Wislawa Szymborska and the essence of photography

A PHOTOGRAPH OF 11 SEPTEMBER

They jumped from the burning floors—
one, two, a few more,
higher, lower.

The photograph halted them in life,
and now keeps them 
above the earth toward the earth.

Each is still complete,
with a particular face
and blood well hidden.

There’s enough time
for hair to come loose,
for keys and coins
to fall from pockets.

They’re still within the air’s reach,
within the compass of places
that have just now opened.

I can do only two things for them—
describe this flight
and not add a last line.

/

EEN FOTO VAN 11 SEPTEMBER

Ze sprongen uit de brandende etages naar beneden –
een, twee, nog een paar
hoger, lager.

Een foto hield ze levend tegen
en bewaart ze nu
boven de aarde naar de aarde toe.

Elk van hen is nog een geheel
met een persoonlijk gezicht
en bloed dat goed verborgen is.

Er is tijd genoeg,
voor het haar om los te waaien,
voor de sleutels en het kleingeld
om uit de zakken te vallen.

Ze zijn nog steeds in het bereik van de lucht,
binnen de kring van de plekken 
die net zijn opengegaan.

Ik kan maar twee dingen voor hen doen – 
die vlucht beschrijven
en geen laatste zin toevoegen.

THE PEOPLE ON THE BRIDGE

An odd planet, and those on it are odd, too.
They’re subject to time, but they won’t admit it.
They have their own ways of expressing protest.
They make up little pictures, like for instance this:

At first glance, nothing special.
What you see is water.
And one of its banks.
And a little boat sailing strenuously upstream.
And a bridge over the water, and people on the bridge.
It appears that the people are picking up their pace
because of the rain just beginning to lash down
from a dark cloud.

The thing is, nothing else happens.
The cloud doesn’t change its color or its shape.
The rain doesn’t increase or subside.
The boat sails on without moving.
The people on the bridge are running now
exactly where they ran before.

It’s difficult at this point to keep from commenting.
This picture is by no means innocent.
Time has been stopped here.
Its laws are no longer consulted.
It has been relieved of its influence over the course of events.
It has been ignored and insulted.

On account of a rebel,
one Hiroshige Utagawa
(a being who, by the way,
died long ago and in due course),
time has tripped and fallen down.

It might well be simply a trifling prank,
an antic on the scale of just a couple of galaxies,
let us, however, just in case,
add one final comment for the record:

For generations, it’s been considered good form here
to think highly of this picture,
to be entranced and moved.

There are those for whom even this is not enough.
They go so far as to hear the rain’s spatter,
to feel the cold drops on their necks and backs,
they look at the bridge and the people on it
as if they saw themselves there,
running the same never-to-be-finished race
through the same endless, ever-to-be-covered distance,
and they have the nerve to believe
that this is really so.

/

DE MENSEN OP DE BRUG

Een vreemde planeet met vreemde mensen erop.
Onderworpen aan de tijd die ze niet willen erkennen.
Ze hebben manieren om hun protest uit te drukken.
Ze maken schilderijtjes, bijvoorbeeld het volgende:

Op het eerste gezicht niets bijzonders.
Er is water te zien.
Een van de oevers.
Een bootje dat moeizaam stroomopwaarts vaart.
Een brug over dat water en op die brug mensen.
Die mensen versnellen zichtbaar hun pas,
want uit een donkere wolk begint net
een striemende regen te vallen.

Het gaat er nu om dat er verder niets gebeurt.
De wolk verandert niet van kleur of vorm. 
De regen wordt niet harder of zachter.
Het bootje vaart zonder te bewegen.
De mensen op de brug rennen steeds
exact daarheen waarheen ze net al renden.

Enig commentaar is hier beslist geboden:
Dit is geenszins een onschuldig tafereel.
De tijd is hier tot staan gebracht.
Zijn wetten worden niet langer gerespecteerd.
Hij is van zijn invloed op de gebeurtenissen beroofd.
Hij wordt genegeerd en beledigd.

Door toedoen van een rebel,
ene Hiroshige Utagawa
(een wezen dat overigens allang,
en terecht, tot het verleden behoort)
is de tijd gestruikeld en gevallen.

Misschien is het maar een streek zonder betekenis,
een exces dat amper een paar melkwegen beslaat,
laat ons echter voor alle zekerheid
het volgende toevoegen:

Het getuigt hier van goede smaak
dit schilderwerkje hooglijk te waarderen,
generaties lang ontroerd en enthousiast te blijven.

Er zijn lieden voor wie ook dat nog niet genoeg is.
Zij horen zelfs de regen ruisen,
voelen de koude van de druppel op schouders en nek,
ze kijken naar de brug, de mensen,
alsof ze daar zichzelf zien,
alsof ze ook zo rennen en rennen
over een eindeloze, eeuwig af te leggen weg,
en ze geloven in hun onbeschaamdheid
dat het werkelijk zo is.

Yesterday Maurice van Es won the ING new Talent award on UNSEEN in Amsterdam.

Maurice van Es uit de serie Yes

Maurice van Es uit de serie Yes

Maurice van Es uit de serie Yes

Maurice van Es uit de serie Yes

Maurice van Es uit de serie Yes

Maurice van Es uit de serie Yes