Kursaal en zeedijk – winter in Oostende
Lena van Tijen wordt geraakt door het werk van James Ensor tijdens haar studententijd. De manier waarop de kunstenaar eenzaamheid weet te verbeelden leidt haar naar een expositie van zijn werk in Mu.ZEE in Oostende. Daar ontdekt ze een andere kunstenaar die eveneens eenzaamheid onderzoekt, maar dit vanuit een geheel andere invalshoek benadert. De rauwe en oprechte manier waarop hij zijn isolatie verbeeldt, raakt haar diep. ‘Beide kunstenaars lijken te begrijpen dat de mens, zij het alleen of samen, poogt eenzaamheid te overbruggen, zonder daar ooit echt in te slagen.’
KUNST IS LANG: Elizar Veerman
Deze week is Elizar Veerman te gast bij Kunst is Lang. Elizar begon als tiener met het portretteren van zijn vrienden op straat, en ontdekte al snel dat fotografie een goed medium is om
meer zichtbaarheid te creëren voor de Molukse gemeenschap en cultuur. Na zijn portretten van meerdere generaties Molukkers in Nederland, richt hij zich op het vastleggen van jonge mannen die leven in de periferieën van grote Europese steden, zoals Amsterdam of Marseille. Op een warme en soms dromerige manier vangt hij in analoge foto’s hoe ze zich via hun bewegingen, kleding en voertuigen profileren en zich hun omgeving eigen maken.
KUNST IS LANG: Ricardo van Eyk
Deze week is Ricardo van Eyk te gast bij Kunst is Lang. Zijn installaties en schilderwerken bevatten elementen van architectuur en bouwmaterialen. Zo maakte hij grote schotels van aluminium, waarin mysterieuze tekeningen zijn gemaakt én weer uitgewist, of bewerkte hij roestvrijstalen panelen met een slijptol, zodat ze veranderen in wonderlijk vervormde, spiegelende oppervlaktes.
Schrijvend tekenen – De zelfoverwinning van Mariette Linders
Alex de Vries sprak met Mariette Linders over haar loopbaan en kunstpraktijk, en hoe onverwachte gezondheidscomplicaties haar werk en benadering van kunst hebben beïnvloed. Mariette reflecteert op de ervaringen die ze op verschillende werkplekken en in samenwerking met anderen opdeed, en hoe deze haar ontwikkeling als maker hebben gevormd. ‘Ik wilde kunst maken die als luciferhoutjes tussen de oogleden zou staan. Wakker blijven, niet alles aannemen, maar zelf blijven kijken. En ik wilde het “intellect” gevoelig maken, een lichaam als bedding geven.’
De dood als voortdurende staat van verandering – over VIGIL: Death and the Afterlife
Lara Bongard bezocht de tentoonstelling VIGIL: Death and the Afterlife. Ze werd onder andere geraakt door het werk van Folkert de Jong en Simon Chovan. Aan de hand van deze werken reflecteert Lara op de menselijke relatie met de dood en de onderlinge verbondenheid van leven en dood. ‘Misschien moeten we af en toe een metaforische dood omarmen om opnieuw geboren te worden. Als we de dood als een middel tot vernieuwing zien, kunnen we ontdekken dat het de cyclische aard van het leven is die ons voedt.’
Weken in water – over After us en The Outrun
Twee vrouwen, ieder alleen op de wereld. Puck Kroon zag Nora Fingscheidts film The Outrun over een jonge vrouw die kampt met een alcoholverslaving en Davy Pieters’ voorstelling After Us, over het zoeken naar houvast binnen de tijdelijkheid van het bestaan. De hoofdpersonages vinden beide soelaas in het water.
Vertrekken – te gast in het huis van architect Jože Plečnik (1872-1957)
De Sloveense architect en stedenbouwkundige Jože Plečnik (1872-1957) is een figuur die gehuld gaat in verhalen en mythes, en tegelijkertijd een nationale culturele heldenstatus geniet. Bart Lunenburg resideerde in het Plečnik Huis en ontwikkelde daar de solotentoonstelling To Decide Where The Shadow Falls. Lunenburg is geïnteresseerd in hoeverre de persona van één architect, met diens persoonlijke voorkeuren, angsten, verlangens en politieke ideologie de manier bepaalt waarop we private en openbare ruimtes in een stad beleven. Hoe leven we in de sculpturale droom van een architect? Sculpturen die historisch gezien vrijwel uitsluitend zijn vervaardigd door mannelijke architecten?
KUNST IS LANG: Serana Angelista
Deze week is Serana Angelista te gast bij Kunst is Lang. Hun werken raken zowel aan persoonlijke herinneringen en familiegeschiedenissen, als aan grotere historische thema’s. In de fotoreeks Promised Land zien we Serana’s vader, die in de jaren ‘70 van Curaçao naar Nederland emigreerde, zijn gezicht en die van andere geportretteerden bedekt met een kauri-schelp, die diende als koloniale valuta, maar ook spirituele waarde heeft in de Afro-Caribische diaspora.
