Jamsessies op papier – uit ‘Weten wat je ziet’ van Alex de Vries
Het werk van Ada Dispa (1960) is in vele opzichten in tegenspraak met opvattingen over de ware gedaante van serieuze…
Het werk van Ada Dispa (1960) is in vele opzichten in tegenspraak met opvattingen over de ware gedaante van serieuze…
Het zijn belangrijke, maar vaak onzichtbare, pleitbezorgers van de beeldende kunst: de kunstdocenten. Van middelbare schoolleraren tot academiebegeleiders en van…
Eugenie Boon (1995, Willemstad) volgt in 2022 een begeleidingstraject bij Nest in Den Haag. Een van de onderdelen is dat ze dit jaar exposeert op Art Rotterdam. Bij de entree van het Van Nelle fabriek terrein is haar nieuwe werk The Pawns that Wandered in Promised Land (2022) te zien. Een bordspel dat gaat over het beloofde land en hoe wij mensen daar naar zoeken terwijl we er volgens Boon vaak al in zijn beland.
Met een open, niet veroordelende blik en vol experimenteerdrift benadert Coralie Vogelaar haar speelveld: de ruimten waar mens en technologie elkaar ontmoeten. En dat zijn nogal wat ruimten, die lang niet zo helder af te bakenen zijn als we denken.
In de tekeningen van Agatha van Amée is wat ze niet tekent minstens zo belangrijk als hetgeen ze wel tekent. Ze heeft de neiging de vierkante meters papier bijna volledig met houtskool te bedekken, maar toch zijn er ruimtes die ze onberoerd laat. Juist daar ontstaat de betekenis van haar werk.
Frans Franciscus kijkt op zijn manier naar de christelijke tradities en laat zien dat het leven vandaag de dag andere prioriteiten kent dan in het verleden. Bij zijn schilderijen vermeldt hij onomwonden aan welke voorgangers ze zijn ontleend – van Jan van Scorel, tot Girodet, Rubens en Jan Lievens – zodat je kunt nagaan hoe hij bestaande composities naar zijn hand zet door ze een contemporaine invulling te geven.
“Mijn schilderijen worden niet bevolkt door enkel witte mensen, want zo ziet de wereld er toch niet uit?
Lydienne Albertoe doet onderzoek naar comics. In haar nieuwste installatie kijkt ze kritisch naar de stereotyperingen van Zwarte lichamen, zet ze naar haar hand en schotelt de toeschouwer een nieuw beeld voor.
De bevreemding van de 87-jarige Pieter Holstein gaat uit naar zeer alledaagse en triviale situaties: de bomen in het bos, de mensen in de straat, de voorwerpen in huis, de bloemen in het veld, de dieren in de natuur, de struiken in de tuin. Het combineren van ets en aquarel, abstractie en figuratie, beeld en tekst, leidde tot werk waarin de dubbele betekenis van zijn onderwerpen de leidraad vormde.
De sluiting van galerie Wilfried Lentz markeert het begin van het nieuwe avontuur Weilermattes in het Duitse Brohl. Gritta Ewald interviewt Wilfried over zijn nieuwe stap.
Kunstenaar Nikolay Karabinovych raakt in zijn werk aan complexe persoonlijke en collectieve geschiedenissen. Hij poogt deze zichtbaar te maken, te gedenken…
Alex de vries bezocht de studio van Christien Greven. Op het internet was ze tot voor kort onvindbaar, om haar te leren kennen is een persoonlijke ontmoeting noodzakelijk. De onzekerheid of haar het kunstenaarschap gegund zal worden is groot, maar na jaren in stilte en afzondering te hebben gewerkt, durft zij het erop te wagen.
Thomas van Huut spreekt Bram van Helden over zijn voorstelling Bram vindt ruimte waarin een Japanse kamer zichzelf schijnbaar uitvouwen. Het decor, dat normaal gesproken in dienst staat van de theatervoorstelling, krijgt hier de hoofdrol.