Lichaamstaal

Ik kon me daar weinig bij voorstellen totdat ik het horen van seks begon te vergelijken met het lezen erover. Ik vind het namelijk niet fijn om over kloppende leden en vochtige streken te lezen. De stiekeme kracht die een verhaal heeft doordat je als lezer elk woord dat je leest even je in hoofd hebt, bijna even in je mond proeft, maakt dat je je als lezer van een seksscène al snel misleid voelt. Een gedwongen participant, een opgelegde voyeur.

Toch dacht ik dat het mogelijk moest zijn een goede seksscène te lezen en daarom besloot ik er een te schrijven. Een vriendin en ik gaven onszelf de opdracht een goede seksscène te schrijven en die de week erop aan elkaar voor te lezen. Het werd voor mij al snel duidelijk dat je een seksscène beter in de ochtend dan in de avond kan schrijven, om de klamme sfeer uit de tekst te verdampen en de leesbaarheid ervan te bevorderen. Als schrijver van een goede seksscène kan je namelijk je lezer niet vergeten als je de eerdergenoemde complicaties tegen wilt gaan. Na een week lazen we elkaar de teksten voor. Liggend op de woonkamervloer, misschien wel om elkaar niet aan te hoeven kijken.

Er werd geademd, hard of zacht. Er waren vingertoppen die op wereldreis leken te gaan. We schreven over veranda’s en over vinvissen, het kraken van stof en het scheuren van ijs. We probeerden seks te beschrijven zonder seks te benoemen. Met angst voor de woorden die we haast gedwongen waren te gebruiken. Een angst die misschien voortkomt uit die verwarring die we van kinds af aan aangepraat krijgen als we van de grote mensen de schuilwoorden voor onze geslachtsdelen leren. Zo kwam ik er na wat rondvragen achter dat mijn vrienden op jonge leeftijd getraumatiseerd zijn met woorden als poortje, slurf, poes en piel. Hoewel deze categorie ontwijkende woorden mij een rilling in de nek geeft, vind ik ze ook op een vreemde manier vertederend. Want de woorden zijn met de beste bedoelingen verzonnen op een cruciaal moment waar de beginnende ouder misschien nog niet op voorbereid was. Dat moet ook lastig zijn, want het benoemen van een geslachtsdeel blijkt bijna net zo definitief als het geven van een voornaam. Eenmaal besloten is er geen verandering meer mogelijk. Niets is verwarrender dan wanneer je slurf ineens een slinger genoemd moet worden.

Wat overigens wel heel kwalijk is aan de andere benamingen die te vinden zijn in ons seksuele vocabulaire, is dat ze lijken te zijn opgesteld door een groepje buschauffeurs dat zich na werktijd in de remisekantine heeft lopen bezatten. Voor de mensen die het moeilijk vinden seks te benoemen (en dat is misschien wel het merendeel) is het dus bijzonder lastig dat ze het moeten doen met woorden bedacht door mensen die liever niets anders doen dan seks te benoemen. En dat is natuurlijk waar de metafoor zijn werk kan doen. Tenminste, dat zou je zeggen, maar wie zich met metaforen voor seks omringt, begeeft zich op glad ijs. Zo eet ik sinds het laatste boek dat ik las liever geen rosbief meer en is het ronduit omslachtig als het duinlandschap ineens een wilde bos schaamhaar blijkt te zijn.

Het is buitengewoon moeilijk om over seks te lezen en nog veel moeilijker om erover te schrijven. Het is een gebied van nuance, van fingerspitzen. Daar komt nog bij dat, mocht het je als schrijver gelukt zijn een goede tekst over seks te schrijven, het nog lastig is om de tekst te presenteren. Want zodra een schrijver over seks begint te praten ontstaat er een vreemd soort nieuwsgierigheid dat maakt dat je de schrijver wil betrappen op een rommelig kapsel of een zuigzoen in de hals.

Toch blijf ik geloven dat het kan. En tot de dag dat ik de perfecte seksscène lees, zal ik mijn erotische steentje blijven bijdragen. Want naar mijn idee mag je seks best een beetje delen, juist met de mensen aan de andere kant van de muur.