‘Ik word zelf steeds normaler, maar mijn werk wordt steeds gekker’, vertelt Marja van Putten als Alex de Vries bij haar op atelierbezoek gaat. Als schilder werkte Marja jarenlang met een systeem waarmee ze haar doeken opbouwde met negen vakken die ze indeelt in drie basiskleuren: rood, groen en wit, en contrasten zoals binnen en buiten, hard en zacht. Geen systeem om het systeem, maar een houvast om haar composities dynamisch te maken. Drie jaar geleden gooide Marja het roer om en begon aan haar 2D-werken onder de noemer FemmeBRUT: textiele sculpturen van een groep gestalten met uiteenlopende achtergronden en karakters.

Jacqueline Grandjean gaat in gesprek met Abdelkader Benchamma over zijn handschrift en zijn fascinaties voor Breugel en Jeroen Bosch, over interhistorisme, buiten de kaders van het schilderij treden en wanneer een kunstwerk uberhaupt ‘af’ is. ‘Ik vind de fase waarin je kunt betwijfelen of een schilderij of tekening af is of niet een interessante overgangsfase. Er is ruimte voor onzekerheid en ik denk dat onzekerheid een gezonde gemoedstoestand is in onze huidige chaotische wereld.’

Deze week is Ricardo van Eyk te gast bij Kunst is Lang. Zijn installaties en schilderwerken bevatten elementen van architectuur en bouwmaterialen. Zo maakte hij grote schotels van aluminium, waarin mysterieuze tekeningen zijn gemaakt én weer uitgewist, of bewerkte hij roestvrijstalen panelen met een slijptol, zodat ze veranderen in wonderlijk vervormde, spiegelende oppervlaktes.

Alex de Vries sprak met Mariette Linders over haar loopbaan en kunstpraktijk, en hoe onverwachte gezondheidscomplicaties haar werk en benadering van kunst hebben beïnvloed. Mariette reflecteert op de ervaringen die ze op verschillende werkplekken en in samenwerking met anderen opdeed, en hoe deze haar ontwikkeling als maker hebben gevormd. ‘Ik wilde kunst maken die als luciferhoutjes tussen de oogleden zou staan. Wakker blijven, niet alles aannemen, maar zelf blijven kijken. En ik wilde het “intellect” gevoelig maken, een lichaam als bedding geven.’

Anne-Mirthe Huijser denkt terug aan het moment dat zij en studiegenoot E in een boek voor het eerst een Marlow Moss zagen en in eerste instantie dachten dat het om voor hen onbekend werk van Mondriaan ging. In de tentoonstelling Radicaal in Museum Arnhem ontmoet Anne-Mirthe Moss’ werk opnieuw, maar wordt ze ook geraakt door werk van Hanna Nagel: ‘De serie tekeningen doet me denken aan de sfeer van Het verhaal van de dienstmaagd van Margaret Atwood. Ik krijg kippenvel: dat Nagel dit vastlegde vind ik bewonderenswaardig. Ze leefde in een tijd waarin er nauwelijks de juiste woorden gegeven werden aan verkrachting, misogynie of seksuele intimidatie. […] Hoe krachtig moet het geweest zijn om dit verzet in beeld te vangen?’

Textiele structuren en texturen – en de vaak sensorische processen die bij het maken daarvan komen kijken – vormen de drijvende krachten achter het maakwerk van Suzanne Dikker. Voor de rubriek Gevonden voorwerpen schreef zij over de gedachtestroom die op gang kwam na het zien van het schilderij Les noces solaires van Laurent Proux.

De conceptuele werken van Koen Kievits hebben verschijnen en verdwijnen als rode draad. Vanuit de vraag wat een afbeelding een afbeelding maakt, schuurt hij bijvoorbeeld lagen van foto’s weg, tot er een opgeruwd oppervlak overblijft dat alleen nog verwijst naar de weggevaagde beeltenis. In een ander werk stroomt er zand uit een opgehangen frame, zodat de compositie in dat frame langzaam verdwijnt en het zand in een nieuwe gedaante op de vloer verschijnt.