Teddy Tops opende FOREVER YOUNG, de overzichtstentoonstelling die vijftig jaar kunstenaarschap van Lydia Schouten viert, en schreef een tekst die als water is en uitlopers vormt naar Virginia Woolf, Louise Bourgeois, de oude wijsheid van walvissen en de Dolle Mina’s. ‘Een nieuwe feministische golf is in aantocht, bovenop de golf staan Greta Thunberg en Francesca Albanese. Ze kolkt op ons vermogen te luisteren, aandacht, op ecologisch, maatschappelijk en interpersoonlijk en intersectioneel vlak. Dat doet denken: is het wel een nieuwe golf? Of is het juist een oeroude, een diepe, en neemt alles met zich mee dat verdedigd moet worden: het koraal, de dieren, planten, alle soorten?’

A land as big as her skin van Mounira Al Solh in het Bonnenfanten is overdonderend in kleur, materiaal en verhalen. Ze vertelt gelaagde verhalen over het leven in oorlog of over het (moeten) verlaten van geboortegrond op zoek naar een betere toekomst. Berber Meindertsma signaleert dat de vrouwen in Mounira’s installaties mensen van vlees en bloed zijn, die dansen, honger en dorst hebben – en soms gewoon naakt willen chillen op bed met een shisha. ‘Ze vragen niet om medelijden maar claimen hun recht op plezier.’

Vandaag puliceren we het eerste deel in de tiendelige serie Grond voor Kunst, een reeks waarin Anika van de Wijngaard en Mister Motley inzoomen op de  interactie tussen hedendaagse beeldende kunst, het Groningse landschap en de cultuurhistorie. Er zijn eigenschappen, kwaliteiten en verhalen van dit landschap die door werk en handelen van mensen zijn ontstaan. De sloten, wijken, wegen en waterlopen: verkaveling- en infrastructuren laten als zichtbare elementen de historische gelaagdheid van het Groninger landschap zien. Het vertelt ons over het verleden en daarmee ook over de lokale gemeenschap die het landschap vormgaf. Hoe verhoudt dit zich tot de vraagstukken van vandaag de dag, hoe ontsluiten we dit alles en hoe zorgen we er vervolgens voor dat de hang om in dit landschap hedendaagse kunstprojecten te ontwikkelen niet los lomt te staan van de behoeftes van de lokale gemeenschap? Vanuit de wens meer gesprek te voeren over het ‘aarden’ van locatiespecifieke kunst zullen we naast een reeks essays ook in gesprek gaan met drie programmamakers/curatoren en de mensen uit de lokale gemeenschap die zij consulteren en betrekken bij de ontwikkeling van hun projecten.

Deze week is Pris Roos te gast bij Kunst is Lang. Ze vangt het dagelijks leven in kleurrijke teken- en schilderstijl. Ze legt graag bepaalde straatbeelden en specifieke winkelpanden vast, maar vaker portretteert ze mensen in de intimiteit van hun alledaagse omgeving: als ze staan te koken, naast hun kat op het vloerkleed zijn neergestreken, of buiten op een geparkeerde scooter zitten.