Interview

In hun solotentoonstelling Mulch Sleep bij de experimentele kunstruimte 1646 vraagt Baha Görkem Yalım het publiek om de verhalen te lezen die verankerd liggen in hun installaties. Het werk schrijft niks voor, de kunstenaar gebruikt autofictie om persoonlijke geschiedenissen en herinneringen te versmelten met het imaginaire, een evenwichtsoefening tussen vervreemding en herkenning. Marijn Bril bezoekt Mulch Sleep met curator en dichter Tiiu Meiner. ‘Je kunt een object lezen.’

Als we iets te weten willen komen, vinden we online vliegensvlug informatie. In de tentoonstellingsruimte van Shimmer in Rotterdam-Zuid krijgt die ervaring een heel andere vorm. Samen met de Wikimedian Stella van Ginkel bezoekt Marijn Bril de tentoonstelling Sequins, cycle 3 met werk van Heman Chong en Félix González-Torres. Stella is sinds 2018 actief als vrijwilliger bij Wikimedia Nederland, de overkoepelende organisatie die Wikipedia en andere projecten aanstuurt. Ze geeft onder andere workshops in het schrijven voor Wikipedia.

Op een zonnige zaterdagmiddag bezoekt Marijn Bril het Dordrechts Museum voor de tentoonstelling A room with a view. Ze gaat met bezoekers in gesprek over de waarde die we toekennen aan de voorwerpen die we dagelijks gebruiken, de duurzaamheid en maakbaarheid van onze alledaagse omgeving en over het behouden van wat we belangrijk vinden. ‘Schilderijen hadden vroeger een andere functie, het vastleggen van de werkelijkheid. Nu dat is overgenomen door technologieën heeft kunst een andere waarde.’

‘Een stad is voortdurend aan verandering onderhevig en is nooit af. Ik zoek plekken op waar steigers en bouwkranen staan om door te dringen tot het skelet van de stad dat altijd weer met massieve wanden wordt bedekt en je het zicht daarop beneemt.’ De expressieve vorm die Hanna de Haan aan haar stadsgezichten geeft roept associaties op met filmdecors als de kartonnen sets van Das Cabinet des dr. Galigari uit 1920 van Robert Wiene. Hoewel haar werk direct is ontleend aan eigentijdse gebouwen en stedenbouw doet haar handschrift vermoeden dat je met een hedendaagse Piranesi van doen lijkt te hebben. Ze dringt met haar werk door tot het wezen van stadsarchitectuur dat een megalopool karakter krijgt. Alex de Vries ging bij haar op atelierbezoek. 

Alex de Vries ging op atelierbezoek bij Joran van Soest. ‘Ik wil met mijn werk graag mezelf overstijgen en een plek voor reflectie maken waar anderen zich ook in kunnen vinden. Dat communicatieve aspect is erg belangrijk voor waar ik met mijn werk naar toe wil. Het is ook iets dat doorspeelt in het wel en niet begrijpen van anderen. Ik denk namelijk dat iedereen moeite heeft elkaar te begrijpen, en dat de ruimte om elkaar te begrijpen niet altijd vanzelfsprekend is.’

De muze van Liv Liberg is zonder twijfel haar zus Britt die ze al vijftien jaar lang fotografeert. Het meest recente werk van hun moeder, kunstenaar Marliz Frencken, lijkt een verbintenis aan te gaan met Liv’s foto’s want Marliz schildert nu het liefst Britt en ook in die portretten spelen kleding en houding een rol. ‘Mijn moeders werk was voortdurend de verbeelding van de vrouw die zij heeft gemist in haar leven en waar ze naar op zoek was, die zoektocht heeft zij aan ons doorgegeven.’