
Geweld is een taal. To craft is to care.
Hanne Hagenaars schrijft over het werk van Teresa Margolles en hoe deze kunstenaar (de sporen van) geweld met kleding en textiel verweeft.

Tekenen wat er niet is – op atelierbezoek bij Agatha van Amée
In de tekeningen van Agatha van Amée is wat ze niet tekent minstens zo belangrijk als hetgeen ze wel tekent. Ze heeft de neiging de vierkante meters papier bijna volledig met houtskool te bedekken, maar toch zijn er ruimtes die ze onberoerd laat. Juist daar ontstaat de betekenis van haar werk.

De Holocaust is niet voorbij – over Kunst na Auschwitz in Kunstmuseum Den Haag
Maurits de Bruijn bezocht de tentoonstelling Kunst na Auschwitz in het Kunstmuseum Den Haag en trof het nog altijd shockerende werk aan van twee holocaustoverlevenden en kunstpioniers.

Wat doet een kunstenaar als het einde nadert?
Het kiezen wat je laatste kunstwerk wordt, lijkt een onmogelijke keuze. Alsof dat laatste werk je hele leven moet samenvatten in een magistraal finalestuk. Kunst en de dood hebben sowieso een authentieke relatie met elkaar. Sommige kunstenaars krijgen na hun dood een bijna goddelijke status toebedeeld en anderen die tijdens hun leven het podium hebben gekend, worden na de laatste adem vergeten . Kun je als kunstenaar daadwerkelijk doorleven in je werk en heb je daar invloed op? Is kunst groter dan het leven zelf?

Een verdoofd hoofd en een borstkas als massieve homp – Eva Spierenburg in Kunstenlab
De solo van Eva Spierenburg is momenteel te zien in het Kunstenlab in Deventer. Een tentoonstelling over hoe een lichaam reageert op rouw.

Portretten van de afwezige mens – Ansuya Blom in Club Solo
Gijs de Visser bezoekt voor Mister Motley de solo-tentoonstelling van Ansuya Blom in Club Solo.

Natalia Ossef
Natalia Ossef was te gast in Kunst is Lang. Haar werk kenmerkt zich door het spanningsveld tussen de geschiedenis en de actualiteit, tussen het individu en het collectief. In haar tekeningen en schilderingen komt de verwantschap tussen vormen uit de natuur en die van het menselijk lichaam naar voren: ronde vlakken die een rots of kei kunnen zijn, maar ook een baarmoeder, of een hoofd dat liefkozend wordt vastgehouden.

Alles wat ik weet is wat ik me herinner – over de tentoonstelling ‘I remember’
Emma Wiersma duikt in de tentoonstelling I remember, van Martín La Roche en Mirthe Berentsen, zoals de muurtekst zegt ‘over de waarde van herinneringen, vertalingen zonder woorden, leven met verlies en de maakbaarheid van taal’.

De jurk als onheilsbode
Schrijver Merel Bem heeft een mapje op haar desktop waar de jurk als onheilsbode, als drager van rampspoed, de hoofdrol is toebedeeld. In haar nieuwste stuk over de rol van kledij benoemt ze het geweld en het verdriet dat een op het eerste zicht onschuldig stukje textiel met zich meebrengt.

Er moet ook ruimte zijn voor periodes waarin je durft te zeggen ‘ik toon dit niet’ of ‘ik wacht’ –Berlinde De Bruyckere
Vlaams Cultuurhuis de Brakke Grond bestaat dit jaar 40 jaar. Om dat te vieren blikken ze samen met kunstenaars terug…

‘De dood is een surrealistische gelegenheid’ – Ik ben mijn lichaam niet in Museum Tot Zover
De kunstinstellingen in ons land zijn gesloten voor publiek. Mister Motley is vastberaden een aantal van deze noodgedwongen verborgen schatten zichtbaar…

‘Ik maak nu wat ik wilde maken toen ik jong was.’ – in gesprek met Lieke Göbbels
Het idee dat experiment en vernieuwing enkel bij de jonge kunstenaar te vinden is, lijkt in onze hersenen geprogrammeerd. Om…

Narges Mohammadi
Het eindexamenwerk van Narges Mohammadi bestond uit 700 kilo halva, een zoet geurend deeg dat in de Perzische cultuur gegeten […]

In memoriam: Lucy Sarneel (1961 – 2020)
Kunsthistoricus en schrijver Liesbeth den Besten las tijdens het afscheid van kunstenaar en sieradenontwerper Lucy Sarneel een in memoriam voor….

Daar zit het lichaam dat je ooit was – Babs Bakels en Vibeke Mascini in PuntWG
Een paar jaar geleden ontving ik een mail van Vibeke Mascini. Ze schreef dat er steeds meer woorden uitsterven die…