Voor deze Palestijnen is de camera het enige wapen dat rest – over de documentaire No Other Land
In een vol Carré zag Maurits de Bruijn tijdens het eerste IDFA-weekend No Other Land, een documentaire van verschillende filmmakers die de gruwelijke Israëlische ontmanteling van Masafer Yatta vastleggen. Masafar Yatta is een verzameling van twintig bergdorpen op de Westoever, vestigingen die al op kaarten uit de negentiende eeuw te zien zijn. ‘Er gleden golven van walging door het met rood pluche beklede Carré. Na anderhalf uur onrecht schoot het publiek uit de stoelen om zich over te geven aan een staande ovatie, die aanhield tot de Israëlische en Palestijnse filmmakers het podium betraden.’
Het onderscheid tussen rondtrekken en geworteld zijn – over het werk van Małgorzata Mirga-Tas
Joost Jungsik Vormeer bezocht in het Bonnefanten This Is Not The End of the Road, een solotentoonstelling met werk van Małgorzata Mirga-Tas, afkomstig uit een Poolse Roma-nederzetting. Op de textielwerken zijn vooral vrouwen te zien, zoals de Nederlandse Roma-activist Lalla Weiss en Alfreda Noncia Markowska, een Poolse Roma-vrouw die tijdens de Tweede Wereldoorlog Joodse en Roma-kinderen redde. Tijdens zijn bezoek vervaagde voor Joost het onderscheid tussen rondtrekken en ergens geworteld zijn.
Voor het eerst hebben wij de sleutels in handen – In gesprek met Ghita Skali van moezeum
‘In westerse instituten ben je als maker van kleur nooit écht welkom; in het beste scenario word je als gast gezien. Voor het eerst hadden we het privilege dat we de sleutels van een ruimte in handen hadden en zelf mensen mochten ontvangen.’ In september opende het Rotterdamse moezeum. In een tijd van voortdurende genocides, sociale onrechtvaardigheid en xenofobie, is moezeum er om samen uit te rusten, elkaar te helpen en dominante discoursen te bevragen en doorbreken. Maureen Ghazal interviewde kunstenaar Ghita Skali die samen met kunstenaar Salim Bayri zorgdraagt voor het concept van de ruimte en de programmering van de tentoonstellingen.
Marlow Moss – de kunstenaar die bijna onder de voetzool van Mondriaan belandde
Anne-Mirthe Huijser denkt terug aan het moment dat zij en studiegenoot E in een boek voor het eerst een Marlow Moss zagen en in eerste instantie dachten dat het om voor hen onbekend werk van Mondriaan ging. In de tentoonstelling Radicaal in Museum Arnhem ontmoet Anne-Mirthe Moss’ werk opnieuw, maar wordt ze ook geraakt door werk van Hanna Nagel: ‘De serie tekeningen doet me denken aan de sfeer van Het verhaal van de dienstmaagd van Margaret Atwood. Ik krijg kippenvel: dat Nagel dit vastlegde vind ik bewonderenswaardig. Ze leefde in een tijd waarin er nauwelijks de juiste woorden gegeven werden aan verkrachting, misogynie of seksuele intimidatie. […] Hoe krachtig moet het geweest zijn om dit verzet in beeld te vangen?’
KUNST IS LANG: Ahmad Mallah
Deze week is Ahmad Mallah te gast bij Kunst is Lang. De verschrikkingen die nu in Palestina plaatsvinden komen op verschillende manieren terug in zijn werk: op polaroids zien we zijn naakte lichaam, gekneveld en soms geblinddoekt, met daar overheen rauwe streken verf die geweld suggereren en zijn identiteit op de foto uitwissen, zoals dat gebeurt bij de duizenden Palestijnen die worden vermoord. Voor zijn schilderijen kiest Ahmad voor een zachtere verwerking van de continue stroom gruwelijke beelden: ze worden weergegeven in gedempt roze, paars en oranje, en krijgen door de plaatsing van bloemen of een olijfboom op de voorgrond een minder intens karakter.
‘Verrek, ik ga dood. Ik moet eens goed opletten hoe dat gaat…’ – in gesprek met Toon Teeken
Alex de Vries sprak de 79-jarige Toon Teeken over zijn loopbaan en de portretten die hij nog altijd schildert. In zijn werk laat Toon Teeken bekende figuren uit de literatuur, muziek, filosofie en kunst opduiken, al zijn hun gezichten vaak niet uitgewerkt. ‘Als je iets aanwijst, maak je het altijd kapot. Je moet er omheen praten, dan kun je het beste definiëren.’
Advertenties
Ook adverteren op mistermotley.nl ? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl
Nieuwe artikelen laden...