People in the Woods
Werk van Roy Villevoye in Motive Gallery
‘The things they carried were largely determined by necessity.’ Soms zijn er zinnen die niet uit je hoofd willen.
De soldaten in Tim O’Briens korte verhaal ‘The Things They Carried’ zeulen van alles met zich mee door de jungle van Vietnam. De lijsten die O’Brien ervan maakt lezen als een gedicht van dingen: van een nagelschaartje tot het typenummer van een automatisch wapen. Omdat hij van elk ding precies noteert hoeveel het weegt, winnen ze aan gewicht. In de jungle ben je wat je met je meedraagt.
Het zwaarste waar de manschappen onder gebukt gaan, zijn de herinneringen aan het leven buiten de jungle, soms verpakt in de paar gram van luchtpostpapier. Om te overleven moet je die vergeten. ‘But the thing about remembering is that you don’t forget,’ schrijft O’Brien in een ander verhaal.
Ik stel me voor dat na Heart of Darkness van Joseph Conrad een hele generatie de jungle niet anders dan als een gruwelijke duisternis kon zien. Voor mijn generatie komt de jungle nooit meer los van Vietnam en Amerikaanse soldaten op patrouille.
De paar keer dat ik de groene duisternis in ging, de zware damp mijn kleren doordrenkte, mijn liezen schraal en zonder troost geteisterd werden, kon ik mezelf niet anders ervaren dan als deel van zo’n patrouille. Ook al droeg ik niets, ik glibberde met volle bepakking en wapen over de paden. Kennelijk dragen we herinneringen met ons mee die niet van onszelf zijn. En zijn die sterker dan ons eigen verleden.
Zie hier het thema van People in the Woods, de presentatie van werk van Roy Villevoye in Motive Gallery. Wie de jungle betreedt torst meer dan zijn leven met zich mee, niet in de laatste plaats het leven van de generaties voor hem. De dingen die hij daar vindt hebben zijn voorgangers er achtergelaten. De schone, onbeschreven lei die de jungle belooft te zijn, bestaat niet. Van wat de reiziger met zich meedraagt kan hij niet anders dan ook een deel achterlaten. Hij zal de mensen die hij tegenkomt onherroepelijk raken, ze veranderen, zoals hij ook zelf niet kan terugkeren als degene die hij was.
Roy Villevoye’s foto’s, beelden en films (waarvan After the Battle gemaakt met Jan Dietvorst) documenteren het bos als een mentale ruimte, die groeit op een krachtige humuslaag van cultuur en geschiedenis. Hij reist niet naar Papoea Nieuw Guinea, of dichter bij huis, de slagvelden van De Grote Oorlog in Noord Frankrijk, om er zichzelf te vinden. Hij wil zien wat er van hemzelf (zijn geschiedenis, zijn cultuur) overblijft. Kan hij er een (willekeurige?) naam gekerfd in een boom achterlaten? Mag hij de zondeval van het geloof der vaderen daar naspelen?
Alle reizen is tijdreizen, ook in de bossen van eeuwig groen. Roy Villevoye is gefascineerd door de mannen die het bos ingaan met de heimelijke wens er nooit meer uit te komen. Mannen die zich ingraven, die met reusachtige handen de aarde durven om te woelen op zoek naar dingen uit een raadselachtig verleden of van een al even raadselachtige ander. Tussen de spullen die nodig zijn om het leven in de jungle vorm te geven ligt een doodshoofd.
‘Ze droegen alles wat ze konden dragen, en sommigen daarbij nog een stil ontzag voor de vreselijke macht van de dingen die ze droegen,’ schrijft Tim O’Brien over zijn Amerikaanse patrouille in de jungle van Vietnam. Het zijn niet alleen hun wapens die deze soldaten doen verstommen, maar vooral wat ze meenamen uit het woud van hun herinnering.
Dit essay werd door Peter Delpeut in opdracht geschreven voor het journaal ‘People in the Woods’ van Roy Villevoye en werd gepubliceerd door Motive Gallery in Brussel. De tentoonstelling ‘People in the Woods’ is t/m 21 december 2013 te zien bij Motive Gallery in Brussel. Bezoek voor meer informatie de website.
Ook adverteren op mistermotley.nl ? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl