This Art Fair 2017
De wereld is ingedeeld in door de mens gecreëerde afstanden, maten en tijden. We hebben bijna overal controle over. Bijna. Het is de (ongerepte) natuur en het zijn de (wilde) dieren waar we onze vinger nog niet op kunnen leggen. Hoe deze fenomenen werken, denken (doen ze dat?) en bestaan is ons eigenlijk niet duidelijk. De meesten van ons zijn niet empatisch genoeg om zich te kunnen verplaatsen in het dier of de plant of kunnen dit abstractie niveau in denken niet bereiken. Bij This Art Fair 2017 in Amsterdam lijkt de kunst een manier te zijn om meer grip te krijgen op de ongrijpbare flora en fauna. Er zijn meerdere stands en meerdere kunstenaars die zich ontfermen over de dieren en planten. Ze bekijken onze omgang met het huisdier, documenteren vogels in het wild, schilderen landschappen of onderzoeken de mogelijke gevoelens van een plant. Een selectie:
De invloed van de mens en natuur komen samen in het werk van Tinkebell. Toen zij Fukushima – waar in 2011 een kernramp plaatsvond – bezocht, smokkelde zij stiekem bloemen mee die radioactief zijn. In de buurt van het rampgebied groeien er aanzienlijk meer klavertjes vier dan op andere plekken: een opmerkelijk verschijnsel, een ironisch teken misschien zelfs, dat bewijst dat geluk maakbaar is. Tegelijkertijd toont het de rampzalige verstoring van het ecosysteem en de DNA-afwijkingen die daarbij komen kijken. Dat velen het slachtoffer worden, lijkt bij de mens nog niet binnen te komen. De kunstenaar verstuurde enkele bloemen per post naar journalisten om aandacht te vragen voor de risico’s van kernenergie.
Lisa van Casand laat met haar werk zien dat niet alleen mensen lijden onder stress. Planten die worden blootgesteld aan kokend water, chloor of droogte geven een fluorescerende kleur af, alsof een fel harnas de bladeren beschermt tegen het leven onder slechte omstandigheden. Met een speciale lamp vangt de kunstenaar het licht en legt het surrealistische fenomeen vast in digitale prints.
In het werk Colonial Beauty fotografeert Mohammad Hassanzadeh Britse bomen in Iran. Rond de jaren ’40 van de vorige eeuw werden deze bomen speciaal geplant toen werknemers uit het Verenigd Koninkrijk bij een Iraanse olieraffinaderij gingen werken. Om de mannen op hun gemak te brengen in hun nieuwe omgeving, deed de werkgever alles om hen thuis te laten voelen. De kleine dorpjes die werden gebouwd zijn inmiddels verlaten; verwaarloosd aan hun lot overgelaten. De geplaatste bomen zijn daarentegen levendiger dan ooit: het lukt de kunstenaar bij niet meer om de overdadige takken in één kader te vangen.
Valentina Gal is dol op honden, ze bezocht hondenshows en fotografeerde de mensen die hun dier tot in de puntjes verzorgen en hun haren kammen, eindeloos. Maar ze wilde niet enkel als een buitenstaander toekijken, ze wilde erbij horen, één van hen worden. Met de hond van haar ouders, een Irish soft coated Wheaten terriër, betrad ze het geheime genootschap van de hondenshows. De honden moeten er perfect uitzien, rondjes lopen en in harmonie zijn met hun baasje. Valentina won de eerste prijs: the best of breed. Tijdens dit hele proces merkte ze dat er bepaalde machtsverhouding ontstond tussen mens en hond en dat deze honden bijna niet meer gezien konden worden als hond, maar als een object. Door middel van de excessieve vorm van het groomen en stylen, creëren de hondeneigenaren eigenlijk een levend sculptuur.
Ook adverteren op mistermotley.nl ? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl