Zomertip: Zijn. Piep. Drie. Dochters. Piep.

De drie oh zo verschillende vrouwen hebben ieder hun eigen obsessie. De één blowt zich de dag door op het bankje voor het appartementencomplex en bevindt zich dus in een continue roes. De ander kijkt constant naar de video’s van haar driejarige dochter en wanneer ze dat niet doet belt ze met haar partner. De derde bijt zich vast in de regelmodus. Zo wijden ze zich alle drie aan hun eigen vorm van escapisme.
Wat His Three Daughters zo knap doet is drie karakters scheppen die ieder op hun geheel eigen manier ergerlijk zijn zonder dat de film grotesk wordt. De dochters blijven waarachtig, hebben elk hun louterende kwaliteiten, stuiten op onderlinge frictie en kunnen elkaar net zo makkelijk aan het lachen krijgen. En een luchtig onderonsje tussen twee van de drie zorgt dan weer voor nieuwe frictie bij de zus die zich buitengesloten voelt.
Die constant verschuivende dynamiek waarin liefde de onderstroom vormt maar zoveel negatieve gevoelens de oppervlakte kleuren is – in mijn ogen – kenmerkend voor het gezin. Want familie is natuurlijk niet veel meer dan een kleine groep mensen die tot elkaar veroordeeld zijn, soms teveel delen, soms te weinig met elkaar gemeen hebben, maar nooit geheel losgeweekt van elkaar kunnen worden. Ook niet wanneer de dood zich aandient.

Carrie Coon, Natasha Lyonne en Elizabeth Olsen zetten op oneindig indrukwekkende wijze hun personages neer. Hun individuele scènes zijn korte films op zich. De gestreste zus die maar blijft bellen en pushen maar boven alles probeert het hoofd boven water te houden. De daze zus die zich in een slaapkamer verschanst of zich in wietdampen hult maar tegelijkertijd degene is die het meest toegewijd is aan de stervende vader. De nogal labiele zus die niet zonder haar man en kind kan, omdat ze bij hen heeft gevonden wat het gezin waarmee ze zich nu moet omringen haar nooit heeft kunnen geven.
Maar wat de film uitzonderlijk maakt is de afwezigheid van de man die aan de hartmonitor ligt. We horen het apparaat waaraan hij verbonden is piepen, maar we krijgen hem niet te zien, tot aan de laatste scène. Tot dat moment bestaat hij alleen in de gedachten en dialogen van het gezin dat hij op het punt staat achter te laten. Het maakt dat we nooit helemaal precies weten wie de vader is, en we ons volledig moeten berusten op de soms conflicterende beelden die de drie van hem hebben geconstrueerd. En het meest magische resultaat van deze ingreep is dat regisseur Azazel Jacobs de kijker zo een magische vooruitblik weet te geven van het leven waar de zussen zich vol verdriet op voorbereiden: een leven zonder hun vader.

—

His Three Daughters is nu te streamen via Netflix.