‘Mijn vriendin keek mij samenzweerderig aan en stelde voor het zwembadtrappetje weg te halen.’ Lena van Tijen schrijft dat voordat ze wist wat ‘sadist’ betekende, ze er een was. In dit essay onderzoekt Lena het verschil tussen menselijk lijken en menselijk zijn. Aanleiding is de tentoonstelling Whatever Remains Unchanged is Already Dead van Diana Gheorghiu, Jill Verweijen en Linnéa Gerrits die te zien is bij Das Leben am Haverkamp.

In dit interview gaat Dorien de Wit in gesprek met de bladzijden uit Marieke Coppens’ boek niet het uiterlijk voor goede vriendschappen net als de tongen van de honden. Wat is eigenlijk hun verhaal? Waar komen ze vandaan en hoe zijn ze in het boek terechtgekomen?

Lorian Gwynn is een van de zes winnaars van de Buning Brongers Prijzen 2024. Mister Motley interviewt dit jaar alle kunstenaars. Joost Jungsik Vormeer ging met Lorian in gesprek over de invloeden in haar werk: haar reizen naar Indonesië, de natuur, de rust van de kindertijd. ‘Als je naar mijn schilderijen kijkt, en dat kun je op foto’s niet zo goed zien maar in het echt wel, zie je door de dikte van de verf soms nog iets uit een vorig leven. En dat is in de realiteit ook zo. Zo ervaar ik het, dat het leven een bepaalde gelaagdheid heeft.’

De conceptuele werken van Koen Kievits hebben verschijnen en verdwijnen als rode draad. Vanuit de vraag wat een afbeelding een afbeelding maakt, schuurt hij bijvoorbeeld lagen van foto’s weg, tot er een opgeruwd oppervlak overblijft dat alleen nog verwijst naar de weggevaagde beeltenis. Naast het maken van conceptueel werk, richt Koen zich de komende tijd volop op schilderkunst. Bijvoorbeeld door oude ansichtkaarten na te schilderen, of landschappen weer te geven – een voorkeur die samenhangt met de bijzondere ervaringen die Koen al vanaf zijn jeugd minstens eens per jaar heeft op een oude boerderij op het Franse platteland, waar de tijd lijkt stil te staan en de natuur overweldigend en groots voelbaar is.