Hippies

15 oktober 2013

Mijn vader heeft twee oorbellen; kleine gouden ringetjes en heel vroeger wel eens een lieveheersbeestje. Daar ben ik aan gewend. Ik vind het zelfs heel mooi. De schaarse dagen dat hij ze niet draagt lijkt zijn gezicht niet volledig. Ook draagt hij op zijn grof gebreide blauwe trui een broche van zilver met twee handen die een pistooltje door tweeën breken. Tatoeages heeft hij niet, al dacht hij er eens over een klein klavertjevier onder zijn voetzool te laten zetten, zodat aan iedere stap die hij zou zetten een minibeetje geluk zou blijven kleven…

Sommige mensen zouden zeggen dat mijn vader een hippie is. Een ‘hedendaagse’ hippie, met een flinterdunne Mac-computer en een oldtimer voor de deur (een oude Duitse ambulance uit de DDR met een groot blauw kruis en een zwaailicht; hij rijdt 90km op de snelweg), een Russische motor in de schuur (een vooroorlogseUral, met een zelfgemaakte bronzen engel op de kop van de motor) en een huis vol kunstwerken en foto’s van de verre reizen die hij samen met mijn moeder maakte.

Ik ken veel mensen die in de jaren zeventig en tachtig geboren zijn en het betreuren dat zij de hippietijd ‘net’ misliepen. Met de hippietijd wordt er gerefereerd naar de jaren zestig, de goede muziek, de man in het witte gewaad met de lange baard die in Paradiso de kussens langs ging waar mensen op lagen te genieten met een grote collectieve waterpijp, de liefdes-tijd, vrij, bloot en kleurrijk, slapen in het park, goede muziek en onschuldige drugs. Zo kijk ik; iemand van de jaren tachtig naar de naoorlogse opbloei van baarden en wijde pijpen: Hippies.

Of het nou aan de kredietcrisis ligt, aan de verharding van de media, of aan het drukker worden van de steden, wegen en trams; ik weet het niet, maar ergens voelt het of er een revival van de hippietijd op komst is. Steeds vaker kondigt Matthijs van Nieuwkerk in De Wereld Draait Door een nieuw bandje aan die ook geloofwaardig zouden zijn geweest in het Vondelpark van ‘toen’. Jonge jongens met lange haren die harmonische liederen met pacifistische teksten ten gehore brengen. Vorige week beantwoorde Hanne Hagenaars in de rubriek Help Me! een lezersvraag over een driehoeksverhouding: Hoe moet je liefde verdelen tussen meer dan één persoon?

Begrijp me niet verkeerd: vrije liefde, pacifistische muziek en vrolijke kleuren zijn niet enkel gelieerd aan 1969, maar ik denk de heimwee naar de hippies te proeven in de media van nu.

En dan deze vondst: The Third Eye Issue 1 vol. 1. Een krant die in alle opzichten de Amerikaanse Woodstock-generation vertolkt. Was de krant iets geler en vond ik hem op de vrijmarkt van Koninginnedag, dan geloofde ik dat ik een geheim relikwie uit de summer of sixty-nine rijker was. De typografie, de indeling van de plaatjes, de kleuren, de afbeeldingen en zelfs de inhoud van de teksten staan voorlove, peace and understanding. Het jaartal op de cover verraadt het daadwerkelijke druk-jaar van de krant: Summer of 2012. (Zou de Bryan Adams van nu daar ook een fijne meezinger op kunnen maken?)

For The Third Eye’s birth, we are celebrating expansion. As we approach the end of 2012, the Mayan calendar tells the ending of a great cycle, and the dawning of a new age. A universal awakening had already begun. The world speaks of revolution, but we can no longer pretend that only the system must be changed. Transformation can only come from the system creator: man himself. (…) To all the wild souls chasing the stars into infinity. The Third Eye is activated. Thanks to the Universe!

Met de inleidende woorden van het eerste artikel in de krant hoeft er enkel een muzikale ziel zijn gitaar ter hand te nemen en het lied dat de hedendaagse hippietijd zal inluiden is geboren.