Maurits de Bruijn bezocht in het Zeeuws Museum de slavernijtentoonstelling. Hoewel de vroegmoderne Staten van Zeeland verantwoordelijk zijn voor 45 procent van de totale Nederlandse rol in de deportatie van tot slaaf gemaakten, wordt dit slavernijverleden in de provincie nog nauwelijks erkend. Dat maakt ook het werk van Buhlebezwe Siwani zichtbaar: ulwela amanzi in ROZENSTRAAT toont zwarte performers die op verschillende locaties in Amsterdam en Middelburg ‘dansen’. ‘Ze representeren al die zwarte lichamen die door witte Nederlanders zo onmenselijk zijn behandeld, ze eisen ruimte op en daarmee erkenning.’

Lena van Tijen wordt tijdens haar studie aan de kunstacademie geraakt door het werk van James Ensor. De manier waarop de kunstenaar eenzaamheid weet te verbeelden zet haar aan een expositie van zijn werk in Mu.ZEE in Oostende te bezoeken. Daar ontdekt ze het werk van Léon Spilliaert, die eveneens eenzaamheid onderzoekt, maar dit vanuit een geheel andere invalshoek benadert. De rauwe en oprechte manier waarop hij zijn isolatie verbeeldt, raakt haar diep. ‘Beide kunstenaars lijken te begrijpen dat de mens, zij het alleen of samen, poogt eenzaamheid te overbruggen, zonder daar ooit echt in te slagen.’

Deze week is Elizar Veerman te gast bij Kunst is Lang. Elizar begon als tiener met het portretteren van zijn vrienden op straat, en ontdekte al snel dat fotografie een goed medium is om meer zichtbaarheid te creëren voor de Molukse gemeenschap en cultuur. Na zijn portretten van meerdere generaties Molukkers in Nederland, richt hij zich op het vastleggen van jonge mannen die leven in de periferieën van grote Europese steden, zoals Amsterdam of Marseille. Op een warme en soms dromerige manier vangt hij in analoge foto’s hoe ze zich via hun bewegingen, kleding en voertuigen profileren en zich hun omgeving eigen maken.