Platteland

In de tiendelige serie Grond voor Kunst zoomt Anika van de Wijngaard in op de interactie tussen hedendaagse beeldende kunst, het Groningse landschap en de cultuurhistorie. Vandaag publiceren we het tweede essay in deze reeks.

Vandaag puliceren we het eerste deel in de tiendelige serie Grond voor Kunst, een reeks waarin Anika van de Wijngaard en Mister Motley inzoomen op de  interactie tussen hedendaagse beeldende kunst, het Groningse landschap en de cultuurhistorie. Er zijn eigenschappen, kwaliteiten en verhalen van dit landschap die door werk en handelen van mensen zijn ontstaan. De sloten, wijken, wegen en waterlopen: verkaveling- en infrastructuren laten als zichtbare elementen de historische gelaagdheid van het Groninger landschap zien. Het vertelt ons over het verleden en daarmee ook over de lokale gemeenschap die het landschap vormgaf. Hoe verhoudt dit zich tot de vraagstukken van vandaag de dag, hoe ontsluiten we dit alles en hoe zorgen we er vervolgens voor dat de hang om in dit landschap hedendaagse kunstprojecten te ontwikkelen niet los lomt te staan van de behoeftes van de lokale gemeenschap? Vanuit de wens meer gesprek te voeren over het ‘aarden’ van locatiespecifieke kunst zullen we naast een reeks essays ook in gesprek gaan met drie programmamakers/curatoren en de mensen uit de lokale gemeenschap die zij consulteren en betrekken bij de ontwikkeling van hun projecten.

‘De Nederlandse nietsigheid en de platte horizon ga je vast missen nadat je een tijdje in het buitenland verblijft. Ik mis het nog niet. Eerst een ontsnapping. En een lome zomer met veel verveling.’ Die zomer roept bij Pum van de Koppel de tentsculpturen van Ger van Elk in gedachten, waarbij het non-functionele een eerbetoon aan de verbeeldingskracht wordt.

Maar weinig activiteiten zijn zo zomers als reizen zonder bestemming. Laure van den Hout werd tijdens een busrit van Leiden naar Schiphol herinnerd aan een door Per Kirkeby ontworpen bushalte: ‘De bushalte, niet langer een tussenstation, bijna thuis, bijna bij het museum, bijna bij de persoon die ik ga bezoeken, maar een opzichzelfstaande plek om bezocht te worden.’

Deze week is Petra Noordkamp te gast bij Kunst is Lang. In foto’s en films verkent ze hoe onze ervaringen en herinneringen van invloed zijn op hoe we architectuur en de stedelijke omgeving beleven. In de film De moeder, de zoon en de architect zien we een bolvormige kerk in een Siciliaans dorpje. De Italiaanse architect bleek de vader te zijn van Petra’s oude vakantieliefde, die op zijn beurt later de gevangenis in is gegaan voor het vermoorden van zijn moeder. Via teksten en voice-overs worden beelden van de kerk verknoopt met deze bizarre geschiedenis, en met ideeën over film en over het rollenspel dat een vakantieliefde is.  

Mounir Eddib is een van de zes winnaars van de Buning Brongers Prijzen 2024. Mister Motley interviewt dit jaar alle kunstenaars. Joost Jungsik Vormeer ging met Mounir in gesprek over het veranderde Genkse mijnlandschap en hoe dat steenkoolmijnverleden een weerslag vormt in zijn schilderijen waarbij materialen als teer een vrijheidsdrang symboliseren.

Op het Delfts Blauw van Chris Rijk zijn geen molens, weilanden en wolkenluchten te zien, maar iconische beelden van queer personen. Met zijn werk bevraagt hij heteronormatieve waarden en morrelt hij aan tradities. Jasper Martens interviewde Chris en schreef een essay over de rol die zijn eigen queer identiteit speelt als hij naar dit werk kijkt.

In Kunstenlab Deventer ging Linde Keja met bezoekers in gesprek over de twee tentoonstellingen die er op dit moment te zien zijn. Berichten uit het platte vlak van kunstenaarsduo PolakVanBekkum en My First Tractor II van Zeger Reyers, in beide presentaties worden niet-menselijke perspectieven vertegenwoordigd: een biotoop waarop winterrogge groeit en tekeningen waarin de bewegingen van water een manier vinden om te stromen.