RijksakademieOpen 2018: een selectie

Waar Isabelle Andriessen haar keramische en aluminium sculpturen toont die door het toedoen van chemische middelen beginnen te zweten, groeien en kristalliseren, presenteert Mire Lee een rusteloos siliconen wezen dat genegen op een stalen plaat tolt. Marit Westerhuis bevraagt de menselijke psyche en of dit bewustzijn enkel toe te kennen is aan ons mensen, door in twee glazen vitrines twee robothanden te leggen die onrustig tegen het glas tikken. De werken zijn gecultiveerd, gekweekt en vanuit chemische processen gevormd. Het is een opvallende tendens die opgemerkt kan worden al lopend door de gangen van de Rijksakademie: de huidige generatie makers geeft een nieuwe invulling aan fijnzinnige, geconcentreerde ambachten – soms in traditionele zin, soms meer op experimentele wijze– om op die manier een object te realiseren dat gaat leven als een volwaardige entiteit. De kunstwerken lijken daarmee een onafhankelijke plaats in te nemen naast hun maker – en niet erachter of ervoor.

Een bezoek aan de RijksakademieOPEN 2018:

‘Terminal Beach’, Isabelle Andriessen (2018)

‘Terminal Beach’, Isabelle Andriessen (2018)

‘Terminal Beach’, Isabelle Andriessen (2018)

‘Hysteria, Elegance, Catharsis; words were never enough’, Mira Lee (2018)

‘Hysteria, Elegance, Catharsis; words were never enough’, Mira Lee (2018)

‘Hysteria, Elegance, Catharsis; words were never enough’, Mira Lee (2018)

‘Still waiting’, Marit Westerhuis (2018)

‘Still waiting’, Marit Westerhuis (2018)

Wat ook opvalt dit jaar zijn de vele video’s van hoge kwaliteit. Zo presenteert Che Onejoon het indrukwekkende werk ‘My Utopia’. De video gaat over Monica, de jonge dochter van de toenmalige president van Equatoriaal-Guinea, Francisco Macias Nguema. Monica werd naar het bevriende Noord-Korea gestuurd toen zijn regering en familie in gevaar bleken te zijn. Hier raakte Monica steeds meer van haar eigen Spaanse taal en cultuur verwijderd en ging zich steeds meer thuis voelen in de sterk geïsoleerde cultuur van Noord-Korea. Het is een bizarre film geprojecteerd op drie schermen met archiefmateriaal, nieuw geschoten ‘filmset’ beelden en interventies uit het toneel waarin feit en fictie elkaar constant afwisselen. Onejoon maakt maar weer eens duidelijk waarom de kunst zo’n geschikte kandidaat is voor het medium van de video; enerzijds wordt er niet te veel uitgelegd waardoor ‘het grip krijgen op’ steeds blijft ontbreken, tegelijkertijd blijft de spanningsboog van begin tot einde strak waardoor de toeschouwer 26 minuten lang wil blijven kijken.

‘My utopia’, Che Onejoon (2018)

‘My utopia’, Che Onejoon (2018)

Ook Nora Turato maakt indruk. Zij combineert in haar werk video met performancekunst. Vanuit geluidsperformances waarin ze woorden en verhalen uitspreekt met een snelheid die bijna niet te volgen is, maar waarbij net als bij Onejoon de spanning constant aanwezig blijft. Die spanning komt voort omdat je als toeschouwer wel moet blijven kijken en tegelijkertijd vergeet je direct wat je hebt gezien. Het is precies dezelfde verslavende werking als dat van onze social mediakanalen en iPhone-schermen. In de geheel zwarte en van licht ontnomen ruimte worden woorden op het doek geprojecteerd als een automatisch machinegeweer dat niet kan stoppen met het raken van het doelwit. De woorden heeft ze gevonden in allerlei bronnen, ‘van e-boeken tot sites met beoordelingen van parfums’.

‘I don’t need to make sense, I just need to let it go’, Nora Turato (2018)

‘I don’t need to make sense, I just need to let it go’, Nora Turato (2018)

Daarnaast waren er nog een aantal andere studio’s die zeker de moeite waard zijn om dit weekend te bezoeken:

‘Institutional holdings from the collection and the library of the Rijksacademie van beeldende kunsten’, Anna Dasovic (2018)

‘Institutional holdings from the collection and the library of the Rijksacademie van beeldende kunsten’, Anna Dasovic (2018)

‘Institutional holdings from the collection and the library of the Rijksacademie van beeldende kunsten’, Anna Dasovic (2018)

‘Rain, spit, snow’, Ceel Mogami de Haas (2018)

‘Rain, spit, snow’, Ceel Mogami de Haas (2018)

‘Morpher, Stories of being consumed’, Kévin Bray (2018)

‘Morpher, Stories of being consumed’, Kévin Bray (2018)

‘North and South’, Esteban Cabeza De Baca (2018)

‘North and South’, Esteban Cabeza De Baca (2018)

‘North and South’, Esteban Cabeza De Baca (2018)

‘North and South’, Esteban Cabeza De Baca (2018)