Anouk Kruithof – ¡Aguas!
In 2015 sprak men over de huidige staat en toekomst van het klimaat, in de Franse hoofdstad Parijs. Er werd besloten dat de opwarming van de aarde onder de 2 graden Celsius moet blijven. Goed. Om dit te realiseren moeten er grote aanpassingen worden gedaan wat betreft de huidige omgang met onze wereld. Het Parijs-akkoord klinkt als een urgentie, maar ligt ook ver buiten het gevoelsmatige bereik van de ‘gewone burger’. De besluiten die worden gemaakt, hoog in de top, maken dat het idee van milieuvervuiling behoorlijk abstract is. Het staat gewoonweg te ver van de mens vandaan. Natuurlijk, we kunnen vaker de trein nemen, een vliegreis kan vermeden worden en vlees eten steeds meer mensen allang niet meer. Maar in hoeverre voelt klimaatverandering als iets wat zich in de directe werkelijkheid begeeft?
Een sculptuur van Anouk Kruithof dat achterin de eerste zaal van FOAM in Amsterdam staat vangt het oog. Het is de gelijkenis van een menselijk paar benen dat in een fysiek onmogelijke houding aan de romp van het object is bevestigt. Al kijkend voel je je eigen liezen. Het is precies hetzelfde gevoel als wanneer iemand vertelt over een botbreuk, het kost dan weinig moeite het eigen desbetreffende bot te doen laten tintelen. Witgrijze doeken zijn op een nonchalante manier over het object gedrapeerd en worden bij elkaar gehouden door een lang touw. Het sculptuur nodigt niet uit van dichtbij te worden bekeken. Het stoot af. Op de muur vind je de naam van het beeld: Folly. Het draagt onder andere de volgende betekenis – of eigenschap? ‘lack of good sense or normal prudence’
Achter de sculptuur vult een projectie de muur. Het zijn beelden van smeltende ijskappen die de ruimte constant witblauw verlichten. De beelden schudden licht en zijn niet van de beste kwaliteit. Struinend op het internet naar amateuristisch beeldmateriaal van de smeltende gletsjers, verzamelde Kruithof tientallen onhandige filmpjes van toevallige voorbijgangers. De drie minuten durende video, Ice Cry Baby, werkt verzadigend. Het is op een gegeven moment de abstractie van het vallende ijs dat het beeld mooi maakt, hoe banaal dat ook klinkt. Kruithof uit snoeiharde kritiek rondom deze ernstige situatie waarvan de mens zich veelal gedistantieerd voelt. De filmpjes komen klakkeloos voorbij op je tijdlijn en rijmen daardoor niet met ernst van dat wat je beeldscherm vult.
In de tweede, kleinere en donkerdere, ruimte staat een wit object. Over de witte huid van de driedimensionale vorm glijdt een blauwe projectie. Het is fijn om te kijken naar het rollen van de blauwe kleur over het reliëf van de sculptuur. De animatie vloeit als water in de hand dat langs de vingers een uitweg vindt. De film is gevormd door online gevonden beelden van drijvende ijsschotsen. De blauwe projectie lijkt het water te vormen waar het witte object, wat goed doorgaat als ijsschots, op drijft. Een live weergave van dat wat zich ver weg op zee afspeelt: De destructie van Moeder Aarde. Kruithof laat met al haar beelden in FOAM constant de alarmerende titel van de tentoonstelling ¡Aguas! (Kijk uit! In het Latijns Amerikaans) in de nek van de bezoeker hijgen.
¡Aguas! is nog tot 28 januari te zien in FOAM, Amsterdam
Ook adverteren op mistermotley.nl ? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl