Museumnacht 2015
Afgelopen weekend vond de 16e editie plaats van Museumnacht Amsterdam. 53 instellingen en musea hebben deze avond hun deuren wagenwijd open gezet voor de 32.000 bezoekers. Van 19.00 ’s avonds tot 02.00 ’s nachts kon men genieten van kunst, dieren, wetenschap, literatuur, muziek en nog veel meer onder het genot van bier en gin tonics ( het van Gogh museum lanceerde zelfs een speciale van Gogh Gin).
Door de organisatie van Museumnacht waren er routes georganiseerd, maar Motley besloot om zelf te zoeken in het donker van de nacht. Nachten zijn veelal ingeslapen en stil. Deze nacht niet, want tegelijkertijd biedt de nacht ruimte voor experimenten die het daglicht niet kunnen verdragen. Omdat de nacht bescherming biedt, het donker zorgt ervoor dat niet alles gezien wordt. Men durft meer in het zwarte licht van de nacht. Motley is opzoek gegaan naar deze experimenten. Naar de plekken die de nacht hebben omarmt. De avond begint in het Bijbels Museum waar een (unfixed) kickboksgala werd georganiseerd door de kunsttweeling Heske (Motley’s Heske) en Wieke ten Cate rondom het thema Hoogmoed. ‘Sinds liefdes worden afgenomen, beloftes worden gebroken, geld wordt verduisterd en vrienden worden opgelicht, worden handschoenen aan voeten geworpen, sabels uit schedes getrokken en pistolen uit hun holsters genomen. Worden kinnen geheven en nodigen handen met een klein verheven handgebaar uit om dichterbij te komen. Te naderen. Kom maar. Dichterbij. Kom maar. Tot ik je oogwit kan zien. Dichterbij nog. Tot je de kleur van de ogen kunt zien.’ Zo begint een half uur durende performance waar Kiki van Deursen de toeschouwer, die zie zij steeds liefkozend ‘interlectuelen’ noemt, innerlijk bevraagt naar waarom we toch zo graag naar gevechten kijken. De winnaar is een prooi, want wie wint kan enkel alleen nog maar vallen. Je moet je tegenstanders dankbaar zijn. Met die gedachten lopen we de donkere nacht dieper in.
Een avond waarin alles mis ging
De route van redacteur Fenne Saedt
Wat begon als een goed uitgestippelde route op zoek naar de jungle, avontuur en bloedhete temperaturen resulteerde in een verassende avond waarin alles mis liep. Van het niet kunnen vinden van een locatie tot het missen van een rondleiding. Ondertussen kwamen de vreemdste taferelen voorbij.
In een bovenzaal van fotografie museum Foam staat een stevige man met donker lang haar in een lichtroze, schelpvormige zandbak. Uit de boxen knalt: ‘Diva is a female version of a hustler’ van Beyoncé terwijl een ventilator het haar van Kunstenaar Dennis van Vreden flamboyant uit zijn gezicht doet waaien. Zijn borsthaar komt uit zijn huidkleurige strakke catsuit gepiept terwijl zijn heupen op de muziek blijven wiegen. Met deze performance is de toon gezet; dit moet een bijzondere nacht worden.
Om een beetje in de categorie sterren te blijven hangen, vervolgt de route zich richting Artis waar hopelijk na alle klassiekers van Beyoncé wat rust te vinden is in een bioscoopzaal met een hemel vol sterren. Er door de gigantisch lange rij van uitgaande dat ik bij de goede ingang ben beland, ben ik extra teleurgesteld wanneer ik binnen een grote kantine aantref waar de massa spontaan aan de saucijzenbroodjes zit. Na drie rondjes door de ruimte kan ik de bioscoopzaal echt niet vinden. Gelukkig is er bij Micropia aan de overkant wél genoeg te zien. Prachtige close-up projecties van cellen en organismen sieren de muren. Plots wordt mijn zicht geconfronteerd door een uitbundig zoenend stel wiens uitgewisselde bacteriën worden berekend door een machine, (een hevige tongzoen bevat maar liefst 1000 uitgewisselde bacteriën ). Het is een mooi moment om verder te gaan. Na deze gewaarwording is het tijd om de prachtige kleuren van koraal te bewonderen in de aquariums van Artis.
Met half dichtgeknepen oogjes doen de waterreservaten met haar blauwe anemonen en roze koraal zowaar op abstracte schilderijen lijken. Daarnaast leveren met een biertje in de hand poserende bezoekers naast een beeldhouwwerk ook een interessant beeld op.
Na het zien wat voor vissen er allemaal in de grachten rondzwemmen, mag ook de bovengrondse natuur niet ontbreken. Aankomend bij de Hortus is helaas nét de laatste rondleiding gestart en zijn de planten kassen met verschillende temperaturen gesloten. Gelukkig is de kas inclusief Gin-Tonic bar nog geopend en laten de Dj’s in de botanische tuin het doen lijken alsof het nog steeds hartje zomer is tussen alle palmbomen opgetuigd als kerstbomen met gekleurde lampjes.
Per ongeluk beland ik in de Portugese Synagoge waar geen gekleurde lampjes, maar wit licht de ruimte verhelderd. Hier verlichten honderden kaarsen een oase van rust.
