Vol zenuwen en anticipatie toog Laure van den Hout naar Amsterdam-West om getuige te zijn van Can’t face another sad salad! van Simon Wald-Lasowski. Boven een pand aan de Hasebroekstraat zijn twee luiken turquoise geverfd, op gezette tijden wijken ze om een kalkoen de gelegenheid te geven naar buiten te komen, als een koekoeksklok. Een werk dat – letterlijk – om aandacht schreeuwt, een roep tegen de Disneyficatie van de hoofdstad.

In aflevering acht van Kan niet bestaat niet gaat Maurits de Bruijn in gesprek met Lisa Ijeoma over haar idee om een groots, ruimtevullend werk te maken. Een decor, los gebaseerd op haar eigen leefomgeving, geïnspireerd door de Duitse stille film 𝘋𝘢𝘴 𝘊𝘢𝘣𝘪𝘯𝘦𝘵 𝘥𝘦𝘴 𝘋𝘳. 𝘊𝘢𝘭𝘪𝘨𝘢𝘳𝘪, een plan dat tot op heden te groots, te duur en te tijdrovend bleek.

Persis Bekkering bezocht Rewinding Internationalism met schrijver Frank Keizer, een tentoonstelling over de manieren waarop ideeën en verhalen uit de jaren negentig vandaag nog doorwerken. Ze komen beiden uit 1987, en hebben de negentiger jaren min of meer op dezelfde manier beleefd; ze keken naar School TV en het Jeugdjournaal, zongen protestants-christelijke liedjes, maakten zich druk over zure regen, de ozonlaag en de Balkanoorlogen. De tentoonstelling geeft een heel ander, pluriform gezicht aan het vervlogen decennium: middels de mijnstakingen in Nice, de sluiting van de Philips-fabrieken in Eindhoven, Chileens verzet, en diverse AIDS-actiegroepen in Amerika en Zuid-Afrika.

‘Ik kan heel slecht stoppen als ik met mijn werk bezig ben. Als ik niet schilder word ik ziek. Ik ga maar door. Alles wat ik doe integreer ik in mijn werk.’ Alex de Vries zocht schilder Hanneke Gommers op in haar atelier en sprak haar over de manier waarop ze kunsthistorische werken van een eigentijdse interpretatie voorziet.

Ko van ’t Hek schrijft voor Mister Motley over zijn ontmoetingen met kunstwerken. Dit keer staat hij stil bij het werk Garden of Scars van Ibrahim Mahama. ‘Ze zeggen dat wie geboren is tussen vleermuizen, niet bevlogen kan worden door de angst. Als je het allerergste kent, zou je nergens meer bang voor hoeven zijn.’

Deze week is Robin Waart te gast bij Kunst is Lang. Robin verzamelt woorden en beelden, rond één kerngedachte. Voor zijn boek Evol/Love maakte hij bijvoorbeeld filmstills op de momenten dat in de ondertiteling het woord ‘liefde’ te lezen viel, en drukte er 160 in spiegelbeeld af. Zijn afstudeerwerk bestond uit een verzameling van 101 pagina’s waarop ‘Part one’ staat, als een verhaal dat steeds blijft beginnen én moeilijk stopt, en voor een ander project onderzocht hij de voetnoot, als een wonderlijke manier om hiërarchie in een tekst aan te brengen.