Voor de meeste videowerken uit de dertigjarige carrière van Marijke van Warmerdam zijn eenvoudige handelingen in scène gezet, gefilmd en in een loop weergegeven: een douchende man, een jongen die een bal op zijn hoofd balanceert, of een rode koffer die van een besneeuwde heuvel afglijdt. Voor een recente reeks films heeft Marijke minder geënsceneerd en is ze het dagelijks leven in Rome gaan observeren, vanuit de vraag hoe de stad zich verhoudt tot zijn barokke geschiedenis.

De installaties van Simon Wald-Lasowski zijn opgebouwd uit kleurrijke en vaak absurde massa-geproduceerde beelden, die het midden houden tussen prullaria en curiosa. Zijn werken hebben de instant aantrekkingskracht van plastic kinderspeelgoed, maar al snel komt het ongemak om de hoek kijken. Bijvoorbeeld bij Simons bierfontijn, waar dierenbeeldjes die bedoeld zijn als grappige flessenhouders een continue stroom verschraald bier door hun opengesperde mond gepompt krijgen.

Wie eenmaal de wereldberoemde strandbeesten van Theo Jansen heeft gezien, vergeet ze nooit meer: het zijn skeletten van gele pvc-buizen, die door middel van een zeil wind vangen en als een nieuwe diersoort over het strand paraderen. Hoewel ze al een flinke evolutie hebben doorlopen, kunnen ze nog niet overleven zonder de hulp van Theo. Hij vertelt waarom hij geen technologische hulpmiddelen gebruikt, waar hij het optimisme vandaan haalt om door te gaan en hoe zijn strandbeesten op verschillende plekken op de wereld voor nageslacht zorgen.

Mette Sterre maakt kostuums die het hele lichaam bedekken – lichaamsmaskers in haar eigen woorden – en prachtige sculpturen op zich zijn. Ze zijn grotesk en uitgesproken, mooi en vervreemdend tegelijk en bewegen zich in een grijs gebied tussen natuurlijk en kunstmatig. En hoewel je ze best alleen op hun uiterlijke verschijning zou kunnen beoordelen, gaat er achter elk gezichtsmasker een wereld van associaties en theorieën schuil.

De beelden die Florentijn Hofman in de publieke ruimte plaatst zijn van overdonderende schaal. Een luierend aardvarken van dertig meter lang, een reuzenpanda van 26,5 meter die een selfie neemt, of zijn meest bekende: de gele badeend die hij in verschillende variaties – tot wel dertig meter hoog – over de hele wereld voor kusten liet dobberen. Vaak zijn het dierenfiguren en zien ze er schattig uit, maar wie beter kijkt of voelt, merkt dat er meer aan de hand is.

Yasser Ballemans is geïnteresseerd in de rol van kunst bij rituelen, zoals carnaval of het samenkomen bij een vuur. Hij probeert met de beeldtaal en elementen van bestaande rituelen, nieuwe te creëren, die passen bij deze tijd.

Lana Mesić probeert in haar fotografisch werk het onzichtbare weer te geven. Door op zoek te gaan naar wat mensen onder het goddelijke verstaan bijvoorbeeld, of naar hoe vergiffenis eruitziet in een ontmoeting tussen betrokken van de Rwandese genocide in 1994. En ook, in eerste instantie zeer tegen haar eigen zin, naar uitingen van haar eigen Kroatische identiteit, die ze volgens de wet gezien heeft ingeruild voor de Nederlandse.

Sjoerd Martens is gefascineerd door de sporen die we als mens achterlaten. Hij legt ze vast en geeft ze een podium. Dit doet hij door ze soms te presenteren als documentaire foto’s, maar ook als fotocollage, animatie of videowerk.

Voor het fotoproject, het boek en de documentaire The Life of Fathers volgde Marwan Magroun alleenstaande vaders van kleur. Enerzijds om te laten zien hoeveel van hen niet voldoen aan het stereotype van onverantwoordelijke, afwezige vader, anderzijds om te verkennen hoe het vaderschap eruit kan zien dat Marwan zelf niet had in belangrijke delen van zijn jeugd.

Lisa Ijeoma was te gast in Kunst is Lang. Ze maakt textielwerken: handgeweven stukken of patchworks, stukken stof in figuren geknipt en over elkaar heen genaaid, waardoor er scènes en landschappen ontstaan.