‘Een schilderij dat ik gisteren heb gemaakt, kan morgen iets anders betekenen’ – op atelierbezoek bij Uwe Poth
De projecten van Uwe Poth zijn omvangrijk, kennen tal van uitwerkingen in samenhangende reeksen kleurrijke werken in uiteenlopende technieken. Het zijn geen letterlijke weergaven van de misstanden in de wereld of van het plezier dat hij in het leven vindt, maar verbeeldingen van ervaringen waarvan hij niet op voorhand weet hoe die eruit zullen zien. Wat hij schildert is er een vrije uitwerking van. Alex de Vries bezocht zijn atelier.
Spel als praktijk – over CaccHho CucchhA van Mercedes Azpilicueta
Zorg en ouderschap. Voor onze serie Land zonder grenzen onderzoekt schrijver en kunstenaar Mirthe Berentsen de komende maanden het systeem waar die twee samenkomen: het gezin. Met Mercedes Azpilicueta, de zoon van Mercedes en Mirthes dochter, bezocht ze CaccHho CucchhA – de tentoonstelling van Mercedes die is gemaakt voor kinderen van 4 tot 12 jaar en ruimte voor spel biedt. ‘Oh pas op! Ben je ok lieverd?’
De natuur is nooit alleen mooi – op atelierbezoek bij Aletta Bos
De verbeelding van de natuur die Aletta Bos in haar schilderijen vangt is nooit alleen mooi. Haar werk verraadt altijd iets van onheil, van vergankelijkheid, zoals je tijdig naar de Hortus Botanicus moet gaan om de bloei van de Sumatraanse Reuzenaronskelk te zien, omdat die de dag erop al is vergaan. Alex de Vries bezocht het atelier van Aletta.
‘Gehandicapte lichamen worden op unieke wijze hyperzichtbaar gemaakt en tegelijkertijd uit de samenleving gewist’ – in gesprek met CtC
Voor haar nieuwe bijdrage in de serie Land zonder grenzen gaat Mira Thompson in gesprek met de leden van Crip the Curriculum. Ze spreekt met oprichters Alcide Breaux, Akash Sheshadri, Harriet Foyster, Menko Dijksterhuis en Pernilla Manjula Philip. Het gesprek zoomt in op de zichtbaarheid van kunstenaars met een beperking, de gesprekken, workshops en lezingen die CtC organiseert over handicap in de kunsten en over hun kritiek en commentaar op een slechte of niet functionerende verzorgingsstaat.
Op zoek naar een vrije, veilige ruimte – op atelierbezoek bij Clementine Oomes
Alex de Vries bezocht het atelier van Clementine Oomes. In haar werk duikt het verleden van haar moeder op. Zo krijgt intergenerationeel trauma gestalte in haar keramische beelden. ‘Mijn moeder had in die jaren in het kamp vrijwel niets; niet veel meer dan de kleren die ze aan had en het bedje waar ze op sliep. In het kamp moest ze met haar moeder en haar zus de kleding en het linnengoed van de Japanners onderhouden, wassen en herstellen. Die arbeid heb ik in een sculpturale vorm verwerkt. Het enige speelgoed dat ze die drieënhalf jaar in de kampen heeft gekoesterd was knuffel, een konijn.’
‘Ik wil iets maken dat nog niet bestaat’ – op atelierbezoek bij Caro Bensca
Alex de Vries ging op atelierbezoek bij Caro Bensca.‘Het zijn de garens van mijn moeder die mij op het spoor hebben gezet van de kunst. Ik wil iets maken dat nog niet bestaat, iets doen dat nog niet is gezien. Sinds zeven jaar werk ik drieënhalve dag per week voor de Stichting Beeldende Kunst aan de KNSM-laan in Amsterdam. De SBK bestaat zeventig jaar en heeft een depot zo groot als een voetbalveld met dertigduizend kunstwerken. De kunst is een collectief geheugen. We doen het met z’n allen. De verdienste van de kunst is het behoud van het vrije denken. ’t Hoeft niemand te interesseren, maar in je verbeelding mag alles.’
Land zonder grenzen: een ideaalbeeld van hoe de wereld moet zijn – in gesprek met Maartje de Winter
Jam van der Aa spreekt voor haar reeks Land zonder grenzen met Maartje de Winter. ‘Ik denk dat de kunst zich leent om een persoonlijk perspectief zichtbaar te maken. Kunst is ook een plek waar kritische vragen welkom zijn. Waar het anders-zijn reden tot onderzoek is. Dat hoe daarmee omgegaan wordt en de struggle die daarbij komt kijken bevraagd kunnen worden. Er is plek voor mijn ervaring en voor hoe ik dat zichtbaar maak aan anderen.’
Met de blik op oneindig – op atelierbezoek bij Bas van Leeuwen
Typerend voor de beelden die Bas van Leeuwen in opdracht maakt is dat ze een meer verhalend karakter hebben dan zijn vrije werk, dat vooral abstract is en door het materiaalgebruik van roestvrijstaal geometrisch en bijna klinisch oogt, terwijl ze als betekenisvolle ‘lichamen’ in hun ruimtelijke gedaantes tijdloos aandoen. Alex de Vries bezocht het atelier van Van Leeuwen en spreekt met hem over zijn werken in de openbare ruimte en zijn vrije werk. ‘Het ging voor mij vooral om de positie die het beeld krijgt, de ruimtelijke aanwezigheid ervan in relatie tot de architectuur.’
