‘lijn’ liep, om zo een pad, of beter een ‘spoor’ te vormen, zich ontiegelijk heeft moeten vervelen. Als je toch urenlang heen en weer loopt, begin je je, dat denk ik dan, behoorlijk bekoorlijk te vervelen. Dan moet je je wel op een meditatieve, begeesterde en verveelde staat van zijn begeven.

Ik geloof dat het heel belangrijk is, om je zo nu en dan, ontzettend te vervelen. Om inspiratie op te doen en om je wezen naar een hoger, of in ieder geval, leger plan te tillen. Maar eerlijk gezegd, heb ik me tijdens het schrijven van dit stukje, niet verveeld. Ik denk dat ik vanavond, een potje die-hard ga niksen, opdat ik me weer heerlijk ga vervelen.