Kolonialisme

Quinsy Gario is een performancekunstenaar die, in zijn eigen woorden ‘bezig is met het dekoloniaal herinneren en het verstoren van institutionele praktijken die kolonisatie voortzetten, of koloniale praktijken voortzetten.’ Hoe hij dit doet, hoe hij zich staande houdt, hoe hij netwerken en cirkels verbindt en hoe het familie kunstenaarscollectief hierin een onmisbare rol speelt, vertelt hij tijdens een openhartig gesprek met Rita Ouédraogo. ‘Wanneer we het hebben over het dekoloniseren van het museum moeten we de vraag stellen of dat überhaupt mogelijk is. Voor musea die nu ook erfgoed teruggeven is mijn vraag wat stuwt dat, net als met de excuses voor de slavernij. Er is heel lang geijverd voor beide en nu het op gang is gekomen blijken dezelfde koloniale machtsspelletjes de overhand te voeren.’

Na een leven als gedwongen nomade vestigde Babi Badalov (Lerik (Azerbeidzjan), 1959) zich elf jaar geleden in Parijs. Zijn omzwervingen en geleefde ervaring – de confrontatie met verschillende landen, culturen, talen en alfabetten – liggen aan de basis van zijn praktijk waarbinnen het maken van kunst en activisme samenvloeien. ‘Kunstenaars uit Azerbeidzjan, Oezbekistan of Turkmenistan zich nog steeds aan de rand van discussies over kolonialisme. Mensen geven niet om de regio.’

Tijdens haar studie kunstgeschiedenis bezocht Helena Julian regelmatig het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten Antwerpen. ‘Je viel van de ene verbazing in de andere, maar er werd verwacht dat je het waarom van deze verbazing zelf wist te plaatsen.’ Nu keert ze terug om te zien wat er overblijft van die ervaring en of de ontwikkelingen die het afgelopen decennium in de (kunst)wereld hebben plaatsgevonden, een plek krijgen in het gerenoveerde museum.

Tijdens Laure’s bezoek aan Kassel voor documenta fifteen maakten twee presentaties grote indruk op haar. Niet geheel ontoevallig vonden die beide plaats in een kerk. Deze kunstervaringen zorgden ervoor dat ze zich onderdeel voelde van een gemeenschap. En daardoor was ze niet langer slechts bezoeker, maar werd ze deelnemer.

Rita Ouédraogo is curator bij Framer Framed en schreef een artikel naar aanleiding van de tentoonstelling KAZAL – Narrating Haitian Memories. Een Engelstalig essay over de camera als verteller en drager van herinneringen. 

Eugenie Boon (1995, Willemstad) volgt in 2022 een begeleidingstraject bij Nest in Den Haag. Een van de onderdelen is dat ze dit jaar exposeert op Art Rotterdam. Bij de entree van het Van Nelle fabriek terrein is haar nieuwe werk The Pawns that Wandered in Promised Land (2022) te zien. Een bordspel dat gaat over het beloofde land en hoe wij mensen daar naar zoeken terwijl we er volgens Boon vaak al in zijn beland.

Lieneke Hulshof bezocht de centrale overzichtstentoonstelling The Milk of Dreams op de 59e editie van de Biënnale van Venetië. Daar ziet ze hoe prachtige, solidaire en inclusieve kunst van nu extra hard botst met onderliggende structuren van macht en ongelijkheid.

Lydienne Albertoe doet onderzoek naar comics. In haar nieuwste installatie kijkt ze kritisch naar de stereotyperingen van Zwarte lichamen, zet ze naar haar hand en schotelt de toeschouwer een nieuw beeld voor.