Tijdens zijn periode als Fotograaf des Vaderlands ging Jan Dirk van der Burg maandelijks op fotografische ‘strooptocht’ door slaperige bloemkoolwijken. ‘Ik wilde naar Nederland kijken met een soort blanco blik.’ Hij ging op zoek naar het allergewoonste, het voortkabbelende leven. Thomas van Huut sprak met Jan Dirk van der Burg over hoe dat allergewoonste er in ‘typisch Nederland’ uitziet.

In de loop van de tijd heeft Tanja Smeets een herkenbaar idioom ontwikkeld. Haar grootschalige sculpturale ingrepen laten zich kennen door het toepassen van ongebruikelijke beeldhouwersmaterialen. Op het moment dat die objecten in een andere context worden gepresenteerd en in eindeloze hoeveelheden, in elkaar verstrengeld of gemonteerd, dan worden het onherkenbare groeisels. Alex de Vries bezocht het atelier van Smeets.

Via het ontmoetingsprogramma BIJ/NA kunnen drie aankomende kunstenaars tezamen met drie meer ervaren kunstenaars zich een maand lang professioneel ontwikkelen. Criticus en schrijver Nadia de Vries ging bij de kunstenaars van dit jaar op bezoek.

“De berg- en woestijnlandschappen van Frans van den Boogaard zijn het werk van een schilder die de materie waarmee hij werkt voor zichzelf laat spreken, in een ingehouden sfeer waarin iets opdoemt wat je niet thuis kunt brengen. De donkere vlekken in zijn gebergte zijn de acacia’s die je als wezens tegemoetkomen.”

Irem Kaneli en Stijn Smit hebben zich als kunstenaarsduo onlosmakelijk verbonden met elkaar, het landschap en de zee. In de weidsheid van het Noord-Nederlandse landschap werken ze in eb en vloed en bieden daarmee de kunst een natuurlijk perspectief.

Tanja Smeets transformeert ruimtes met haar sculpturen, die uit alle hoeken van de kamer komen gekropen, over vloeren verspreid liggen of van plafonds en wanden naar beneden hangen. Het zijn een soort landschappen, bestaande uit een mengeling van bijvoorbeeld grijs vilt in sierlijke patronen, gebreide structuren van wol, en daar tussendoor bollen van samengevoegde bladvangers – plastic frames met pinnetjes die ervoor zorgen dat er geen blad in je regenpijp terecht komt. Tanja’s mooie maar ook onheilspellende figuren lijken onstuitbaar uit te dijen, en ogen zowel organisch als kunstmatig.

Hoe kunnen we in de gecultiveerde omgeving van het Antropoceen door middel van het sublieme onze nietigheid in relatie tot natuur hervinden? Een scriptie van Fleur Kotten.

Sjoerd Martens is gefascineerd door de sporen die we als mens achterlaten. Hij legt ze vast en geeft ze een podium. Dit doet hij door ze soms te presenteren als documentaire foto’s, maar ook als fotocollage, animatie of videowerk.

Lisa Ijeoma was te gast in Kunst is Lang. Ze maakt textielwerken: handgeweven stukken of patchworks, stukken stof in figuren geknipt en over elkaar heen genaaid, waardoor er scènes en landschappen ontstaan.