Residenties zijn gericht op een kunstenaar die vrij is
Residenties functioneren als kwaliteitsstempels in de kunstwereld en zijn daarmee essentiële ketens in de kettingreactie van succes. Maar ze zijn niet voor iedereen toegankelijk. In haar nieuwste essay binnen de reeks Land zonder grenzen reflecteert Mirthe Berentsen op de wijze waarop kunstenaars met kinderen structureel worden buitengesloten van deelname aan felbegeerde residenties. ‘Residenties veronderstellen een kunstenaar die vrij is – vrij van zorg, vrij van afhankelijkheden, vrij om weken- of maandenlang fysiek aanwezig te zijn op een specifieke plek. Daarmee is de infrastructuur van de kunstwereld structureel ongeschikt voor wie zorg draagt.’
KUNST IS LANG: Katja Verheul
Deze week is Katja Verheul te gast bij Kunst is Lang. Veel van haar films en videowerken draaien om de impact en dreiging van voorbije oorlogen. Zo gaat de film Red Dust over de kernproeven die het Franse leger in de jaren ’60 in de Algerijnse Sahara deed, waardoor nog steeds elk jaar radioactief stof op het zuiden van Europa neerdaalt. In de film What is left Behind zien we hoeveel werk het is om de Nederlandse zee én de rivieren te ontdoen van bommen die daar na de Tweede Wereldoorlog massaal in zijn gedumpt. In Katja’s nieuwste project vraagt ze aandacht voor wat de natuur mogelijk te wachten staat nu het Ministerie van Defensie van plan is het militair oefenterrein in ons land uit te breiden: nu al is tweederde van dat terrein beschermd natuurgebied, wat zich moeilijk laat verenigen met de impact van bommen, granaten en pantservoertuigen.
The belly as a transformative space – on The Belly of Momo in Buro Stedelijk
‘The Belly of Momo unfolds in Buro Stedelijk’s Central Space, a location that has itself become a kind of belly. A generative hollow where experimental practices and communal gathering have taken root.’ Curator Rita Ouédraogo reflects on the installation of Kevin Osepa, which is also the final project she has curated in Buro Stedelijk. The space hums with Afro-spiritual resonances: altars, symbols, and gestures that speak to lineages of knowing often rendered invisible within institutional walls.
De buik als plek van transformatie – over The Belly of Momo in Buro Stedelijk
Met The Belly of Momo neemt curator Rita Ouédraogo afscheid van Buro Stedelijk, de plek voor experiment in het Stedelijk Museum Amsterdam. In dit essay reflecteert ze op de installatie van Kevin Osepa. ‘Voor Kevin Osepa is the Belly of Momo zowel onderwerp als strategie. Een poreuze filosofie die een spiegel vormt van Buro Stedelijk zelf. Beide zijn interieurs in wording: plekken om samen te komen, om te experimenteren, waar chaos gekoesterd mag worden. De (onder)buik kan tegengestelde krachten dragen zonder oplossingen te behoeven: rouw en vreugde bestaan naast elkaar en dragen beiden de resonantie van onze voorouders.’
KUNST IS LANG: Charlotte Schleiffert
Deze week is Charlotte Schleiffert te gast bij Kunst is Lang. Charlotte tekent en schildert al ruim 30 jaar een expressief oeuvre bij elkaar. Het meest bekend zijn haar figuren van meer dan 3 meter hoog, meestal een combinatie tussen een menselijk onderlijf in modellenpose met daarbovenop een dierenkop of een uitbundig masker. Daarnaast maakt Charlotte schilderijen waarin in soepele lijnen en vaak felle kleuren een relatie van macht of juist onmacht wordt uitgedrukt.
Het landschap leren lezen
In de tiendelige serie Grond voor Kunst zoomt Anika van de Wijngaard in op de interactie tussen hedendaagse beeldende kunst, het Groningse landschap en de cultuurhistorie. Vandaag publiceren we het tweede essay in deze reeks.
‘Een schilderij dat ik gisteren heb gemaakt, kan morgen iets anders betekenen’ – op atelierbezoek bij Uwe Poth
De projecten van Uwe Poth zijn omvangrijk, kennen tal van uitwerkingen in samenhangende reeksen kleurrijke werken in uiteenlopende technieken. Het zijn geen letterlijke weergaven van de misstanden in de wereld of van het plezier dat hij in het leven vindt, maar verbeeldingen van ervaringen waarvan hij niet op voorhand weet hoe die eruit zullen zien. Wat hij schildert is er een vrije uitwerking van. Alex de Vries bezocht zijn atelier.
