Laure van den Hout raakte overweldigd door Wolfgang Tillmans’ Nothing could have prepared us – Everything could have prepared us in het Centre Pompidou. De tentoonstelling eist haast dat je je aan haar overgeeft en wie dat doet zal beloond worden. ‘Na een ruim uur door de voormalige bibliotheek te hebben gelopen begint de titel zich meer en meer voor me in te nemen. Tillmans geeft veel, maar geen antwoorden, je moet zelf je weg vinden in de wirwar aan beelden, misschien zelfs: elk beeld nuanceert of versterkt het ander. In nauwe samenhang is enige vorm van absolutisme moeilijk te volharden, en dat op zichzelf is al een prettig politiek statement.’

‘Het materiaal is een combinatie van wol en vlas dat tot een organisch, pokdalig geheel is gevilt. Landkaart- of niervormige doeken waarbij een mensenlichaam in het niet valt’, schrijft Maurits de Bruijn over de ervaring in het Berlijnse Hamburger Bahnhof omringd te zijn door de reusachtige doeken van Klára Hosnedlová. ‘Mijn vriend en ik staan aan de voet van zo’n doek, tussen de strengen die zich als fjorden over de vloer uitstrekken. En omdat ik zo lang omhoog tuur, vergeet ik soms even waar ik ben, dat ik een lichaam heb, dát ik ben.’

In aflevering 334 van Kunst is Lang is Joppe Venema te gast. Je kunt het werk van Joppe zien als een antenne voor stralingen of energieën die buiten onze menselijke waarneming vallen. In zijn objecten, installaties en foto’s maakt hij het effect van meetbare signalen zichtbaar, zoals de elektriciteit die hij uit kleine hoeveelheden aarde haalt om een lampje te laten branden of de grote klap stroom die door een object wordt gestuurd en op fotopapier een spectaculair silhouet achterlaat, met een vlammend ‘aura’ eromheen. Maar Joppe is net zo geïnteresseerd in wat zich niet laat kwantificeren, zoals het spirituele idee van energiebanen die tussen verschillende heilige plekken op aarde lopen, of het gebruik van elektromagnetische straling om je lichaam op celniveau weer in balans te brengen.