Ilse van der Velden

De laatste in de wildernis

6 juli 2019

Er zijn verhalen genoeg over mensen die op zichzelf aangewezen zijn, vaak als gevolg van een noodtoestand. Door bijvoorbeeld schipbreuk zoals de hoofdpersoon in Robinson Crusoe, of door een vliegtuigramp, zoals de schooljongens in Lord of the Flies. Ze stranden op een plek ver weg van de beschaving, moederziel alleen en gedoemd te sterven onder de barre omstandigheden van het onbewoonde eiland of het afgelegen regenwoud. De situatie verkennende, is er altijd één instinct dat meteen de kop opsteekt, welk boek je ook leest of welke film je ook ziet: we moeten op zoek naar mensen.

 Al zijn het kannibalistische inboorlingen met moorddadige trekjes, de hoofdpersoon slaakt altijd een zucht van opluchting als hij een teken van menselijk leven tegen het lijf loopt. Robinson Crusoe vond Vrijdag en de schooljongens in Lord of the Flies werden uiteindelijk gevonden door een stel Britse officieren. Doug, de non-fictieve hoofdpersoon in het fotoboek Doug’s Cabin van Karianne Bueno, vond helemaal niemand. Sterker nog: hij koos er zelf voor om in zijn eentje de wildernis in te trekken.


Uit: Doug’s Cabin, Karianne Bueno

Een kanttekening: in 2010 ontmoette fotograaf Karianne Bueno Doug, die zich 47 jaar geleden vestigde in een bos op Vancouver Island. In de afgelopen honderd jaar hebben al twee keer eerder mensen geprobeerd een beschaving te stichten; aan het begin van de twintigste eeuw waren dat Deense kolonisten, in 1953 werd er een militaire basis aangelegd die het land moest beschermen tegen een luchtaanval van de Sovjetunie. Beide beschavingen trokken uiteindelijk weg. De weersomstandigheden waren te bar, de plek te ver van verwijderd van de stad. Doug, die als timmerman bij de legerbasis werkte, wilde er niet weg. Hij redde een deel van de gebouwen van vlammen en verval en droomde van een camping inclusief hostel. Die camping kwam er, het hostel niet.


Uit: Doug’s Cabin, Karianne Bueno

Zijn camping trekt maar weinig publiek en een groot deel van het jaar, voornamelijk in de wintermaanden, is Doug alleen. De faciliteiten die hij tot zijn beschikking heeft zijn schaars. Er is geen internet of telefoonverbinding, alleen een radio. In een achtergelaten camper is een werkzame oven waarin Doug zo nu en dan een pizza opwarmt. Doug leeft het primitieve leven waar velen van dromen, maar waar niemand de stap toe durft te zetten. Toch wordt er één ding pijnlijk duidelijk in de foto’s: dat het meer is dan genieten van een boek in het gezelschap van doodse stilte. Het weer is onvoorspelbaar en er liggen roofdieren op de loer. Bovendien heeft Doug zijn beste tijd gehad. In een email aan de fotograaf schrijft hij: ‘(…) I ended up getting open heart surgery and have been in Van for about 4 months.’ Maar gezond of niet, Doug keert altijd terug naar zijn vertrouwde bos. Het is de plek waar hij al bijna een halve eeuw woont en waarvan hij geen afscheid kan nemen. Bovendien ontfermt Doug zich over het bos. Hij huurt een deel van het land af, waardoor niemand het recht heeft de natuur iets aan te doen.


Uit: Doug’s Cabin, Karianne Bueno

Oorspronkelijk was Doug niet in zijn eentje. Hij noemt vrienden die, net als hij, een hutje in het woud besloegen. Zij zijn inmiddels overleden of vanwege gezondheidsproblemen naar de stad teruggekeerd. Zijn enige bezoekers zijn wandelaars. Uit de foto’s blijkt echter dat het afzonderlijke bestaan dat Doug leidt niet per se gepaard gaat met eenzaamheid.  Doug is altijd druk; verzamelingen aanleggen, zijn dieren verzorgen, naar de radio luisteren. Hij beleeft zijn dag op dezelfde manier als wij dat doen, met een stuk minder gesprekspartners tot zijn beschikking, maar omringd door zijn geliefde woud.

Er spreekt een hartstocht jegens de natuur uit de foto’s die zeldzaam is in het consumententijdperk. Eindeloze shots van bomen en begroeiing volgen elkaar op. De foto’s lijken zich op te splitsen in twee kampen: de natuur waarin Doug verblijft en de natuur zoals die onaangetast door de mens is.


