In het Nederlandse kunstlandschap bestaat nog vrijwel geen taal en theorie voor de complexe, veelzijdige ervaringen van mensen met een beperking. Mira Thompson schrijft over haar eigen ervaring en schetst manieren waarop de hedendaagse kunstwereld kan profiteren van de kennis en kunst die gehandicapte kunstenaars en theoretici hebben voortgebracht. ‘Op een dag realiseerde ik me dat we niet weten hoe we naar gehandicapte lichamen op een podium moeten kijken.’

Met journalist en columnist Hizir Cengiz bezoekt Maureen Ghazal niet één maar twee tentoonstellingen in het Amsterdamse Foam. Het werk van Ece Gökalp (1988) stelt het landschap centraal, terwijl Ara Güler (1928-2018) vooral mensen fotografeerde. Die combinatie roept vragen op over wie of wat de drager is van het verhaal. ‘Ik vind dat de mens te vaak tot hoofdpersoon wordt gemaakt.’

Geïntrigeerd door de praktijk van kunstenaar Laura Bolscher – die in haar Speel Sessies onderzoekt hoe kinderen en volwassenen aan de hand van beperkingen als ‘vandaag praten we niet’ tot spelen kunnen komen – vraagt Jam van der Aa vraagt zich af of een interview iets is dat je ook spelenderwijs kan ondergaan. Samen gaan Laura en Jam dat experiment aan.

De wietdampen en muziek van de onderbuurman van Nadia de Vries zorgen soms voor overlast. Maar hij heeft ook mooie kanten. Nadat Nadia de Queer kerkdienst met Essemie van Dunné in de Oude Kerk bezoekt, als onderdeel van It’s OK… Queer Currents, peinst ze over wie naar naasten zijn, van wie ze afhankelijk is, en wie er op haar rekent. ‘Ik kreeg een onbestemd gevoel in mijn onderbuik. Er was iets niet in de haak. Mijn buurvrouw was wel tevreden over het nieuwe gebrek aan lawaai en walmen, dus aan haar had ik niet veel. Ik besloot onze woningcoöperatie een mail te sturen.’

In De Zomer is Lang stellen kunstenaars uit het meest recente seizoen van Kunst is Lang hun favoriete aflevering uit het archief aan je voor. In aflevering vijf hoor je de keuze van Bart Lunenburg: aflevering 226 met kunstenaar Minne Kersten. ‘Minne heeft een hele fascinerende praktijk waarin ze eigenlijk een haast animistische kijk op architectuur en de menselijke omgeving heeft. Haar installaties lijken altijd een menselijke aanwezigheid te absorberen en daarmee een soort bezieling of herinnering te krijgen.'