Graduation Frank Mohr

25 juli 2016

Op de houten constructie (die tegelijkertijd projectieruimte voor zijn videowerk is) draagt hij The Black Dog And Other Poems voor. De hommage aan Brecht wordt gelijk in het nu gezet. 25 oktober 2015, opgehangen varkenskoppen op het Esmarkerveld in Enschede. Protest tegen asielzoekers. “Vol is vol” schreeuwt hij, “We moeten contact maken met onze innerlijke PVV-er”. Ook de discussie over Zwarte Piet komt voorbij. Zelfs de krant van de vorige dag (11 juni) komt langs met een reflectie op de varkenskoppen.

Voor een deel zie ik een acteur een rol spelen en een tekst voordragen. De rol is op die momenten niet geloofwaardig. Ook de constructie die er ad-hoc, protest-achtig uitziet is misschien niet ijzersterk. De onderkant en de bovenkant zorgvuldig schuin gezaagd voor het podium. Met een paar simpele ingrepen had het beter kunnen werken. Inhoudelijk had het meer aan kunnen sluiten bij het protestkarakter van het werk.

Wel staat hij zijn betrokkenheid uit te dragen voor een publiek dat het vast met hem eens zal zijn. Eigen volk eerst! De academie is context. Was het niet beter geweest het bouwsel op straat te zetten? Vast!

Delen van de tekst zijn prachtig geschreven en maakten me nieuwsgierig.
Ik vond Westbeek’s thesis op het internet en las naast overtuigende betrokkenheid de schoonheid van het schrijven. Misschien moet Westbeek niet alleen de tekst naar het nu halen, maar ook de vormgeving en de communicatiemiddelen van vandaag de dag gebruiken. Hoe meer ik van hem lees hoe nieuwsgieriger ik word naar zijn volgende werk. Het bouwsel vergeten en snel doorgaan met de inhoudelijke kant. Hijzelf is geloofwaardiger dan het werk van nu. We gaan meer van hem horen.

Na het werk van Michiel Westbeek stop ik eerst nog bij NP3. Marit Westerhuis regelde een perfecte ruimte voor haar eigen werk. Sterker nog, tijdelijk voor haar eigen leven. Ze betrok met bed en al verschillende ruimtes en was fulltime aanwezig. Direct na de docentenopleiding schoof ze door naar MADtech (MediaArtDesign & Technology, Frank Mohr Instituut). Hier is het ‘Westerhuis in Context’. Ze weet dat ‘Big Data’ het goud van onze maatschappij zal worden, of dat allang is. Westerhuis nam het roer in eigen hand en begon met haar bewegingen tijdens haar slaap te registreren.

Een klein apparaatje tekent mechanisch de bewegingen op.
Na het registreren van haar slaap bedacht ze een groot aantal manieren om zo objectief mogelijk naar zichzelf te kijken. Ze mat de zuurgraad van haar urine, haar hartslag tijdens ontmoetingen met andere mensen, haar bloeddruk, haar gewicht, medicijnen, de kleuren die ze per dag tegen kwam en meer. Veel van wat ze meet straalt objectiviteit uit. Soms zijn de uitkomsten heel exact maar soms weet je ook weer niet wat je met al die data zou kunnen doen. Soms is het heel vertrouwelijk. Data vormt de kwast waarmee ze werkt. De schoonheid en de kwaliteit van haar werk vormt zich doordat Westerhuis met de samenstelling van de geregistreerde data haar eigen plek en context kiest, en daarmee maakt. En dat zonder gêne.

Waar is de balans tussen vertrouwelijkheid en objectiviteit? Deze vraag maakt het werk spannend. Daarnaast ziet de installatie er precies zo uit als je voor de inhoud zou mogen hopen. Een wand met de zuurgraad van haar eigen urine wordt monumentaal door haar precisie. Een wand met per dag de gemiddelde kleur, laat zien welke kleuren ze allemaal tegen gekomen is. Het werk heeft haar zelfkennis groter gemaakt. Ze is haar eigen Quantified Self geworden. Ze vond het lastig om te kiezen, dat betekent dat je ook niets kunt uitsluiten.

Een thesis moet inzicht in de eigen artistieke praktijk geven. Dat de thesissen altijd op het laatste moment en onder veel gezucht afgemaakt moeten worden, laat zien dat het voor veel studenten nog te weinig een logisch onderdeel van hun beroepspraktijk/student-zijn is. Het is Westerhuis gelukt om middels formulieren in de gang haar thesis te laten zijn. En dan maakt ze de machines ook nog zelf. Het laat een professioneel kunstenaarschap zien.