Fabienne Rachmadievs eerste interview voor De ontmoeting brengt haar in haar vroegere woonplaats Den Haag waar ze met de in die stad woonachtige Haider Mukhit Stroom bezoekt. Daar worden nieuwe en bestaande werken van vijf internationale, in Den Haag gevestigde kunstenaars getoond die de definitie van ‘het publieke domein’ bevragen.

In aflevering zestien van Kan niet bestaat niet vertelt Zena Van den Block over haar niet-gemaakte kunstwerk: een performance als straatartiest op een druk plein in Antwerpen. Verkleed als toerist zou Van den Block een verstilde pose aannemen op een sokkel en selfies maken van ‘echte’ toeristen wanneer ze geld in het potje werpen. De vergunning is binnen, de typische outfit met beige shorts en gebloemd hemd compleet, de sokkel gemaakt door een bevriende kunstenaar, en de selfiestick aangeschaft. Waarom het Van den Block nog niet gelukt is om de performance uit te voeren vertelt ze in gesprek met Maurits de Bruijn.

De schilderijen van Dagmar Baumann ogen karig en krachtig. Ze zijn weloverwogen in een sterk gebaar gemaakt. ‘Als je nog minder wilt schilderen dan dit, moet je de kwast niet in de verf dopen,’ schrijft Alex de Vries. Hij bezocht het atelier van Dagmar en ging met haar in gesprek over haar schilderijen, en over de bewegingen die erachter schuilgaan.

Els Cornelis (relationeel kunstenaar, docent en onderzoeker HKU (Hogeschool voor de Kunsten Utrecht) en Catelijne de Muijnck (programmamaker ArtEZ Studium Generale) spraken met studenten, docenten, wetenschappers, denkers en makers over hoe de Kunstschool van de Toekomst eruit zou kunnen zien. Het resulteerde in elf interviews waarin onderwerpen aan bod komen als sociale rechtvaardigheid, gedekoloniseerde curricula en inclusieve pedagogiek, maar ook: omgangsvormen, methodologieën, waarden, machtsstructuren en het schoolgebouw. Mister Motley publiceert vandaag een van de stukken uit die reeks, een gesprek met ruimtelijk kunstenaar en ontwerper Jack Bardwell.

Deze week is Jop Vissers Vorstenbosch te gast bij Kunst is Lang. Jop is naar eigen zeggen een ‘schilder die er van alles bij verzint.’ Bijvoorbeeld door zijn schilderijen te tonen in zelfgebouwde sculpturale omgevingen, die een sterk bepalende context toevoegen, maar ook door een lichtbak als basis te nemen en er verschillende lagen beschilderd plexiglas voor te plaatsen. Zo ontstaan er schilderkunstige installaties waarin, in plaats van de lagen verf bij een traditioneel schilderij, lagen van licht en materiaal het beeld bepalen.