een uitvaart zonder geld, vaarwel lieve kunstenaar

13 april 2015

Alexander Willem van den Worm zakte op een woensdagavond volkomen onverwacht, zo maar in elkaar om daarna niet mee wakker te worden. Zijn laatste uren was hij omringd door vrienden en zijn man André, door de healingen die een vriendin stuurde om een zachte overgang van hier naar daar te ondersteunen en met de vioolklanken van De vier seizoenen van Vivaldi in zijn oren vertrok hij terwijl de stemmen van geliefden er nog zacht door heen klonken evenals het gezang van de parkieten die in een grote volière in de kamer leven. Prachtig opgebaard lag hij vervolgens in de barokke woonkamer waar familie en vrienden en buren bij elkaar kwamen om te praten en muziek te maken, zijn honden kwispelden er doorheen. Daar ligt hij in de fin de siecle-achtige ruimte met een grote spiegel aan het hoofdeinde, het kamerscherm en de hond Beau Chien die de wake houdt. Het doet me denken aan de foto waar Malevich eeuwig stil ligt onder zijn zwarte vierkant dat hij zag als een nieuw begin waarin alle tegenstellingen zouden verzoenen en dat een nieuwe verhouding tussen mens en god verbeeldde. Hier in de Looierstraat in Amsterdam, spiegelde de overdadige ruimte vol verfijnde spullen en batikdoek als doodskleed de ziel van de kunstschilder Alexander.

Ik heb dit alles van horen zeggen en gezien op de foto. Na een verblijf in Friesland vond ik op de koude stenen van mijn gang een envelop met een gekopieerd bericht dat mijn buurman van overkant er niet meer was. ‘Wij zwaaien Alexander voorgoed uit vanaf zijn huisadres, buiten in de Looierstraat. U bent van harte welkom.’
Iedereen in dit stukje van de Jordaan kent de joyeuze kunstenaar Alexander Willem van den Worm. Ieder moment van de dag kon je hem op straat tegen het lijf lopen terwijl hij piekfijn gekleed flaneerde met zijn nerveuze, elegante windhonden (Beau Chiene, Lunar, El Sole en Urio) en graag een praatje maakte met iedereen die er voor open stond.
In het verleden onrwierp Alexander prachtige barokke couture jurken en vervolgens schilderde hijop grote vellen papier, met fijne zwierige lijnen en in fluorescerende kleuren vertaalde hij zijn engagement naar een vreemde mix van elegantie, uitbundigheid, seks en mode in series als ‘Sinners like Pope and cardinals’. De zonde, ja de zonde.

Onlangs hoorde ik over de Wally Taks: na de dood van zijn geliefde belandde de eens beroemde Wally Tax van The Outsiders in een treurig bestaan. Vaak moest hij geld lenen van zijn buren om wat eten en een biertje te kopen. Een van hen vertelde dat Tax altijd precies het afgepaste bedrag leende dat hij tekort kwam om voor zijn biertje en wat eten. De buurtbewoners spraken onderling van de Wally taks, de artiestenbelasting. André vertelde me dat hij 900 euro tekort kwam om de uitvaart te regelen want zelfs een goedkope kist moet worden betaald, en dat vrienden en bewoners direct bijsprongen door geld te geven of een tekening te kopen. Alexander werd begraven met artiestenbelansting in de vorm van de koets, het orgel, de healingen, de hulp, de creatieve oplossingen, de vioolklanken, liefdevolle Alexander hulp.

Alle foto’s van de begrafenis zijn gemaakt door Leo Veger, op maandagavond speelde IBO Bakker live, Nihad Hrustanbegovic speelde de vier jaargetijden van Vivaldi, de koets is van vriend Gerard, van Amsterdam Carriages, het draaiorgel is van de familie Perlée.