
Loes Faber zag ‘Alreadymade’ van Barbara Visser en reageerde met een tekening
In Alreadymade onderzoekt Barbara Visser of ‘Fountain’ – het meest invloedrijke kunstwerk van de 20e eeuw – niet aan Duchamp maar aan Elsa von Freytag-Loringhoven (1874-1927) moet worden toegeschreven. Mister Motley vroeg Loes Faber de documentaire te bekijken en te reageren middels een tekening. Met ‘Ik ben mijn muze’ schreef en tekende Faber een graphic novel over de vrouwen die de kunstgeschiedenis oversloeg.


‘Zaaaaalig, al die verbrijzelde hokjes’ – met theatermaker Nina Spijkers naar Hot Flowers, Warm Fingers van Pauline Curnier Jardin
‘Ik vind dit zo vet aan deze tijd. Dat de vrouw op andere manier wordt neergezet in kunst. Dat het niet meer alleen de schreeuwende hysterie is, of alleen maar een lekker wijf. De vrouw is veel diverser, gelaagder, de méns is veel diverser […].’ Samen met theatermaker Nina Spijkers bezoekt Lisanne van Sadelhoff de tentoonstelling Hot Flowers, Warm Fingers van Pauline Curnier Jardin, die voorbij gaat aan stereotypering.

‘Deze mensen zijn krachtig, om hen kun je niet heen’ – met Marian Duff naar Africa Supernova in Kunsthal KAdE
’Elk kunstwerk laat een sprankje van een mens zien, van landen, een bevolkingsgroep, een subcultuur, een (soms te weinig gehoorde) proteststem.’ Samen met OSCAM-directeur Marian Duff bekijkt Lisanne van Sadelhoff 145 kunstwerken van veelal jonge Afrikaanse makers.

It’s OK… #6: Samen salade maken
Dit is de laatste tekst binnen de It’s OK…-reeks van Mister Motley, waarvoor Nadia de Vries de gehele zomer bijeenkomsten bezocht in de Oude Kerk. De afgelopen vier maanden is de Oude Kerk minstens twee keer per week het toneel geweest van bijzondere samenkomsten en ontmoetingen. Tussen het rollen en uitpersen van citroenen door sprak Nadia Jeanne en Yvonique over hoe zij de bijeenkomsten hebben ervaren.

Dit werk kwam in vijf minuten tot stand – kan kunst bestaan binnen het kapitalisme?
In een serie publicaties en programma’s onderzoeken Mister Motley en ArtEZ Studium Generale samen met studenten, kunstenaars, schrijvers, wetenschappers en denkers de verbanden tussen tijd, arbeid en ecologie. Persis Bekkering schreef in essay dat cirkelt rondom de vraag of kunst überhaupt kan bestaan binnen het kapitalisme. ‘Kunst is geen proces dat efficiënt gemaakt kan worden, waaruit rendement kan worden geslagen. Ik zou zelfs willen zeggen dat het maakproces geen helder begin en geen werkelijk einde kent.’

KUNST IS LANG: Oeke Hoogendijk
Deze week is Oeke Hoogendijk te gast bij Kunst is Lang. Oeke is documentairemaker, die furore maakte met onthullende films waarin kunst een belangrijke rol speelt als Het nieuwe Rijksmuseum, Mijn Rembrandt en De schatten van de Krim. Haar films ontsluiten werelden die normaal gesproken gesloten blijven, en waarin Oeke met een scherp oog voor schoonheid, conflict en menselijk gedrag vastlegt wat ze aantreft. Dat liet ze ook zien met Housewitz, het portret van haar moeder, die tientallen jaren als kluizenaar op één verdieping van haar woning leefde, en enkel via haar computer en televisie de wereld verkende.

Spirituele praktijken: de stilte van overwoekerde moerassen volgens Buhlebezwe Siwani
Linda Selena Boos ontmoet Buhlebezwe Siwani in het Amsterdamse Westerpark, een plek waar Buhlebezwe spiritueel kan aarden. ‘Voor mij resoneert beeldende kunst op een diep niveau met het spirituele veld. Want door te verbeelden en te visualiseren waar wij in geloven kan kennis worden overgedragen.’


It’s OK… #5: Wie kan zich het experiment veroorloven?
Nadia de Vries schreef een tekst naar aanleiding van het panelgesprek tijdens It’s Ok … in de Oude Kerk Amsterdam met de titel ‘What Have You Done For Me Lately?’ waaraan Amal Alhaag, Sabrine Ingabire, Rutger Esajas en Sénami Awunou deelnamen. Tijdens dit gesprek deelden zij hun ervaringen met, en observaties over het inclusiviteitsbeleid van de Nederlandse kunst- en cultuursector, in hun hoedanigheid als makers van kleur. De centrale vraag hierbij was: hoe kom je als maker los van witte waardesystemen? En hoe word je financieel zelfredzaam als je het bureaucratische machtsspel niet meespeelt, of niet wílt meespelen?

‘We hebben allemaal onze eigen Apocalyps’ – met schrijver Auke Hulst naar het Tschumipaviljoen
Samen met Auke Hulst bezoekt Carmen van Bruggen het Tschumipaviljoen in Groningen. Daar roept A House to Inherit: Postcards From the Future van Olivia D’Cruz en Marina Sulima vragen op over tijdreizen, de Apocalyps, klassieke denkfouten over de toekomst en welke rol er is weggelegd voor kunst als het gaat om het kunnen voorstellen van een alternatieve toekomst.

The curatorial ego is dangerous – in conversation with Yolande Zola Zoli van der Heide
For her last interview in this series, Rita Ouédraogo spoke with Yolande Zola Zoli van der Heide. Van der Heide is exhibition curator at Van Abbemuseum in Eindhoven. Her interests lie in diverse intersecting perspectives – institutional, trans-local, feminist, queer, intersectional, and modes that decentre the oppressor in practices of freedom and liberation – to influence art institutional practices. ‘Museum gallery spaces, white cube spaces have so much authority, but it’s all constructed and made by people. So we can shift and change it when it doesn’t serve us.’

‘Het ego van de curator is gevaarlijk’ – in gesprek met Yolande Zola Zoli van der Heide
Voor haar laatste interview binnen de reeks ‘Hoe hoog zijn de muren?’ gaat Rita Ouédraogo in gesprek met Yolande Zola Zoli van der Heide, conservator tentoonstellingen bij het Van Abbemuseum. Zij interesseert zich voor intersectionele perspectieven, trans-lokale, feministische, intersectionele en queer praktijken, en ze beïnvloedt kunstinstituten door onderdrukkende praktijken te decentraliseren. ‘Museumzalen en white cube ruimtes hebben zoveel autoriteit, maar het is allemaal door mensen bedacht en gemaakt, dus we kunnen het aanpassen en veranderen als het ons niet dient. ‘


Zonder ons blijft de wereld bestaan – Daan Couzijn in gesprek met Valentijn Byvanck over Plantiarchy
In Plantiarchy wordt de wereld in letterlijke zin ontregeld, met een enorm bos, gemaakt van pulp, dat ondersteboven door alle kamers van kunstruimte Marres in Maastricht groeit en woekert. Kunstenaar Daan Couzijn ging in gesprek met Valentijn Bijvack, directeur van Marres, over het gedachtegoed dat schuilgaat achter deze tentoonstelling.