Verbeelding als menselijke betrokkenheid – op atelierbezoek bij Su Tomesen
De projecten van Su Tomesen zijn ingrepen in het bestaan. Ze sluit aan bij een manier van werken die we kennen sinds de opmerkelijke acties van Fluxus-kunstenaars, waarbij de kunstenaar bemiddelaar is tussen de deelnemers die doorslaggevend zijn voor de uitvoering van een menselijke uitwisseling van creativiteit, plezier, verwondering en verbeelding. ‘“Ik en de ander” is een gegeven dat steeds meespeelt in mijn werk. Verbinden, ontmoeten, praten, interacteren, discussiëren zijn onderdeel van mijn installaties waarin publiek of mensen deel zijn van mijn werk.’
‘Ik denk niet in woorden’ – de vrijzinnige textielkunst van Marianne Kemp
Bij Marianne Kemp is een textielwerk nooit een enkele lap stof. Altijd is de opengewerkte vorm van het textiel een zowel ruimtelijk als zintuigelijk gegeven. De vezels van de draad en het paardenhaar of plantenvezels raken in elkaar verstrikt en zetten iets in beweging. Alex de Vries ging bij haar op atelierbezoek.
Een archeoloog van onze foute tijd — in gesprek met Guillaume Bijl (1946 -2025)
Eerder deze maand overleed de Antwerpse pionier Guillaume Bijl (1946 -2025). Aan het begin van zijn loopbaan maakte Bijl vooral transformaties van kunstruimtes. In een beursstand op de Kunstbeurs van Bazel in 1984 installeerde hij een pseudolampenwinkel en begon zijn hyperrealistische spel met de werkelijkheid. Het werk sloeg in als een bom. Hij becommentarieerde daarmee het Belgische staatsbeleid om bestaande kunstruimtes andere functies te geven. Hij reageerde daarop door presentatieruimtes in te richten als reisagentschap of autorijschool, een schietoefenzaal of een vergaderzaal. Vandaag herpubliceren we het interview dat Alex de Vries eerder met hem voerde.
Land zonder grenzen: je aanpassen aan je mogelijkheden en je grenzen is geen falen – in gesprek met Gijs Verhoofstad
Jam van der Aa spreekt in haar reeks Land zonder grenzen over neurodivergentie met kunstenaar Gijs Verhoofstad. Gijs presenteert zich als iemand die bepaalde dingen niet wil, niet als iemand die niet kan. ‘Toch vraag ik me af,’ schrijft Jam, ‘wanneer is iets een kwestie van willen of van kunnen meedraaien? Wat ik me ook afvraag: hebben neurotypische mensen daar wel een realistisch beeld van? Van het niet-kunnen? Mij lukt het bijvoorbeeld niet om te stofzuigen, uit mezelf. Ik kan de stofzuiger midden in mijn woonkamer zetten, er zeventien keer overheen struikelen, maar nee.’
De kunstenaar-moeder heeft ‘trut’ op haar voorhoofd staan
“Put the mom in MoMA” en: “What happens to the avant-garde when the mother laughs?” zijn enkele van de leuzen die te lezen zijn op de spandoeken van Mothernism, een installatie van Lise Haller Baggesen. Al twaalf jaar lang reist Baggesen rond met variaties op de installatie die bestaat uit een tent, spandoeken, een geprinte mindmap. Het werk is nu te zien als onderdeel van Good Mom Bad Mom in het Centraal Museum. Met Lieneke Hulshof gaat Baggesen in gesprek over wat haar werk op dit scharniermoment betekent: ‘Mothernism is een utopische plek over zorg en de politiek die zich om zorg heen afspeelt. We hebben zo lang niet gepraat over het moederschap in de kunst. Ik wil het nu blijven tonen en erover blijven praten.’
Greep op het leven – op atelierbezoek bij Nynke Deinema
De gespreksonderwerpen tuimelen over elkaar heen als Alex de Vries op atelierbezoek gaat bij Nynke Deinema. Hij vraagt haar naar het ontstaan van haar kunstenaarschap en de aard van haar werk. Dat de kunst een onvermijdelijke bestemming voor haar is, blijkt uit alles, maar die praktijk is niet vanzelfsprekend tot stand gekomen. Er is zoveel gaande in haar leven dat het haar soms overweldigt. Met haar werk slaagt ze erin daar greep op te krijgen.
Land zonder grenzen: Kom niet aan mijn gezin!
Zorg en moederschap. Binnen korte tijd lijken deze thema’s overal aanwezig binnen de kunstwereld. Voor onze serie Land zonder grenzen zal schrijver en kunstenaar Mirthe Berentsen de komende maanden werken aan een serie over het systeem waar die twee samenkomen: het gezin. In haar eerste bijdrage een interview met de Duits-Britse schrijver en zelfbenoemde marxistisch feminist Sophie Lewis, die met werken als Abolish the Family (2022) en Full Surrogacy Now (2019) veel stof heeft doen opwaaien.
Advertenties
Ook adverteren op mistermotley.nl? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl
Nieuwe artikelen laden...