Dans

Deze week is Juha van ‘t Zelfde te gast bij Kunst is Lang. Juha werkt als DJ, docent, filmmaker en organisator met het idee van collectieve creativiteit. Bijvoorbeeld in het ontwerpen van clubavonden waarin iedereen volledig zichzelf kan zijn en bijdraagt aan een open sfeer, in workshops die draaien om de vraag hoe je de clubscene klimaatrechtvaardig kunt laten opereren, maar net zo makkelijk in een collage-documentaire waarin langere historische lijnen van collectieve creativiteit worden aangewezen: van zwarte jazzmusici in het Amsterdam van de jaren ‘20 uit de vorige eeuw, via ideeën van de Dada beweging, CoBrA, en Provo’s, tot het ontstaan van een iconische vrijplaats als de Amsterdamse discotheek RoXY.

Deze week is Nastaran Razawi Khorasani te gast bij Kunst is Lang. In haar voorstellingen bleef ze jarenlang weg van thema’s die samenhangen met het Iran waar ze als kind met haar ouders vandaan vluchtte. Maar in haar recentere werk is onvrijheid een thema geworden, bijvoorbeeld in het stuk This is not a dance, dat tot eind november op Nederlandse podia te zien is: op deels documentaire en deels poëtische wijze maakt Nastaran invoelbaar wat het voor Iraniërs betekent om te dansen, terwijl het officieel verboden is en ernstige gevolgen kan hebben.

In aflevering zes van Kunst is Collectief is Club Gewalt te gast. Het Rotterdamse collectief maakt, componeert, produceert en vertolkt eigen werk. In gesprek met Luuk Heezen vertelt Club Gewalt over hoe de zoektocht naar meerstemmigheid naast pijnlijk ook productief kan zijn.

‘Ik heb het gevoel dat wij ‘rond’ fungeren, daarbuiten is veel vierkante shit waarmee we moeten dealen.’ In de vierde aflevering van Kunst is Collectief is BOG. te gast. BOG. werkt vaak collectief: samen bedenken ze de concepten, schrijven ze de teksten, creëren ze het toneelbeeld, staan ze op het podium en vormen ze de organisatie.

Met Táctica Sintáctica laten kunstenaar Diego Bianchi en curator en dichter Mariano Mayer nieuwe perspectieven los op bestaande werken door deze op een geheel eigen, speelse, fysieke manier te verweven met de tentoonstellingsruimten in Marres, tegen de museum-routine in. Het doel was de tegenstellingen tussen object en bezoeker op te heffen en hun lichamen te bevrijden van de regels die voorschrijven hoe we ons in een museum horen te ge­dragen. In deze dialoog gaan Bianchi en Mayer het gesprek aan over hun bijzondere samenwerking en het proces dat eruit voortvloeide: ‘We probeerden ons van de inhoud te distantiëren en sloten een zacht pact met de kunstwerken. We wilden ze hetzelfde behandelen als elk ander object, als een materiële aanwezigheid die spreekt en ons leven verandert.’

Dagmar Bosma brengt met danskunstenaar Connor Schumacher een bezoek aan The Rhythm of the Night. De werken in de tentoonstelling zetten henzelf in beweging en leiden tot gesprekken over de gemeenschap van dansende lichamen, therapeutisch raven, de omlijning van je persoon los kunnen laten en het uitzweten van het kapitalisme.

Through the storm, through the night / Lead me on to the light / Take my hand precious Lord, lead me home zingt, Sister Rosetta Tharpe. ‘Ik vraag me altijd af wat ze bedoelen met ‘home’. De hemel? Een andere plek? Een mentale plek van troost?’ Voor deel VI van De ontmoeting brengt Hidde van Greuningen met kunstenaar Manju Sharma een bezoek aan de tentoonstelling ‘Gospel. Muzikale reis van kracht en hoop’.

Katja Heitmann (1987, DE) staat bekend om haar opvallende choreografieën. Ze werkt op het snijvlak van dans, beeldende kunst en theater, won de Prijs van de Nederlandse Dansdagen en de Gieskes-Strijbis podiumprijs. Op dit moment werkt ze aan Motus Mori Institute: een levend archief waarin menselijke bewegingen worden verzameld en gepreserveerd voor de toekomst. Haar werk wordt geroemd om zijn originaliteit, maar op de dansacademie twijfelde Katja of ze wel creatief genoeg was. Na het zien van een voorstelling van mimegroep Bambie wist ze hoe ze het lichaam wilde benaderen.