Uit: Doug’s Cabin, Karianne Bueno

Het eerste kamp maakt van het boek een zoekboek waarin je de sporen van de mens najaagt. Bowlingkegels, plastic kuipstoeltjes, laarzen en hekwerk zijn overduidelijke voorbeelden daarvan. Ze staan of liggen op plekken waar je ze niet verwacht en waar ze dan ook niet thuishoren. Veel van deze spullen zijn in letterlijke strijd met de natuur; de kegels zijn gebarsten en groen uitgeslagen, een neergestort vliegtuig uit de tijd van de legerbasis staat op het punt onder het groen te verdwijnen.  Minder duidelijk zijn de uitgehouwen paden en op elkaar gestapelde takken, het werk van Doug. Een non-verbale aanmaning aan de wandelaars: je zult spoedig verwelkomd worden in het rijk van Doug.


Uit: Doug’s Cabin, Karianne Bueno

Het tweede kamp beslaat foto’s van een overwoekerde woestenij die onder invloed van het weer verkleurt. De seizoenen veranderen, het groen van de bomen vervaagt. Bijna vergeet je dat er iemand is die te midden van deze wildernis deze beelden vastlegt op camera. Dat je, met deze wetenschap in je achterhoofd, kunt concluderen dat de twee kampen helemaal niet zo ver uit elkaar liggen. Want er is iemand die op deze plek stond en deze foto’s genomen heeft. Iemand heeft de takken verschoven en zijn zoolafdrukken in de modder gezet om tot dit shot te komen.


Uit: Doug’s Cabin, Karianne Bueno

Dougs lot is onzeker. Het dichtstbijzijnde dorp loopt leeg, telefoonlijnen zijn doorgeknipt en geen provider wil internet installeren op een dunbevolkte plek als deze. Het wordt steeds moeilijker voor Doug om contact met de buitenwereld te behouden, juist nu zijn gezondheid daarom vraagt. Het is een kwestie van tijd voordat hij gedwongen wordt terug te keren naar de beschaving. Tot die tijd is het woud van hem. Maakt hij uit wat er in zijn omgeving gebeurt. Hij houdt van het bos, hoe onvoorspelbaar ook. Zijn eigendommen worden geregeld geteisterd door overstromingen en stormbuien, maar Doug verwijt de natuur niets. Zolang de wind waait en de regen valt, is hij niet alleen.

Interesse in het fotoboek Doug’s Cabin van Karianne Bueno? Bestel hier een exemplaar.

 

Advertenties

Ook adverteren op mistermotley.nl ? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl

#mc_embed_signup{ font:14px Riposte, sans-serif; font-weight: 200; } #mc_embed_signup h2 { font-size: 3.6rem; font-weight: 500 } #mc_embed_signup .button { border-radius: 15px; background: #000;} #mc_embed_signup /* Add your own Mailchimp form style overrides in your site stylesheet or in this style block. We recommend moving this block and the preceding CSS link to the HEAD of your HTML file. */

Schrijf je in voor de nieuwsbrief

* verplicht
Email formaat
(function($) {window.fnames = new Array(); window.ftypes = new Array();fnames[0]='EMAIL';ftypes[0]='email';fnames[1]='FNAME';ftypes[1]='text';fnames[2]='LNAME';ftypes[2]='text'; /* * Translated default messages for the $ validation plugin. * Locale: NL */ $.extend($.validator.messages, { required: "Dit is een verplicht veld.", remote: "Controleer dit veld.", email: "Vul hier een geldig e-mailadres in.", url: "Vul hier een geldige URL in.", date: "Vul hier een geldige datum in.", dateISO: "Vul hier een geldige datum in (ISO-formaat).", number: "Vul hier een geldig getal in.", digits: "Vul hier alleen getallen in.", creditcard: "Vul hier een geldig creditcardnummer in.", equalTo: "Vul hier dezelfde waarde in.", accept: "Vul hier een waarde in met een geldige extensie.", maxlength: $.validator.format("Vul hier maximaal {0} tekens in."), minlength: $.validator.format("Vul hier minimaal {0} tekens in."), rangelength: $.validator.format("Vul hier een waarde in van minimaal {0} en maximaal {1} tekens."), range: $.validator.format("Vul hier een waarde in van minimaal {0} en maximaal {1}."), max: $.validator.format("Vul hier een waarde in kleiner dan of gelijk aan {0}."), min: $.validator.format("Vul hier een waarde in groter dan of gelijk aan {0}.") });}(jQuery));var $mcj = jQuery.noConflict(true);

Meer Mister Motley?

Draag bij aan onze toekomstige verhalen en laat ons hedendaags kunst van haar sokkel stoten

Nu niet, maar wellicht later