De zomer van Feiko Beckers – Teksten uit het papieren archief

Zeker! Misschien wel meer nog dan toen ik de tekst schreef. Kinderen zijn vaak onder de indruk van hun ouders. Ik was ook altijd heel kritisch over wat mijn ouders deden en dat mag mijn zoon ook zijn. Hij is nu bijna drie jaar oud. Natuurlijk vind ik dat we het over bepaalde zaken -veelal huishoudelijk van aard- wel eens moeten zijn. Maar ik zou het bijvoorbeeld toch als een persoonlijke nederlaag beschouwen als hij, net als ik en mijn vriendin, ook kunstenaar zou worden. Het geeft blijk van een zeker gebrek aan originaliteit; in hoeverre heb je hier echt zelf over nagedacht? En voor de kunst zelf is het trouwens ook goed om kunstenaarschap niet van generatie op generatie over te dragen. Dit werkt homogeniteit in de hand.

Ondanks dat ik al jaren niet meer aan de tekst heb gedacht en de inhoud me niet helder meer voor de geest stond herkende ik mezelf er sterk in. Dat was leuk (al zou ik een en ander nu wel anders doen – misschien iets minder stellig formuleren?). Net als toen maakt taal nog steeds een belangrijk onderdeel uit van mijn werk. Alleen is het meestal in gesproken vorm, als onderdeel van mijn performances. Dit was de eerste keer dat ik -op uitnodiging- een tekst publiceerde in een kunsttijdschrift. Wat me opvalt, is dat deze tekst met een paar kleine aanpassingen eigenlijk zo in een van mijn performances uit die tijd gebruikt had kunnen worden. Mijn werk ging toen ook vaak over mijn ouders en ze kwamen er zelf ook echt in voor. Eerst mijn vader, en daarna vroeg mijn moeder of ze ook een keer mee mocht doen in een performance. Dat mocht. Het werkte goed: als toeschouwers zien dat er een ouder meedoet zijn ze vertederd en heb je ze eigenlijk al voor de helft mee.

Nee. Tuinieren heb ik destijds als passie meteen de kop ingedrukt. Ik ben wel nog steeds op zoek!

Een paar jaar geleden was er een zomer met een uitzonderlijk warme dag. Net zoals dit jaar was die dag lang van te voren aangekondigd en in het nieuws werden er allemaal tips gedeeld om af te koelen. Die dag liep ik door mijn straat toen ik bij het grofvuil een houten slee zag staan. Ik heb hem toen nog bijna mee naar huis genomen, hij was in perfecte conditie. Ik stelde me voor dat iemand bij zulke extreme temperaturen tot de conclusie was gekomen dat er van sleeën in de toekomst waarschijnlijk niets meer terecht zou komen. En hem daarom maar bij het grofvuil gezet had. Ik heb later die dag nog op marktplaats gekeken of er meer mensen waren die die dag van hun sleeën of schaatsen af probeerden te komen, maar ik vond niets. En dat stelde me eigenlijk wel gerust.