Kaweh Modiri

First person plural; in gesprek met Maziyar Pahlevan

Interview
2 november 2013

Zijn speelse, toch zeer gearticuleerde werk bestaat uit drukwerk, schilderijen, fotografie en video’s. Het werk kenmerkt zich in sterke mate door een suggestie van absentie, gemis en/of gebrek; zoals het ontbreken van bergtoppen in de serie Peakless mountains, de afwezigheid van een tegenstander in de fotomontage serie The wrestler (oponentless), en nog nadrukkelijker in het typografische werk We decided not to be invisible anymore. Tijdens ons gesprek blijkt algauw dat deze gesuggereerde absentie niet uit de lucht is komen vallen, en in sterke mate gestoeld is op een verdwijning dat aan het leven van de kunstenaar voorafging; een roemloos vergaan van een periode in het leven van zijn voorganger, een verleden waar geen enkel bewijsstuk van over is. In die mystificatie van de on-aantoonbare periode in het leven van zijn vader ligt de oorsprong van Mazyar’s fascinatie voor de kunst.




Hoe ben je in de kunsten beland?
Mijn vader heeft vroeger beeldende kunst gestudeerd in Italië. Dat was voor ik geboren was, en ook nog voor hij mijn moeder had leren kennen. Familie, vrienden en kennissen vertelden me altijd hoe getalenteerd, en gedreven hij was als jonge kunstenaar. Maar op een gegeven moment heeft hij zijn studie afgebroken en is hij teruggekeerd naar Iran. Hij nam een baan, en zijn leven nam een hele andere wending. Hij brak in feite heel abrupt met de kunst, en heeft er daarna niets meer mee gedaan. Van wat hij in zijn actieve periode heeft geproduceerd heb ik niets gezien, omdat hij er niets van heeft bewaard. Het tekenen, en daarmee de kunst, was voor hem iets tijdelijks dat hij slechts in een specifieke periode van zijn leven heeft gedaan, en waar geen bewijsstuk meer van over is.

Juist daarom was ik er altijd zo nieuwsgierigheid naar. Ik vroeg me af wat dat dan was, dat tekenen, en de kunst.
Ik ben er zelf ook heel vroeg mee begonnen. Op de middelbare school gaf ik tekenles aan mijn medescholieren, en later studeerde ik grafisch ontwerpen aan de universiteit van Teheran. Het kunst onderwijs in Iran is echter een stuk conservatiever, en grafisch ontwerpen betekent daar vooral het ontwerpen van posters. Ik heb sinds mijn aankomst hier resoluut gebroken met mijn scholing in Iran, en met wie ik daar was. Mijn werk is hier pas echt begonnen.

Wat was het in die verdwenen periode in het leven van je vader dat jou nieuwsgierigheid zo aanwakkerde?
Je moet je voorstellen dat het gezin heel anders in elkaar zit in Iran. Die band is heel hecht. Het is daarom heel vanzelfsprekend dat kinderen op hun ouders gaan lijken, en een zelfde soort leven zullen leiden. Het zou in die context normaal zijn als ik een kopie werd van mijn vader werd.

Ik denk dat een deel van mijn werk psychologisch van aard is omdat ik probeer te begrijpen wat die relatie met mijn vader precies is. Ik kan dan ook maar niet ophouden me bij hem af te vragen; waar is die kunst dan gebleven? Hoe kan het plotseling verdwenen zijn? Ik had het gevoel dat ik op zoek moest naar iets dat hij verloren had.
Dat is waarschijnlijk ook de reden waarom zo ik van documentatie hou. Ik documenteer alles wat ik doe, zodat het niet in vergetelheid raakt, en zodat dat ik zelf niet in vergetelheid raak.

Is het belangrijk voor je dat hij begrijpt wat jij nu doet?
Ik probeer mijn familie op de hoogte te houden van wat ik doe. Ik doe dat uit respect, zodat ze weten waar ik mijn tijd aan besteed. Inhoudelijk zullen ze het werk denk ik niet begrijpen. Dat hoeft ook niet.







Welke bergen zien we afgebeeld in de serie Peakless mountains?
Het is het Iraanse Alborz gebergte. Bergen zijn heel belangrijk in het Iraanse landschap. Ook in de poëzie wordt komt het thema veelvuldig voor. Ik heb er een humoristische draai aan gegeven. We hebben wel bergen, maar geen bergtoppen, lijkt het beeld te zeggen. Ik heb gekozen voor lage kwaliteit afbeeldingen, waardoor het resultaat in de nabewerking heel korrelig is geworden.

Het is een heel simpel beeld van bergen zonder bergtop, en een man met een stok die klaar staat om iets of iemand te straffen. In een ander beeld heb ik diezelfde man meerdere keren in een cirkelvormig patroon geplakt, zodat het lijkt alsof hij zichzelf aan het straffen is. Een leraar die zijn leerling straft, of een vader die zijn zoon straft; het is iets heel gebruikelijks in de Iraanse cultuur wat ik veelvuldig heb meegemaakt, wat de generatie voor mij hebben meegemaakt, en wat de volgende generaties ook zullen meemaken. Het is een herhalend patroon.

