The World After #3: Yair Callender
Welke nieuwe wereld zal er uit deze crisis voortkomen? Sinds 15 maart 2020 ziet de wereld er ook in Nederland radicaal anders uit. Het leven vertraagt. Het sociale bestaan dat ons als mens kenmerkt en energie geeft, vormt nu juist het grote gevaar: in het ontmoeten van de ander schuilt het noodlot. Dat er iets moet gebeuren staat vast. Deze crisis voelt als hét moment om verandering aan te zwengelen en veel hedendaagse kunstenaars hebben daar vruchtbare ideeën over. Daarom starten de Oude Kerk en mister Motley een nieuw project: The World After.
Waartegen moeten we onszelf beschermen? Is het mogelijk als mens op aarde te leven zonder controle op aarde uit te oefenen? En hoe gaan we als mensheid vanaf dit punt verder?
We hebben kunstenaars uitgenodigd te reageren op deze vragen in de vorm van video’s, teksten en afbeeldingen. Vandaag publiceren wij de bijdrage van Yair Callender. Hij maakt sculpturen en ander ruimtelijk werk, soms monumentaal soms op de grens tussen autonoom werk en meubels. Aan de basis staat zijn onderzoek naar spirituele en symbolische ornamenten en vormen. Voor the World After maakte hij een video waarbij hij een eigen tekst schreef. Hij benadert hierin de vraag: Is het schrikbeeld van fysiek isolement dat velen nu ervaren, iets waar we in de toekomst rekening mee moeten houden? En hoe kan kunst daarin verbinden?
Waartegen moeten we onszelf beschermen?
Yair Callender: ‘Eigenlijk zie ik veel schoonheid in isolement. Het doet me denken aan een retraite in een klooster. Of überhaupt een periode van terugtrekking en reflectie. Voor het eerst sinds tijden is de wereld even op pauze gezet. Alle processen staan stil en mensen zijn teruggeworpen op zichzelf en op hun directe naasten en hun geliefden. Carrières en banen maken even niets meer uit en zijn secundaire geworden. Daarbij knapt de natuur op. Er is nooit een beter beleid geweest tegen klimaatverandering als hoe we nu met onze wereld omgaan.
Voor het eerst sinds tijden is de wereld even op pauze gezet.
Tegelijkertijd besef ik mij natuurlijk ook dat dit geen fantastische tijd is gezien het aantal doden en de belasting van alle ziekenhuizen. Ook is isolatie niet voor iedereen plezierig. Tijdens het denken over deze vraag, moest ik denken aan een vriendin van mij. Zij heeft lang geworsteld met een depressie en is uiteindelijk door zelfdoding om het leven gekomen. Het duurde drie dagen voor ze was gevonden.
In de video die ik maakte en ook in de tekst die ik schreef, zocht ik naar deze tweeslachtigheid tussen terugtrekking en eenzaamheid. Met enerzijds de schoonheid van isolatie en anderzijds de angsten die hebben geleid tot deze uitzonderlijke situatie.
Het vouwen van een origami vogeltje vind ik hiervoor een mooi symbool. Het vangt het gevoel van verveling. Het voelt ongedwongen en het vouwen heeft ook een bepaalde soberheid die past bij deze situatie. Én toch schuilt er hoop in.
In de video die ik maakte en ook in de tekst die ik schreef, zocht ik naar deze tweeslachtigheid tussen terugtrekking en eenzaamheid.
Daarnaast is het een eerbetoon aan diezelfde vriendin. Niet lang voordat ze stierf maakte ze een aantal prachtige video’s waarin ze ook speelde met origami als symbool.
De muziek is van Manu Chao en het nummer heet Minha Galera. De exacte betekenis van het nummer is een beetje onduidelijk, maar het lijkt een soort lofzang waarin hij simpelweg alles opnoemt waarvoor hij dankbaar is in het leven. Zijn vrienden, geliefden, voetbal, Capoeira, eten en zijn cannabis. Het nummer draagt dezelfde simpelheid in zich qua structuur als de video. Maar zoekt, in mijn optiek, naar een bepaalde melancholische lading. Manu Chao lijkt dit nummer als een reflectie te gebruiken om zijn dankbaarheid uit te spreken voor alles om hem heen. Voor de grote dingen tot het allerkleinste.’
Bezoek via deze link de website van Yair Callender
Ook adverteren op mistermotley.nl ? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl