Ondergaan

4 maart 2017

Vanaf een videoprojectie, spiekend door een opening in de muur, kijken drie androgyne figuren je strak aan. Hun rechterarmen zijn genummerd. 2 wiebelt van been tot been, 3 lijkt op onbeholpen wijze een krachtige positie aan te willen nemen. Strak houdt 4 de armen naast het lichaam. De haren zijn onder de kin gebonden en omlijnen de gezichten, die als maskers door smalle koorden bevestigd lijken aan het hoofd, de ogen worden smal getrokken. De frêle adolescenten zijn gehuld in spijkerbroeken en gescheurde witte hemden. De weifelende blikken zijn allen onbeholpen standvastig en blijven je doorboren; is het kijken of bekeken worden?

Kunstenaarsduo L.A. Raeven – een samenvoeging van de tweeling Liesbeth en Angelique Raven – creëren met Wild Zone 3 een algehele uniformiteit en anonimiteit die te steriel is om op een ziekenhuis te lijken, maar de spanning in de lucht voelt chirurgisch kil. De meetbaarheid en maakbaarheid die dagelijks wordt toegepast in de levens van de hedendaagse mens, worden in de installatie teruggebracht tot eenvoudige handelingen en observaties.

Wie de ruimte betreedt ziet het spiegelbeeld van de eerste video en vindt zichzelf omgeven door drie projecties. Alles blijkt vastgelegd op een eerder moment in deze ruimte. Het geschaduwde silhouet van de toeschouwer beweegt, terwijl deze loopt, over de beelden heen: maar twee stukken muur in de ruimte bieden een plek waarin de toeschouwer niet samenvalt met Wild Zone 3. Er is geen ontkomen aan vermenging met een wereld waarin de uniformiteit heerst.

Op het scherm tegenover het starende drietal is een doosje te zien met de tekst ‘Decapeptyl 0.5 mg/ml, oplossing voor injectie voor subcutaan gebruik’, maar is ook fysiek aanwezig naast de projectie. Op de vloer voor het scherm liggen opengemaakte verpakkingen en een spuit. Nummer 1 is de ‘leader in charge of injections’ en roept één voor één kinderen die zich in een andere projectie bevinden op voor binnenkomst. Waar de injecties voor dienen blijft onduidelijk, maar zacht snikken en onverstaanbaar gepraat is hoorbaar. Buiten dit vleugje emotie lijkt ieder een lijdend voorwerp; ze kennen hun plaats in de rij. Links naast de deur zit een mens, nummer 8, en het kijkt niet op wanneer iemand voorbijloop door de deur, maar of het eenzaam is of simpelweg alleen, blijft onduidelijk.

Jonge kinderen op het middelste scherm zijn op speelse, doch geconcentreerde wijze met een meetlint in de weer. Ze registreren de lengte van hun lichamen, de breedte van hun arm. Zelfs de omvang van oren en tenen. Geen detail wordt gespaard. De centimeters bepalen of je goed genoeg bent, dicht genoeg komt bij het ideale individu. Vlak naast de uitgang van de installatie staat per genummerde adolescent alles genoteerd. Ze blijken zelfs namen te hebben. Er wordt aanvullend voorzien van commentaar: ‘straighten your spine’, ‘eyes must be more lifted’, ‘looks more slender than Otrebor, but is smaller and height is more important’. In deze zone resteert een mens-zijn dat wordt verwrongen tot koude observaties; mentale vrijheid en onderliggende emotie lijken te zijn weggevaagd.