Je gebruikt referenties van dictatuur en onderdrukking in je werk, zoals de afbeelding van Kim Jung-il en Kim Jung-un in de King of Voracity video, en de man met stok in de peakless mountains serie. Kun  je daar meer over vertellen?
Wat me aanspreekt in het beeld van Kim Jung-un is dat hij identiek is aan zijn vader, Kim Jung-il, die bekend stond als de verpersoonlijking van de dictatuur. Ze vormen ideale iconen om het herhaaldelijke patroon van de onderdrukking aan te tonen. Ik zou ze overal kunnen inzetten als een soort readymade van de dictatuur. Toch bedoel ik het niet als een slogan in de trant van: zij zijn slecht en wij zijn goed. Ik zie het meer als iets psychologisch. Zoals de titel King of Voracity suggereert ging het me in de video vooral om het thema vraatzucht. Daarom komen niet alleen de politieke symbolen van de Kim Jung’s voorbij, maar ook Michael Jackson.
De man met de stok in Peakless mountains serie moet je in relatie zien tot die onveranderlijk bergen die ik in hetzelfde beeld heb geplaatst. Het is iets dat zulke diepe wortels heeft in onze cultuur dat je het niet eenvoudig kunt weg denken, laat staan veranderen. Je kunt er een poster van maken en het aan de muur hangen. Meer valt er niet aan te doen.

 

Een typografisch werk in je afstudeertentoonstelling heeft de titel: “We decided not te be invisible anymore?”  Welke groep reken je tot die ‘We”?
Die “We” ben ik in de eerste plaats zelf. Ik gebruik de eerste persoon meervoudsvorm om over, en namens mezelf te praten. Dat vind ik een aangename plek om vanuit te spreken, omdat ik me dan kan verschuilen achter die “wij” vorm.

Ik ben eigenlijk altijd onzichtbaar geweest, uit een soort schaamte, bescheidenheid, of angst om mezelf te laten zien. Dat is ook iets cultureels. De first person plural vorm geeft me de mogelijkheid om over mezelf te praten, en mezelf te tonen, zonder de expliciete ik-vorm te gebruiken. Het is een positie dat me de mogelijkheid verschaft om tegelijkertijd zichtbaar als onzichtbaar kan zijn. Dat streven komt ook terug in het kledingstuk dat ik heb ontworpen: cloth for first person plural. Het is een wit gewaad waarin ik onherkenbaar ben. Maar het verschaft me de mogelijkheid om toch in het werk aanwezig te zijn, zoals in de King of Voracity video waarin ik in dat kledingstuk te zien ben. Dat gebied van impliciet zichtbaar zijn wil ik in mijn toekomstige werk verder onderzoeken.

Waar zoek je naar in het verleden?
Ik zoek naar mezelf. Het is een manier om mijn huidige situatie te leren kennen. Voor mij is het leren kennen van mezelf, van hoe ik me ten opzichte van het verleden, en de vorige generaties verhoud, belangrijker dan het oplossen van een probleem in het hier en nu. Die drang naar begrip, en kennis van hoe het heeft kunnen komen dat het is gelopen zoals het is gelopen, is er niet op gericht iets te verhelpen. Ik probeer vooral uit te gaan van mijn zwaktes in mijn werk. Juist omdat ik er niet tegen kan om ze te tonen. Gedurende het werkproces maak ik die zwakte visueel, en zodra het visueel wordt, kan ik het waarderen, en beschouw ik het als een kracht. Ik zie mezelf dan ook meer als een autonoom kunstenaar dan als grafisch ontwerper. Als grafisch vormgever moet je voor alles dat je doet een argument hebben, en dat is juist iets dat ik probeer te vermijden. Ik werk vrij snel en intuïtief. Als ik achter mijn bureau ga zitten werk ik een tijd lang door, en heb ik een werk af voordat ik weer op sta.
















Advertenties

Ook adverteren op mistermotley.nl ? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl

#mc_embed_signup{ font:14px Riposte, sans-serif; font-weight: 200; } #mc_embed_signup h2 { font-size: 3.6rem; font-weight: 500 } #mc_embed_signup .button { border-radius: 15px; background: #000;} #mc_embed_signup /* Add your own Mailchimp form style overrides in your site stylesheet or in this style block. We recommend moving this block and the preceding CSS link to the HEAD of your HTML file. */

Schrijf je in voor de nieuwsbrief

* verplicht
Email formaat
(function($) {window.fnames = new Array(); window.ftypes = new Array();fnames[0]='EMAIL';ftypes[0]='email';fnames[1]='FNAME';ftypes[1]='text';fnames[2]='LNAME';ftypes[2]='text'; /* * Translated default messages for the $ validation plugin. * Locale: NL */ $.extend($.validator.messages, { required: "Dit is een verplicht veld.", remote: "Controleer dit veld.", email: "Vul hier een geldig e-mailadres in.", url: "Vul hier een geldige URL in.", date: "Vul hier een geldige datum in.", dateISO: "Vul hier een geldige datum in (ISO-formaat).", number: "Vul hier een geldig getal in.", digits: "Vul hier alleen getallen in.", creditcard: "Vul hier een geldig creditcardnummer in.", equalTo: "Vul hier dezelfde waarde in.", accept: "Vul hier een waarde in met een geldige extensie.", maxlength: $.validator.format("Vul hier maximaal {0} tekens in."), minlength: $.validator.format("Vul hier minimaal {0} tekens in."), rangelength: $.validator.format("Vul hier een waarde in van minimaal {0} en maximaal {1} tekens."), range: $.validator.format("Vul hier een waarde in van minimaal {0} en maximaal {1}."), max: $.validator.format("Vul hier een waarde in kleiner dan of gelijk aan {0}."), min: $.validator.format("Vul hier een waarde in groter dan of gelijk aan {0}.") });}(jQuery));var $mcj = jQuery.noConflict(true);

Meer Mister Motley?

Draag bij aan onze toekomstige verhalen en laat ons hedendaags kunst van haar sokkel stoten

Nu niet, maar wellicht later