De mensgemaakte wereld is gegenderd en vrijwel alles is voor mannen gemaakt of voor mannen bedacht. Dat maakt De Duivelsberg van Daan Borrel duidelijk. En dat werd aangekaart door het feministisch collectief Matrix. Hun manifest Making Space: Women and the Man-Made Environment reflecteert op het gegeven dat onze steden grotendeels voor en door mannen zijn ontworpen. Reading between the lines, een serie foto’s van Mayte Breed, laat – net als Borrel – zien dat verzet tegen patriarchale domeinen vele gedaanten kan aannemen.

Deze week is Bik van der Pol te gast bij Kunst is Lang. Het duo bestaat uit Liesbeth Bik en Jos van der Pol en werkt al sinds 1995 samen aan kunstprojecten waarin sociale en politieke fenomenen onderwerp zijn van reflectie. Liesbeth en Jos werken vaak op uitnodiging van een instelling of manifestatie, en leveren nooit een vooraf bedacht kunstwerk op. Ze onderzoeken eerst waarom ze worden gevraagd, en creëren vervolgens de omstandigheden voor een dialoog met betrokkenen, zoals bewoners. Uit de combinatie van hun onderzoek en de ontstane dialoog komt vervolgens het uiteindelijke werk voort.

‘Kreupeltijd is een begrip dat gaat over de manieren waarop mensen met een beperking/chronische ziekte en neurodivergente mensen (de kreupelen, geuzennaam, red.) tijd en ruimte anders ervaren dan mensen zonder beperking. Het lijkt vaak of gezonde mensen vergeten dat we vroeg of laat allemaal in kreupeltijd zullen leven.’ In haar nieuwste bijdrage voor de reeks Land zonder grenzen verbindt Jam van der Aa het begrip kreupeltijd aan haar lezing van het boek De prullenbak heeft veel plezier aan mij van Thomas Heerma van Voss, waarin hij schrijvers op leeftijd interviewt over hun leven en loopbaan.

Deze week is Benjamin Francis te gast bij Kunst is Lang. Zijn sculpturen, performances en films ontstaan vanuit een fascinatie voor wat afwijkt van de norm, omdat het vies of fout is. Benjamin ziet een verband tussen het schoonmaken van een ruimte en het uitsluiten van mensen en onderzoekt welke machtsrelaties er in disciplinerende handelingen zoals schoonmaken besloten liggen.

Alex de Vries bezocht het atelier van Clementine Oomes. In haar werk duikt het verleden van haar moeder op. Zo krijgt intergenerationeel trauma gestalte in haar keramische beelden. ‘Mijn moeder had in die jaren in het kamp vrijwel niets; niet veel meer dan de kleren die ze aan had en het bedje waar ze op sliep. In het kamp moest ze met haar moeder en haar zus de kleding en het linnengoed van de Japanners onderhouden, wassen en herstellen. Die arbeid heb ik in een sculpturale vorm verwerkt. Het enige speelgoed dat ze die drieënhalf jaar in de kampen heeft gekoesterd was knuffel, een konijn.’ 

Lena van Tijen woonde in BOZAR, het Paleis voor Schone Kunsten in Brussel, de performance POSSESSIVE USED AS DRINK (ME) – A LECTURE ON PRONOUNS in the form of 15 SONNETS van dichter en classicus Anne Carson bij. Het zette haar aan het denken over het prettig-ongrijpbare dat het lezen, interpreteren en vertalen van poëzie met zich meebrengt: ‘het gevoel dat begrip zich ergens achter mijn hoofd bevindt, op een paar meter afstand. En dat het, zodra ik omkijk, alweer verdwenen is.’

In aflevering 334 van Kunst is Lang is Joppe Venema te gast. Je kunt het werk van Joppe Venema zien als een antenne voor stralingen of energieën die buiten onze menselijke waarneming vallen. In zijn objecten, installaties en foto’s maakt hij het effect van meetbare signalen zichtbaar.