Laure van den Hout

‘Don’t go breaking my heart’, ‘every summer every winter’, ‘idk whats going on but its alot’. Laure van den Hout werd geraakt door flarden tekst op een Berlijns metrostation. Eenmaal thuis probeert ze de herkomst ervan te achterhalen.

Richtje Reinsma vatte het plan op om mensen met audio te laten wandelen door het lichaam. Het idee leidde tot een uitgebreid onderzoek, ze sprak met onder meer een psycholoog, dermatoloog, vroedman en haptonoom. Wat is het toch dat onze buitenste laag, nota bene ‘dode’ huidcellen, zo ontzettend gevoelig is? Op welke manier borgt de huid een vorm van begrenzing zonder volledig afgesloten te zijn? Welke rol speelt de huid in ons hechtingsproces? Laure van den Hout ging in gesprek met Richtje over al deze vragen die leidden tot het geluidswerk Huidwandeling.

Op initiatief van Jeanne van Heeswijk en Yvonique Wellen komen deze zomer bewoners, denkers, makers en activisten bijeen in de Oude Kerk, om daar met elkaar in gesprek te gaan over actuele sociaal-maatschappelijke vraagstukken en zo de kerk weer haar rol als huiskamer van Amsterdam terug te geven. Mister Motley neemt deel aan It’s OK… commoning uncertainties: onze redactie luistert, reflecteert en geeft het proces weer vanuit hun eigen perspectief en vorm. De verhalen die hieruit voortvloeien worden gedurende de manifestatie gedeeld. Vandaag publiceren we het gesprek dat Maurits de Bruijn en Laure van den Hout voerden met Jeanne van Heeswijk en Yvonique Wellen, waarin zij meer vertellen en delen over de insteek van It’s OK…: het gemeenschappelijk maken van onzekerheden en het verhalen van verschillende realiteiten.

In een serie publicaties en programma’s onderzoeken Mister Motley en ArtEZ Studium Generale samen met studenten, kunstenaars, schrijvers, wetenschappers en denkers de verbanden tussen tijd, arbeid en ecologie. In het openingsessay van de serie gaat Laure van den Hout aan de hand van de natuur als eerste klok in op een tijdsbeleving die gevormd wordt door toenadering en verwijdering. Denk aan de maan en de zon – dichterbij en weer verder weg – aan donker en licht, eb en vloed. Aan de hand van water en de verschillende gedaantes waarin dat zich aandient, laat Van den Hout zien dat je niet kunt afdwingen in welke staat je bent op welk uur, dat productiviteit in de mate waarop wij het gewend zijn waarschijnlijk veel te veel een geforceerde staat is. Dat maakbaarheid en maakbare tijd grenzen kennen.

Vol zenuwen en anticipatie toog Laure van den Hout naar Amsterdam-West om getuige te zijn van Can’t face another sad salad! van Simon Wald-Lasowski. Boven een pand aan de Hasebroekstraat zijn twee luiken turquoise geverfd, op gezette tijden wijken ze om een kalkoen de gelegenheid te geven naar buiten te komen, als een koekoeksklok. Een werk dat – letterlijk – om aandacht schreeuwt, een roep tegen de Disneyficatie van de hoofdstad.

In de rubriek Gevonden voorwerpen lichten Motley-auteurs een kunstwerk toe dat zij recent zijn tegenkomen. Een werk dat opvalt door zijn uitbundige verschijning of juist verrast door zijn subtiliteit. Vandaag is dat de film Corsage van Marie Kreutzer.

Tijdens Laure’s bezoek aan Kassel voor documenta fifteen maakten twee presentaties grote indruk op haar. Niet geheel ontoevallig vonden die beide plaats in een kerk. Deze kunstervaringen zorgden ervoor dat ze zich onderdeel voelde van een gemeenschap. En daardoor was ze niet langer slechts bezoeker, maar werd ze deelnemer.