De droefenis die op de dood volgt, dempen we met rituelen. Met fluisteringen, zorgvuldig gearrangeerde boeketten, passende gedichten. Missen als een ronde vorm in het Stedelijk Museum Schiedam laat eenzelfde tederheid zien, die tot een hoogtepunt komt in The Survival of the Faintest van Doina Kraal, zag Maurits de Bruijn. ‘Het beeld heeft wat weg van een explosietekening, een technische tekening van een machine of object, waarbij de onderdelen uit elkaar zijn getrokken om te laten zien hoe ze in elkaar zitten. En dat is het natuurlijk ook. Want wie The Survival of the Faintest tegemoet treedt, kan niet ontkennen dat er een bom moet zijn afgegaan, dat zich hier een ramp heeft voltrokken, dat de lijm is opgelost.’

Jam van der Aa reflecteert op haar reeks artikelen die ze voor Land zonder grenzen schreef: ‘Wat als ik na alle gesprekken die ik met mensen heb gevoerd, alle dingen die ik erover heb gelezen het afgelopen jaar kan concluderen dat het vastleggen en overbrengen van verhalen in wezen een neurodivergente methode is?’ Cidaden zingen hun eigen taal is Jam’s slotessay in haar serie teksten over neurodivergentie en de kunstwereld. Ze verbindt onze notie van normatieve taal aan de mate van inleven. ‘Als ik heel erg eerlijk ben, verlang ik naar een gezamenlijke taal die voor ons allemaal even nieuw is.’

De projecten van Uwe Poth zijn omvangrijk, kennen tal van uitwerkingen in samenhangende reeksen kleurrijke werken in uiteenlopende technieken. Het zijn geen letterlijke weergaven van de misstanden in de wereld of van het plezier dat hij in het leven vindt, maar verbeeldingen van ervaringen waarvan hij niet op voorhand weet hoe die eruit zullen zien. Wat hij schildert is er een vrije uitwerking van. Alex de Vries bezocht zijn atelier.

Deze week is Mirjam Linschooten te gast bij Kunst is Lang. Een centrale vraag in haar praktijk is hoe herinneringen en geschiedenissen worden geconstrueerd door middel van verzamelen, interpreteren en tentoonstellen.