Een groot contrast met het bruisende gedruis op het museumplein wat natuurlijk niet aan de tour mag ontbreken. In het van Gogh slaat de klok inmiddels 1 uur ‘s nachts en ik besef me dat ik op een klaarlichte dag nog nooit museumbezoekers joelend met een biertje in de hand naar een schilderij heb zien kijken. In het van Gogh is naast de vaste collectie ook een interactieve videoprojectie op een immense bal gevuld met lucht te zien. Deze intelligente bal is ontworpen door kunstenaar Nick Verstand en gerealiseerd door hem en een team ontwerpers. De installatie communiceert door het interpreteren van onze geluiden en lichaamsbewegingen en toont karakter door hierop te reageren. Door dit gedragsmatige proces creëert de installatie de illusie zintuiglijk te zijn, waardoor wij er als mensen een relatie mee aangaan. Hoe meer biertjes men verorbert, hoe meer men denkt te weten hoe de installatie communiceert en reageert. Mensen rennen om, springen voor en prikken in de bal om de projectie te laten bewegen.
De tour afsluitend kan wat eigen beweging in Mister Motley’s geliefde Balie niet ontbreken. De zaal waar Motley afgelopen maand Ronald Ophuis’s beeldbepalers nog heeft bijgewoond is vannacht omgetoverd tot één grote rollerdisco waar de glitters goed uit de kast zijn gehaald. Een zaal vol mensen semi dansend op rolschaatsen, hopelijk sluit de avond zichzelf af met nog één laatste Beyoncé hitje.
Dromen tijdens Museumnacht
De route van redacteur Merel van de Velde
Arti et Amicitiae
Bij binnenkomst betreed ik een zaal met swingmuziek waar een paar mensen enthousiast op staan te dansen, al zoekend naar een performance genaamd Conversatie met hoofd vind ik enkel een rokerige ruimte waar bejaarden naar een stomme film zitten te kijken. Ik vraag een medewerker naar de performance en wordt een trap op gestuurd, waar een muzikant staat die met haar gitaar en zwevende stem het publiek bezweert.
Uiteindelijk vind ik het dan toch, een klein podium in een grote expositiezaal waarop een vrouw achter een microfoon een gesprek voert met een gigantisch hoofd op een rolstoel. Ze vraagt met een monotone stem naar de klachten van het hoofd en hoe het hoofd zich erbij voelt, waarna deze steeds antwoord geeft op haar vragen met klachten over angsten. De cliënt heeft last van angstaanvallen en is paranoïde over haar veiligheid, terroristen zouden het wel eens op haar gemunt kunnen hebben. Ze vindt haar veiligheid bij een grote teddybeer als ze nachtmerries heeft over een ladder die haar de adem doet stokken.
Stadsarchief
De route wordt vervolgd naar het stadsarchief waar bezoekers het ‘medicijn van vanavond’ ontvangen, in de vorm van een klein hoestdrankbekertje met water. Wanneer ik de hoek om loop tref ik een jongen genaamd U.N.O.M. met sprankelende ogen aan op een podium, hij zingt de laatste zinnen van zijn lied over dromen voor de wereld. Als hij uitgezongen is vraagt hij aan het publiek wie van ons er ooit zo veel liefde heeft gevoeld dat ze dachten dat het hun dood zou worden, een kwart steekt zijn hand omhoog. Wat volgt is een gedicht begeleid op gitaar met gezongen stukken tussendoor: “Murderin me…O-oh” is een zinsnede die hij blijft herhalen terwijl de passie van zijn hart, de microfoon in uit de boxen mijn oren in stroomt. Als het optreden voorbij is wordt de dreunde bas van de DJ ingezet, de jazzy hip-hop vult de hal van het Stadsarchief. Begeleid door deze feestelijke klanken verlaat ik het pand.
FOAM
Het is bomvol in het Amsterdamse fotomuseum, waar ik mijn weg probeer te vinden door de smalle gangen naar My life in the bush of ghosts van Paul Bogaers, waar Dollkraut, de zogenoemde geluidstovenaar een begeleiding zal verzorgen voor deze geheimzinnige tentoonstelling. Een oerwoud van wilde wezens, takken en gezichten omringen de bezoeker als ze de grote ruimte van de expositie binnen gaan. Overal kijken starende ogen mij aan en weten mijn ogen op hun beurt niet waar ze als eerste naar moeten kijken: de muren zijn bezaaid met objecten van twijgen, schedels en stronken. Zelfs de ventilatieroosters zijn behangen met touwtjes en andersoortige sliertjes die wapperen in de kunstmatige wind.
Als ik in een kleinere kamer verderop sta te kijken naar een schouwspel van gekleide lichamen waarop gezichten zijn bevestigd die allen naar een punt op de zoldering lijken te kijken, begint er in de grote hal een monotone, jammerende stem te zingen als die van een indiaan in de weer met zijn ritueel. De zang wordt begeleid door de opzwepende klanken van een synthesizer en een gitaar en een percussionist met een drumstel, koebellen en een tamboerijn maakt de verhitte muziek compleet. Terwijl de muziek door de ruimte dreunt, beginnen er kleurige vormen over de muren te dansen; projecties van twee overheadprojectors, waar drie vrouwen met glazen schalen, flessen zeep, scheutjes olie en kleine potjes met kleurstoffen spelen met het licht.
De wilde geesten, de bevlogen muzikanten en de glijdende kleuren die het plafond en de muren bedekken worden één. Alles ademt oerkracht en bezwering, aan de betovering valt niet te ontkomen.
Ook adverteren op mistermotley.nl ? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl