Nadia de Vries bezingt de Britse kustplaats Margate door de lens van Tracey Emin’s video Why I Never Became a Dancer. ‘Als je de video zonder geluid bekijkt, heb je als kijker geen idee dat het werk over een pijnlijke jeugdherinnering gaat. Op de slotscène na bestaat het werk geheel uit beelden van Margate in de zomer: de zee die het zonlicht weerkaatst, de badgasten op de promenade, de luifels van cafés en de scharrelende meeuwen. Je ziet Margate, met andere woorden, zoals de vakantiegangers het zien. Pas wanneer je het verhaal van Emin erbij hoort krijg je een indruk van die andere werkelijkheid, die van de bewoner, voor wie het dorp geheel andere associaties heeft.’

Maurits de Bruijn ziet in het werk The Same Room van Minne Kersten het water op een bijna bedwelmende manier bezit nemen van de dingen: overhemden, boeken, een dekbed. ‘Naarmate de kamer zich met water vult, komt er meer en meer rust. Juist omdat de ramp zich overduidelijk toch wel voltrekt, en de toeschouwer niet kan ingrijpen, wordt die op een prettige manier verlamt. Dit water sust, zoals heet badwater dat doet.’

Het team van Kunst is Lang is het ‘zomerweer’ ontvlucht, en keert begin september terug voor een nieuwe reeks afleveringen. Tot die tijd tippen bestuursleden van Mister Motley hun favoriete opnames uit het archief. Deze week hoor je de keuze van algemeen bestuurslid Simone Wegman, voor het gesprek met Nicoline van Harskamp uit november 2020. ‘Wat mij trof in deze aflevering is hoe Nicoline’s performancepraktijk laat zien hoe persoonsnamen verbonden zijn aan machtsdynamieken, en hoe Nicoline’s werk daarmee oproept tot reflectie. De naam die je draagt is onlosmakelijk verbonden aan taal. Tegelijkertijd blijkt dat namen niet zomaar labels zijn gekoppeld aan persoonlijke identiteit, maar dat ze samenhangen met politieke en maatschappelijke ontwikkeling, en met inclusie en uitsluiting.’