Thuiskomen in het onbekende – met Ellen Deckwitz naar Roodkapje

Ze haalt nog eens diep adem en zegt dan: ‘De geur maakt me mild ongelukkig.’
Precies om dit soort opmerkingen heb ik haar graag in mijn buurt. Ze is een geweldige dichter en ook een lieve vriend.
‘Als je naar de dierenarts moet, dan is er iets mis met je dier.’
De hele ruimte staat bol van de geur, die mij eerder doet denken aan een hooibaal waar net een bevalling op heeft plaatsgevonden. Maar misschien ruikt het bij de dierenarts precies zo, ik kom daar nooit. In het midden van de ruimte staat een geurverspreider, ernaast liggen prachtig vormgegeven boekjes in roze en blauw.

Fowelly’s Scent is a gender-bending perfume based on the hormonal changing scents of a transing more-than-human saint that leaks their past selves.

In de geur – gemaakt in samenwerking met kunstenaar en parfumeur Gabi Dao / PPL’S Perfume – blijkt onder andere geranium, citrus, marjolein, oceaanzout, leer, mos en zweet te zitten. Ik kende het werk van Sainsbury nog niet, maar er was een zin op haar website die me trok: She identifies as a time traveller. Bio’s zijn vaak een saaie opsomming van verworvenheden, die achter elkaar niet zoveel betekenen. Maar deze zin hou ik vast terwijl ik door de tentoonstelling loop. We gaan zitten in twee grote autostoelen die gericht zijn op een groot scherm. descending notes speelt af – de film schreef en performde Lou Lou Sainsbury samen met kunstenaars Ada M. Patterson en Raffia Li. Drie mensen bewegen om elkaar heen, soms zitten ze onder de honing, dan wrijven ze glijmiddel over elkaar, trekken ze een drumstel-bekken over de grond, ademen ze naar elkaar toe. Niets is geheel herkenbaar en niets is losgezongen van de werkelijkheid.

Are you leaking?
I’m sorry
It’s okay It’s okay
Ze geven om elkaar, ze houden elkaar vast. Soms ademen ze zo intens, dat het me doet denken aan een doodsreutel. Ellen zet haar koptelefoon af.
‘De film pakt me,’ zegt ze kalm en overtuigd.
We blijven naar de video kijken als die opnieuw begint.
‘Het is een tragedie om tijd en ruimte te behuizen.’
Ik zag het zelf nog niet, ik had de woorden ook nog niet gevonden, nu zie ik het zelf ook. Sainsbury wil tijdreizen, ze wil laten zien dat er een andere wereld en een andere tijd is, waar we in elkaar opgaan.
‘Erotiek en liefde worden heel bruut geïnterpreteerd.’
Ellen doelt op het bekken dat over de grond wordt getrokken en de zwarte beelden tussendoor.
‘Seks is extreem slijmerig, als je zo jong bent als de mensen in de film, dan ben je doodsbang voor je eigen lichaamssappen, die zijn ze aan het veroveren.’
The words don’t form stop forming
De lichamen blijven langs elkaar heen bewegen op het scherm.
‘Er zitten haken en ogen aan het benoemen van de dingen. Het is als een bot dat na een breuk niet wordt rechtgezet en op de verkeerde manier terug groeit.’
There is no no outside anymore
Een van de mensen in de video kijkt naar zichzelf in spiegelend glas.
‘Je kijkt naar jezelf,’ zegt Ellen, ‘maar je herkent je eigen reflectie niet. Een moderne versie van Narcissus.’
‘Aliën Narcissus.’

De lijven gaan weer in elkaar op, ze troosten elkaar, ze hijgen samen.
‘De heilige drie eenheid,’ zegt Ellen.
Het lijkt of ze elkaar willen doorboren, ze duwen handen tegen elkaars borstbeen, zo hard, en toch zacht, dat het me niet zou verbazen als een vinger daadwerkelijk de huid penetreert. De wereld die Sainsbury schept, verwart en trekt tegelijkertijd aan. Het nummer van Donny Hathaway A Song for You is het beginpunt van de installatie.
‘If my words don’t come together, listen to the melody ‘cause my love is in there hiding… I love you in a place where there’s no space or time.’
In alles wat Sainsbury laat zien, neemt ze je bij de hand, niemand bij haar werk hoeft lang te zoeken om de liefde te vinden. De geur die nog steeds even penetrant is, lokt ons naar de wandkleden, die vol met teksten staan.
the non-total touch of the
tree
in the house
we live
milk sapped, chewed and
spat across
‘Die slotregels zijn zo goed,’ zegt Ellen, ‘je geest krijgt hier geen rust.’
Ik lees de titel van een vorige tentoonstelling van Sainsbury voor.
‘Earth is a deadname.’
Ellen kreunt terwijl haar gezicht lijkt weg te smelten.
‘Dat is zo mooi!’ gilt ze.
Een deadname is de naam die een transpersoon bij de geboorte heeft gekregen, maar die die inmiddels niet meer gebruikt.
‘We hebben niet goed voor haar gezorgd,’ zegt Ellen.
En ik knik.
In een interview zegt Sainsbury dat ze geïnteresseerd is in transness als een werkwoord in plaats van als een zelfstandig naamwoord. De hele tentoonstelling valt daarmee op zijn plek. Ellen en ik lopen hongerig naar een nieuwe wereld naar buiten.

De tentoonstelling DESCENDING NOTES/LIKE RAIN IN THE ABYSS van Lou Lou Sainsbury is nog tot en met 12 februari 2023 te zien in Roodkapje, Rotterdam.