‘Just artists who like artists’

5 mei 2016

Jolly Joker draait op passie, zonder subsidie en werkt met bijkomende beperkingen: bij gebrek aan professioneel vervoer kwam voor een eerdere tentoonstelling een kunstenares overgevlogen met haar kunstwerk in de hand. Dit nieuwe initiatief leeft op het randje van Amsterdam. In samenwerking met Catherine Biocca vormen Benedikt Hipp en Lisa Reitmeier hun atelier om tot een tijdelijke kunstruimte. Elke tentoonstelling beslaat één avond, waarop een gevestigde en een opkomende kunstenaar gezamenlijk hun werk tonen. Special guests geven tekstuele of performatieve aanvulling aan het geheel. Op 23 april vondt de tweede tentoonstelling plaats met kunstenaars Bryan Dooley en Daniel Roth en special guests Ilga Minjon en Jonas Ohlsson.

Roth is een kunstenaar die als lifter en wandelaar de natuur verkent. De plaatsen die hij bezoekt vormt hij om tot beelden die verhalen vertellen. Tijdens een tocht door de Alpen maakte Roth afgietsels van verschillende rotsoppervlakken die hij tegenkwam op zijn pad en combineerde deze tot een groter geheel: een reünie van deze stenen. Het resultaat is een gigantisch reliëf dat als een zwaargewicht aan de muur hangt. Naast dit imposante object hangt een subtiel wit plankje aan de muur met daarop een iel takje in een glazen stolp. Een object dat bijna niets is en dat haast op elke straathoek te vinden is, verandert hierdoor in een mystiek voorwerp uit een droomwereld. De sprookjesachtige objecten van Roth zijn herinneringen van een plaats, een moment, een ervaring. In de overweldigende kracht van de natuur schuilt een hang naar de Duitse Romantiek. De kunstwerken vertellen over bewondering en angst voor het woud, als in de oude vertellingen van de gebroeders Grimm. Roth opent deuren naar andere sferen, andere plaatsen, als een reis in gedachten.

Daniel Roth

De subjectieve wereld van Daniel Roth staat in Jolly Joker oog in oog met de publieke ruimtes van Bryan Dooley. Midden in de salon staan twee maquettes die op GAMMA verhuisdozen zijn geplaatst. Er hangen canvassen met daarop ‘TV’ in grote witte letters geweven, de blauwe achtergrond representeert het blauwe licht van een scherm. Ook zijn er verschillende pilaren te zien waaruit gelige LED lampen steken. Bryan Dooley maakte dit kunstwerk naar aanleiding van zijn expositie die een maand geleden te zien was in New York. Hij noemt de kunstwerken ‘Reverse maquettes’, ze hebben geen voorbereidende of schetsmatige waarde meer, maar functioneren als een nabeschouwing.

Bryan Dooley

In New York reageerden halogeenlampen in de zuilen op elektromagnetische golven en daardoor op de aanwezigheid van publiek: hoe meer mensen, hoe meer licht. Aan het einde van de tentoonstelling was er enkel nog een flauwe schemering te zien. De blauwe vlakken hadden een doorsnede van 230 centimeter, dit baseert Dooley op het grootste formaat TV scherm dat je kunt vinden. Hij levert kritiek op het gesloten netwerk, televisie is een medium bij uitstek dan enkel zendt, als toeschouwer heb je geen invloed maar kun je enkel ontvangen.

Ook instituten vormen in de kunstwereld volgens Dooley een dicht netwerk. Voor de tentoonstelling in Jolly Joker maakt hij een selectie van verschillende potloodtekeningen uit zijn blocnote. Met potlood tekende hij onder andere het MoMA en het Stedelijk Museum Amsterdam, maar niet als een glorieuze verheerlijking: ze dreigen te verdwijnen in gigantische sinkholes.

Bryan Dooley

Jolly Joker geeft een nieuwe betekenis aan het tonen van kunst, onafhankelijk van het instituut, en ligt letterlijk buiten het kunstcentrum van het dure Amsterdam. De joker wordt ingezet voor het kansspel kunstwereld en vormt een ingang voor onafhankelijk succes. Ilga Minjon is gefascineerd geraakt door dit concept, maar hier simpelweg over spreken leek haar niet voldoende om de speelse sfeer van het project te vangen. Samen met Jonas Ohlsson maakt ze een ritmische, poëtische remix van een Skype gesprek dat Minjon had met Reitmeier en Biocca over het jokerproject en het onlosmakelijk verbonden begrip ‘kunstruimte’. Hoe verder de conversatie vordert, hoe meer het gelach omslaat in een intieme existentiële discussie.

Een woord vooraf aan de geluidscollage van Ilga Minjon en Jonas Ohlsson

Jonas Ohlsson brengt de geluidscollage live ten gehore

De avond wordt gevangen in een sferische geluidscollage, waarin alle onderdelen samenvloeien: de openbare en de subjectieve ruimte, het instituut en de kunstruimte, de kunstenaar en de curator. En bovenal de verbindende passie en liefde voor kunst. Catherine Biocca vraagt zich af wat er verwacht wordt van hedendaagse curatoren en kunstenaars. ‘Je moet flexibel zijn, leven van passie in plaats van geld, wat prachtig kan zijn, maar ook ongelofelijk confronterend. In de achterkamers van de kunstwereld zitten veel ongeschreven regels verborgen, verwachtingen waar je als kunstenaar aan moet voldoen.’ Jolly Joker is een experiment, zonder uitgebreide intellectuele verhalen. Er wordt geen concept op de exposerende kunstenaar projecteert, maar een ruimte geboden voor ontmoeting. ‘Just artists who like artists’, aldus Lisa Reitmeier.