Een eerbetoon aan vriendschap – in gesprek met Bobbi Essers

Het is bizar en ik ben super vereerd met de nominaties, aandacht en prijzen. Tot voor kort studeerde ik nog en had ik geen idee of ik het zou redden als kunstenaar. Ik vroeg me serieus de hele tijd af of ik niet in de goot zou belanden, er zijn natuurlijk super veel jonge kunstenaars die niets verdienen. In het najaar ga ik beginnen aan een master aan het Frank Mohr Instituut, ik wil dat mijn werk zich blijft ontwikkelen en dat ik nog meer stappen kan gaan zetten om nog beter te worden.

Ik was heel zoekend, en best een rommeltje in wat ik wilde. De hele Tumblr-scene vond ik heel interessant en daar tekende ik veel dingen van na. Voordat ik naar de academie ging, tekende en schilderde ik bijvoorbeeld naakte lichamen waar het bloed vanaf droop. Het is echt een zoektocht geweest naar overlap van interesses en het vinden van de juiste techniek. Ik hield al heel erg van schilderen en tijdens mijn jeugd keek ik eindeloos veel films en series over vriendschap, vol avonturen en voor altijd samenzijn.

Recent verdeel ik het eigenlijk in de kleine en de grote werken, die ik naschilder van mijn eigen foto’s en uit mijn herinnering. In mijn kleine werken schilder ik veel snapshots, veelal esthetische afbeeldingen van mijn vrienden, jeugd- en queer cultuur. Veel nachtelijke sfeer, kleding, tatoeages en ik speel met genderrollen, doordat je vaak de hoofden niet kan zien waardoor het niet meteen duidelijk is of het mannen of vrouwen of non-binare personen zijn. Benen met haren en een rokje, het zou een man of een vrouw kunnen zijn.
In mijn grote werken combineer ik twee of meerdere overlappende afbeeldingen. De kleinere zijn foto’s die ik al toevallig in mijn eigen fotogalerij op mijn telefoon had, ik zie ze veel meer als een soort polaroid, een snapshot. In de grotere werken combineer ik meerdere foto’s, herinneringen en ervaringen, waardoor ze gelaagder en complexer worden.

Het is natuurlijk heel belangrijk voor mij, vooral qua esthetiek. Maar ik zou de foto’s die ik schilder bijvoorbeeld nooit op Instagram zetten, dat is veel te intiem. Als ik ze schilder dan zijn mensen erg vereerd, terwijl als ik ze zou fotograferen in een bepaalde situatie of pose, ze dat niet leuk zouden vinden. Voor mijzelf en mijn vrienden zijn de situaties, de lichaamsdelen en bijvoorbeeld de tatoeages en kleding herkenbaar, maar voor anderen niet en dat maakt mijn werk tot een groter verhaal over vriendschap.
Kleding en lichamen spelen een grote rol in mijn werk. Omdat kleding zo vaak nog gezien wordt als een toebedeling van genderrollen speel ik graag met die conventies. Ik heb het gevoel dat wij een eigen stijl hebben en bijzonder zijn, dat onze queer cultuur uniek is, terwijl dat natuurlijk helemaal niet waar is, het is de mode van een bepaalde tijd.

Ik ken haar werk niet en zie mijn werk vooral als een verering van mijn vrienden en de liefde voor hen en het bevragen van genderrollen en de ingewikkelde verhouding met masculiniteit en het creëren van je eigen familie. Wij kennen geen enkele schaamte en vieren onze liefde. Ik ga straks verhuizen naar Groningen en dan wordt dat ook deels doorbroken en iemand anders gaat dan mijn plek in de vriendengroep innemen. Bepaalde vriendschappen gaan een andere vorm krijgen en dat zal ook invloed hebben op mijn werk. Ik zie daar ook veel mogelijkheden, om bijvoorbeeld mezelf een keer te gaan schilderen of andere of oudere mensen. Mijn interesse in het spelen met het materiaal, en dat lichamelijke blijft heel belangrijk.

Issy Wood vind ik heel goed, hoe zij textuur schildert is echt bizar. Kijk bijvoorbeeld naar de manier hoe zij de leren bekleding van een auto schildert. Ik zou zo willen instappen. Dat is zo goed. Het is stoer en grungy, net een beetje als het werk van Tracey Emin. Zij is echt mijn grote voorbeeld, zij is zo bold en uitgesproken in al haar werken. Ik kan daar echt heel erg naar op kijken. Zij zet zichzelf centraal, maar ook haar pijn en ellende. Ik voel me heel erg close met haar op een bepaalde manier.

Als je kijkt naar portretten, ook in de kunstgeschiedenis, dan trekt het hoofd, het gezicht vrijwel alle aandacht van het schilderij naar zich toe. Dat leidt af en zorgt voor een dwingende kijkrichting. Daarom ben ik daarmee gestopt en ben ik delen van lichamen gaan schilderen. Deze close-ups zijn intiemer en mysterieuzer, en automatisch verleggen ze de aandacht.
Het is een non-binaire manier van portretteren, waardoor het gezicht, als centraal uiterlijk niet meteen duidelijk communiceert hoe een persoon zich identificeert of door de buitenwereld wordt gezien. Als ik mijn vrienden schilder wil ik dat het recht doet aan hun en mijn waarheid. Ik vertel over ons avontuur, over vriendschap, als een mysterieus en intiem coming-of-age verhaal.