Collectiviteit

Ruben Jacobs toog naar Ruigoord om De oase van Verwondering te beleven, en vroeg zich af of er nog wel ruimte is voor onbevangen verwondering in deze apocalyptische tijden. Hij gaat een verbinding aan met kunstwerken van Four Siblings, Ambassade van de Noordzee en Bryony Dunne. ‘Zonder zintuigelijke waarneming blijft de ecologische crisis abstract en een (hernieuwde) verbinding tot de aarde onmogelijk. We zijn en blijven uiteindelijk, ondanks al onze technologische snufjes, lijfelijke wezens, net als de rest van het dierenrijk.’

For her last interview in this series, Rita Ouédraogo spoke with Yolande Zola Zoli van der Heide. Van der Heide is exhibition curator at Van Abbemuseum in Eindhoven. Her interests lie in diverse intersecting perspectives – institutional, trans-local, feminist, queer, intersectional, and modes that decentre the oppressor in practices of freedom and liberation – to influence art institutional practices. ‘Museum gallery spaces, white cube spaces have so much authority, but it’s all constructed and made by people. So we can shift and change it when it doesn’t serve us.’ 

In de rubriek Gevonden voorwerpen lichten Motley-auteurs een kunstwerk toe dat zij recent zijn tegenkomen. Een werk dat opvalt door zijn uitbundige verschijning of juist verrast door zijn subtiliteit. Vandaag schrijft Laure van den Hout over Pushing a wave, part IV (Tabula Rasa) van Thijs Ebbe Fokkens.

In tien hoofdstukjes en elf illustraties reflecteert Sterre Boerkamp op onze relatie tot dieren. Specifieker: haar eigen relatie tot kippen. In de lente besluit ze haar kip Luis haar eieren te laten uitbroeden. Als blijkt dat twee van de drie kuikens haantjes zijn en de onderlinge sfeer er onder te lijden heeft, wendt Sterre zich tot de filosofie en de kunst. Is de natuur een podium geworden, waarop dieren een rol spelen voor ons vermaak? 

In een reeks terreinverkenningen onderzoekt kunstenaar Richtje Reinsma hoe een geluidskunstwerk je een route kan laten afleggen door je lichaam. ‘Behalve opwinding over de bewegingsvrijheid die de geluidswandeling als medium biedt, is er ook een droefgeestiger drijfveer om het lichaam in te willen trekken. Zo lang ik me kan herinneren word ik zo nu en dan overvallen door het vervreemdende gevoel dat ik niet precies weet waar ik me nu precies bevind, in mijzelf.’

In Plantiarchy wordt de wereld in letterlijke zin ontregeld, met een enorm bos, gemaakt van pulp, dat ondersteboven door alle kamers van kunstruimte Marres in Maastricht groeit en woekert. Kunstenaar Daan Couzijn ging in gesprek met Valentijn Bijvack, directeur van Marres, over het gedachtegoed dat schuilgaat achter deze tentoonstelling.