

In aflevering XX van De ontmoeting bezoekt Alma Mathijsen samen met schrijver Basje Boer Raak Mij Aan, Om Ons Te Zien van Giovanni Maisto Ferreira in Showroom MAMA. Een tentoonstelling die uitdaagt om je over te geven aan zachtheid en waarin de verschillende ruimtes je dragen.
In de tentoonstelling ‘What My Hands Know’ staat het werk van twaalf kunstenaars centraal die binnen hun praktijk het fysieke lichaam als instrument beschouwen, als drager van kennis. Daarmee onderscheiden de kunstenaars zich van een wereld waar onze lichamen en de daarbij horende lichamelijke ervaringen steeds minder centraal staan in onze gedigitaliseerde levens, schrijft Fenne Saedt. Voor hen is het maken van kunst een proces waarin een voorbedacht concept niet leidend is, maar geest, gevoel, instinct, lichaam, ogen en handen samenkomen.
In aflevering XVIII van De ontmoeting bezoekt Alma Mathijsen de solotentoonstelling No mud, no lotus van Sanna Martha. Het leidt tot een ontwapenend gesprek met twee bezoekers. Over verval, een geschilderd gebakken ei en niet precies weten waarom je ergens naar wilt blijven kijken.
Het idee dat experiment en vernieuwing enkel bij de jonge kunstenaar te vinden is, lijkt in onze hersenen geprogrammeerd. Om…
In aflevering XVII van De ontmoeting gaat Alma Mathijsen met kunstenaar Mieke Hessels naar When life gives you lemons, squeeze them out in the eyes of your abuser in het Nederlands Fotomuseum.
In aflevering XV van De ontmoeting gaat Thomas van Huut samen met kunstenaar Eva Spierenburg naar Material Memory bij TENT in Rotterdam, een groepsexpositie over de herinneringen die materialen in zich kunnen dragen. ‘Het is de essentie van wat een kunstenaar doet: materiaal laden met betekenis.’
Deze week is Sandim Mendes te gast bij Kunst is Lang. Mendes onderzoekt wat het betekent om een identiteit te hebben – in verschillende culturen, maar ook tussen culturen in. Ze is geboren in Nederland, maar heeft een Kaapverdiaanse achtergrond. In haar werk reconstrueert ze (speculatieve) geschiedenissen op haar eigen manier, om dichter bij het antwoord op die vraag te komen.
Deze week is Anya Janssen te gast bij Kunst is Lang. Anya schildert realistische portretten die iets weghebben van filmstills: ze lijken een stukje prijs te geven van een groter, magisch verhaal. Vaak schildert Anya jongvolwassenen of kinderen die op het punt staan een andere levensfase in te gaan.
Wanneer Linde Keja naar de poésie sonore van Henri Chopin (1922-2008) luistert, walgt ze af en toe. Maar Chopins elektronische verkenningen worden haar vertrouwd, want het zijn de geluiden van een lichaam, van mijn eigen lichaam of van een ander nabij menselijk of dierlijk lichaam. ‘Het raakt een verlangen, naar tast en warmte, adem op huid, geborgen zijn, slaap, seks.’ In dit essay beschrijft Keja hoe Chopins klankgedichten uiteindelijk haar blik, of gehoor, doen kantelen. ‘Ik vind zijn werk zo waardevol, omdat het me leert te luisteren naar mijn eigen lichaam zonder het meteen te hoeven begrijpen en zonder er bang voor te hoeven zijn.’
“Door gebruik te maken van je eigen lichaam als materiaal is performancekunst een directe daad van dekolonisatie. Er zit een bepaalde vrijheid in die veel macht heeft en hard nodig is,” legt de Cambodjaans-Amerikaanse kunstenaar uit wanneer haar wordt gevraagd waarom ze voor performancekunst kiest. Het is niet haar bedoeling om provocerend werk te maken, maar door zichzelf en het publiek nauw te betrekken in haar interventies, worden diepgewortelde, kwalijke patronen snel blootgelegd.
‘The things I want to show are mechanical. Machines have less problems. I’d like to be a machine, wouldn’t you?’ zei Andy Warhol. In dit essay duidt Hille Engelsma Marilyn Monroe’s verhouding tot roem en haar sexy imago aan de hand van Slavoj Žižeks filosofie over verlangen en Warhols zeefdrukkenseries waarin hij (delen van) Marilyn Monroe reproduceert en herhaalt.
‘Ziek zijn betekent vooral veel en vaak in wachtkamers zitten,’ schrijft Mirthe Berentsen. ‘In ruimtes met folders over aanpassingen van levensstijlen en weekbladen met doorzonlevens. Ondanks de frisse en bemoedigende kleuren van de muren zijn het geladen en beladen ruimtes, waaruit je niet kunt ontsnappen.’ Maar gelukkig zijn veel ziekenhuizen de trotse eigenaars van uitzonderlijke kunstcollecties.