De wereld wordt steeds kleurlozer. In de massaproductie van auto’s, meubels en kleding (zelfs baby- en kinderkleding) is een overmaat aan grijs te zien, maar dat is niet de oorzaak van een minder kleurrijke ervaring van de wereld. Het is de industrialisatie van de kleuren die onze kleurbeleving degradeert, schrijft Barbara Collé.

Voor het project Dead Skin Cash van Salim Bayri en Ghita Skali kun je je eigen dode huid inleveren voor twintig euro per gram, dat de donateur cash krijgt uitbetaald. Persis Bekkering bezocht de tentoonstelling, die op allerlei manieren ongemak oproept, met host en kunstenaar Helena Sanders. ‘Dode huid is afkomstig van ons lichaam, maar is onderweg om te worden verworpen, bestemd voor het afvoerputje. Noch subject, noch object, confronteert het ons op onbewuste manier met onze sterfelijkheid.’

Els Cornelis (relationeel kunstenaar, docent en onderzoeker HKU (Hogeschool voor de Kunsten Utrecht) en Catelijne de Muijnck (programmamaker ArtEZ Studium Generale) spraken met studenten, docenten, wetenschappers, denkers en makers over hoe de Kunstschool van de Toekomst eruit zou kunnen zien. Het resulteerde in elf interviews waarin onderwerpen aan bod komen als sociale rechtvaardigheid, gedekoloniseerde curricula en inclusieve pedagogiek, maar ook: omgangsvormen, methodologieën, waarden, machtsstructuren en het schoolgebouw. Mister Motley publiceert vandaag een van de stukken uit die reeks, een gesprek met relationeel kunstenaar/onderzoeker Sophie Krier.

In aflevering negen van Kan niet bestaat niet gaat Lieneke Hulshof in gesprek met kunstenaar Johannes Bellinkx over zijn ultieme, ongerealiseerde droom voor zijn bestaande werk Reverse. Daarbij lopen deelnemers achteruit door een stad. Het liefst wil Bellinkx dat zij gebouwen en obstakels niet zouden hoeven te vermijden, zoals nu gebeurt, maar dat de route er dwars doorheen zou lopen. Zodanig dat je door een doorbroken muur of façade achteruit ergens naar binnen zou lopen en ziet hoe het leven gewoon doorgaat: een gezin aan het ontbijt, een kantoor vol mensen aan het werk.

Deze week is Thijs Jansen te gast bij Kunst is Lang. Zijn geschilderde scènes zijn herkenbaar, maar ook vervreemdend en soms droogkomisch. Hij schildert bijvoorbeeld ruimtes die weinig flatteus zijn: een smoezelig en verlaten zwembad, met een muur waarop provisorisch een zeezicht met horizon is geschilderd, de pornohoek uit een videotheek, of een kale toiletruimte met een verschoonkussen.