Institutioneel

Niet alleen met haar conceptuele benadering van wat het sieraad kan zijn maakt Dinie Besems een uitzonderlijk statement in de beeldende kunst, maar ook door de wijze waarop ze invulling geeft aan haar praktijk. Ze wacht niet af totdat ze aan de beurt is, maar dwingt haar eigen positie af. “Ik wil maar zeggen: ga niet zitten afwachten; als er niets gebeurt, organiseer het dan zelf. Dat kan dus ook in je huiskamer of in je keuken. Nodig mensen uit. Laat zien wat je maakt en doet.” Alex de Vries ging op atelierbezoek en sprak met haar over hoe ze invulling geeft aan haar praktijk.

Ontscholen in een schoolsysteem, hoe doe je dat? Een vraag die kunstdocent Gina bezighield. De vraag nam ze mee de kunstles in, waardoor er een geheel nieuwe wereld voor haar openging: een tussenruimte voor en van leerlingen, normaliter verboden terrein voor docenten.

NFT’s openden de ogen van Ayrton van Noort voor de schoonheid van digitale kunst. Het medium opent nieuwe artistieke deuren: ‘Digitale- en internetkunst bevinden zich in een unieke positie. Ze kunnen snel reageren op sociale trends en vraagstukken, bieden inventieve manieren tot samenwerking met andere kunstenaars en het publiek.’

Via het ontmoetingsprogramma BIJ/NA kunnen drie aankomende kunstenaars tezamen met drie meer ervaren kunstenaars zich een maand lang professioneel ontwikkelen. Criticus en schrijver Nadia de Vries ging bij de kunstenaars van dit jaar op bezoek.

In de interviewserie ‘Hoe hoog zijn de muren’ onderzoekt Rita Ouédraogo op intersectionele wijze hoe toegankelijk de Nederlandse kunst- en cultuurwereld is. Ernestine Comvalius heeft meer dan vierentwintig jaar in de kunstensector gewerkt. Ze is onder andere mede-initiatiefnemer en de eerste directeur van het Bijlmer Parktheater en was daarvoor directeur van Krater Theater. In een openhartig gesprek blikt Rita Ouédraogo samen met Comvalius terug op haar werkzaamheden, haar jeugd in Suriname, Nederland en de V.S. en wordt een rode draad zichtbaar die gekenmerkt wordt door een onuitputtelijke drijf voor rechtvaardigheid.

“Het is een wonder dat ik nog werk heb”, zegt Rob Sweere (1963) lachend aan het eind van ons gesprek. Hoewel Sweere al sinds de jaren tachtig werkzaam is als professioneel kunstenaar, heeft hij aardig wat aan te merken op de kunstwereld. Hij is zelfs gaan twijfelen of het tijdperk van de beeldende kunst zoals wij dat kennen in Nederland misschien wel voorbij is. Hij was bereid om een keer met Mister Motley in gesprek te gaan om zijn zorgen en ideeën te delen.

Lieneke Hulshof bezocht de centrale overzichtstentoonstelling The Milk of Dreams op de 59e editie van de Biënnale van Venetië. Daar ziet ze hoe prachtige, solidaire en inclusieve kunst van nu extra hard botst met onderliggende structuren van macht en ongelijkheid.