My Stories of Painting
In plaats van doorgaans vrij saaie zaalteksten, die dikwijls ingewikkelde concepten in Jip en Janneke taal behelzen – omdat men tegenwoordig denkt dat een zin die langer is dan zeven woorden te ingewikkeld is, en ik nu met deze zin probeer te bewijzen dat dat wel meevalt – zijn de kunstwerken bij de solotentoonstelling van Cai Guo-Qiang in het Bonnefantenmuseum Maastricht omkleed met persoonlijke gedachten. (adem uit). Cai Guo-Qiang is een bijzonder leuke man kom je zodoende achter, met zijn blik wagenwijd open voor de buitenissige onderwerpen in onze wereld. Hij maakt kunst met vuurwerk, omdat – ja, wie houdt er nou niet van vuurwerk?- maar is tevens een zeer eloquent denker en schrijver. Een aanrader dus, deze tentoonstelling.
Cai Guo-Qiang: ‘Een gezegend kind is een kind dat krijgt wat het nodig heeft, wanneer het nodig is. Zo zijn ‘mijn schildersverhalen’ ontstaan. De reis door het schilderen is niet een reeks voetstappen van één persoon in de wildernis, maar een reis in gezelschap van vrienden, leraren en familie. Ze hebben allemaal naast me gestaan in mijn verschillende fasen: mijn grootmoeder, mijn vader, mijn vrouw, mijn kinderen, en anderen. Zij hebben mij beïnvloed en ik hen. Dit verhaal zet elke persoon in de schijnwerpers die achter mij heeft gestaan. Zo kan het publiek zien en daardoor kan men mij ook duidelijker zien.’
”Naar aanleiding van de ‘Projects for Extraterrestrials’ begon ik buskruit op papier te gebruiken om er grootschalige explosies in de open lucht mee uit te drukken. Ik noemde deze schilderijen ‘buskruittekeningen’, ongeacht of deze projecten werden uitgevoerd of niet. Zo gaat ‘Bigfoot’s Footprints: Project for Extraterrestrials No.6’uit van de verbeelding dat buitenaardse wezens zich niets aantrekken van landsgrenzen en vrijelijk de lucht boven verschillende landen doorkruisen.’
‘Deze 30 werken bestaande uit aquarellen, olieverfschilderijen, opdrachten uit mijn schooltijd en ook een aantal experimentele schilderijen zijn een toelichting op het schilderen uit mijn jeugd.’
en
‘Landschappen, met name van de omgeving van mijn geboorteplaats, boden in vergelijking met portretten, waarvoor de overheid vaak specifieke thema’s voorschreef, meer ruimte voor individuele expressie. Het theatergezelschap waarvoor ik werkte trok vaak voor optredens door de bergen en het platteland: ik ging mee en schetste de hoge bergruggen en uitgestrekte zee. Omdat er in sommige streken geen verharde wegen waren, moesten we de decors soms per boot vervoeren: dan zat ik aan het roer te schilderen en spoelde mijn penselen uit in de rivier’
‘Ik ‘ontplofte’ de leden van de Xiao Bai Hua theatergroep op zijden lakens. Ik probeerde het gevoel van levendigheid en jeugdigheid in de groep wanneer ze offstage waren te vangen, want dat raakte me zeer. Zijde golft op een elegante en geweldige manier en creëert een ander effect dan papier of doek. Ik koos voor dit onderwerp om de speciale kwaliteiten van deze stof: zijde is meer geschikt om deze zachte, lenige meisjes weer te geven.’
‘We denken vaak over, en proberen uit hoe we moeten schilderen, wat we moeten schilderen en waarom we überhaupt zouden schilderen. Uiteindelijk is er echter niet één rationeel antwoord te geven op de vraag: ‘Waarom zou ik in deze tijd schilderen?’ – het antwoord is in feite: ‘Omdat ik van schilderen houd.’
‘Lange tijd ordende ik mijn gedachten en presenteerde ik mijn voorstellen voor mijn grootschalige explosieprojecten en installaties het liefst met behulp van inkttekeningen. Bij ieder bezoek aan een projectlocatie nam ik een rol uit bamboe vervaardigd Chinees schrijfpapier mee dat ik al in mijn geboorteplaats was beginnen te gebruiken, een inktstaaf en een inktpenseel om schetsen te maken van ideeën die bij me boven kwamen. Voor één project kon ik een hele stapel tekeningen maken, van een explosie op verschillende momenten in de tijd of van één installatie vanuit verschillende gezichtshoeken.’
‘Much of Cai Wen-You’s childhood was spent in museums and galleries: ‘Instead of dolls and figurines, I have memories of Giacometti sculptures,’ she tells me. And when she was growing up her father’s career claimed her attention even while he was away from home.‘
De tentoonstelling duurt nog tot en met 1 mei en klik hier voor meer informatie.
Ook adverteren op mistermotley.nl ? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl