Wieke Teselink

Het vier-uurtje onder de Paviljoens deel 2

10 mei 2015

Eerder omschreef ik hier dat zoveel kunst bij elkaar in een stad gepropt ook kan verzadigen. Ik selecteer hierom enkele paviljoens die de kracht hebben om je te verfrissen. 

De opstelling van de Australische tentoonstelling Wrong Way Time van Fiona Hall lijkt de inrichting van een natuurhistorisch museum of Wunderkammer. De donkere ruimte, het selectieve licht en de vitrines waarin vele werken zijn tentoongesteld zorgen ervoor dat je een wereld uit een andere tijd binnen stapt. Dit is het enige paviljoen dat geen lange inleiding op de muur heeft geschreven. Niet lezen, maar kijken en ervaren lijkt Hall de bezoeker te willen zeggen. In de kabinetten zien we bankbiljetten met fijntjes beschilderde bladeren, donkere gehaakte maskers en een collectie sprokkelhout: de relatie met Aboriginal tradities is snel gelegd. Hall bewerkte ook meerdere ouderwetse klokken. De schilderingen gaan over het meeste populaire onderwerp van de middeleeuwen: het wegtikken van de tijd. Met een geschilderde strop hangt ze de tijd op, of de klok is afgebeeld als een skelettenhoofd. Het zijn hedendaagse memento mori. De bezoekers willen antwoorden op hun vraagtekens bij de werken. Ze beroepen zich op de suppoosten om hun uitleg te krijgen, veelal is de reactie: u mag het zelf interpreteren. Een vermakelijk gevolg: bezoekers gaan met elkaar in gesprek in gebrekkig Engels over de kunst in de Wunderkammer. 










Turkije heeft zijn tentoonstelling Respiro in Arsenale, waar Sarkis de ruimte heeft mogen vullen. Door een wit dun gordijn betreed je een ruige ruimte met een hoog plafond, de klassieke muziek komt je vredig tegemoet. Zesendertig verlichte foto’s zijn te zien, bewerkt als een glas in lood raam. Twee handen dragen de vlammen, een engel gluurt naar de Hagia Sophia. Op de andere afbeeldingen zien je oorlog en pijn voorbij komen maar ook autobiografische elementen van Sarkis. Hij bouwt een kerk in het paviljoen. Aan weerszijde van de ruimte zijn twee schitterende neon regenbogen en in het midden van de ruimte staan twee enorme spiegels tegen elkaar. De spiegels zijn bedrukt met gekleurde vingerafdrukken van zeven kinderen. Jacopo Baboni-Schilingi componeerde de muziek uit de speakers op basis van de zeven kleuren van de regenboog. Respiro betekent adem in het Italiaans, laat de kleuren van de regenboog je nieuwe energie geven. 
















 

Advertenties

Ook adverteren op mistermotley.nl ? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl

Schrijf je in voor de nieuwsbrief

* verplicht

Meer Mister Motley?

Draag bij aan onze toekomstige verhalen en laat ons hedendaags kunst van haar sokkel stoten

Nu niet, maar wellicht later