Kunst is Lang – over spiritualiteit en religie

Navid Nuur

We geven in de kunst erg veel macht aan het kunstwerk, maar waarom is er zo weinig aandacht voor alles daaromheen? De tijd, de mensen, de geschiedenis en het maatschappelijke denkkader waarin een kunstwerk wordt geplaatst? Navid Nuur sprak over de context van een kunstwerk en de gedachtenstromen die eronder liggen. ‘Omdat de tijd waarin je leeft constant verandert, blijft niks zoals het is. Het enige wat er kan worden gezegd over een ‘goed’ kunstwerk is dat het op een bepaald moment goed werkt in relatie tot de groep die collectief heeft afgesproken hoe je moet kijken.’ ”Ik maak geen kunst, maar ik verkondig kunst. Kunst verkondigen gaat verder dan maken. Bij het verkondigen van kunst gelooft misschien niemand je, maar dat maakt niet uit. Het komt namelijk vanuit een soort houding, een andere soort bron. Een houding die misschien helemaal niet parallel loopt aan de tijdsgeest of aan de mensen om je heen. Als je kunst maakt, kun je ook altijd iets anders maken, bij het verkondigen van kunst kan dat niet en blijf je trouwer aan je eigen houding. Dat is het verschil.” 

Ruchama Noorda

Ruchama Noorda maakt intallaties en doet performances waarin ze de rol van religie, antroposofie en bewustzijnsveruiming onderzoekt. Ze groeide op in een antroposofisch, maar ook streng gereformeerd milieu. In haar werk onderzoekt ze hoe deze twee bewegingen samenhangen, ook speelt spiritualiteit, geestverruiming en terugkeren naar de natuur een grote rol. ‘‘Mijn werk wordt geinspireerd door toevalligheden, maar ook door bepaalde natuurkrachten. Ik geloof wel in een soort van elementaire wezens, bijvoorbeeld in de vorm van een ‘’moddermonster’’ dat , als ik me ervoor openstel, mij ingevingen geeft.’’

Rinke Nijburg

Rinke Nijburg maakt werken met filosofische thema’s als religie, de kwetsbaarheid van de mens en de onmetelijkheid van het heelal. ‘’Eigenlijk wil je natuurlijk terug naar de baarmoeder. Er is een gevoel van onveiligheid in de wereld en dat verlangen om weer terug te gaan is een soort mystiek verlangen naar rust, een verlangen om één te worden met het heelal.’’ Rinke Nijburg vergelijkt in zijn werk de vulva met de zijdewond van Jezus en ziet ze als een soort ingang naar het innerlijke, maar ook naar het universele.