De dood moet worden beantwoord met tederheid – over The Survival of the Faintest van Doina Kraal
De droefenis die op de dood volgt, dempen we met rituelen. Met fluisteringen, zorgvuldig gearrangeerde boeketten, passende gedichten. Missen als een ronde vorm in het Stedelijk Museum Schiedam laat eenzelfde tederheid zien, die tot een hoogtepunt komt in The Survival of the Faintest van Doina Kraal, zag Maurits de Bruijn. ‘Het beeld heeft wat weg van een explosietekening, een technische tekening van een machine of object, waarbij de onderdelen uit elkaar zijn getrokken om te laten zien hoe ze in elkaar zitten. En dat is het natuurlijk ook. Want wie The Survival of the Faintest tegemoet treedt, kan niet ontkennen dat er een bom moet zijn afgegaan, dat zich hier een ramp heeft voltrokken, dat de lijm is opgelost.’
KUNST IS LANG: Mirjam Linschooten
Deze week is Mirjam Linschooten te gast bij Kunst is Lang. Een centrale vraag in haar praktijk is hoe herinneringen en geschiedenissen worden geconstrueerd door middel van verzamelen, interpreteren en tentoonstellen. ‘How to Exit and How Not to Enter’ draait om acht West-Afrikaanse beelden uit de verzameling van socioloog Joop Goudsblom. Mirjam voerde gesprekken over de waarde van die beelden met mensen van verschillende culturele en professionele achtergronden, zoals kunstenaars, curatoren en handelaars en verzamelaars. Ze legde bloot hoe je vanuit radicaal verschillende waardesystemen naar de beelden kunt kijken.
Land zonder grenzen: Cicaden zingen in hun eigen taal[1]
Jam van der Aa reflecteert op haar reeks artikelen die ze voor Land zonder grenzen schreef: ‘Wat als ik na alle gesprekken die ik met mensen heb gevoerd, alle dingen die ik erover heb gelezen het afgelopen jaar kan concluderen dat het vastleggen en overbrengen van verhalen in wezen een neurodivergente methode is?’ Cidaden zingen hun eigen taal is Jam’s slotessay in haar serie teksten over neurodivergentie en de kunstwereld. Ze verbindt onze notie van normatieve taal aan de mate van inleven. ‘Als ik heel erg eerlijk ben, verlang ik naar een gezamenlijke taal die voor ons allemaal even nieuw is.’
Wat kan een kunstruimte doen om een genocide te voorkomen? – over Shopping against genocide
Simomo Bouj en Jan Hoek runnen No Limits! Art Castle. Ze onderzochten wat ze met hun kunstruimte konden doen om zich in te zetten tegen de Israëlische genocide op de Palestijnen in Gaza. Op die grote vraag formuleerden ze een heel concreet antwoord: de tentoonstelling Shopping Against Genocide die bezoekers in staat stelt hun koopkracht op een goede manier in te zetten. In dit essay geven Simomo en Jan tips voor andere kunstruimtes die zich willen aansluiten bij hun missie.
KUNST IS LANG: Çiğdem Yüksel
Deze week is Çiğdem Yüksel te gast bij Kunst is Lang. Çiğdem schaart de meeste afbeeldingen van moslima’s onder ‘safari-foto’s’: van veraf genomen, vaak op de rug, zonder dat er ook maar een spoortje persoonlijkheid van de betreffende vrouw te zien is. Vanuit het groeiend besef dat beeldbanken en archieven essentieel zijn voor ons maatschappelijk geheugen, legde ze in het fotoboek Je moest eens weten: de eerste generatie vrouwen uit Turkije in Nederland de verhalen, portretten en familiefoto’s van 22 vrouwen vast die in dezelfde tijd als Çiğdems eigen oma naar Nederland kwamen.
Dat wat blijft plakken
Helena Julian schreef een essay naar aanleiding van The yolk’s on you, een tentoonstelling van het resort die plaatsvindt in het Groningse Cafetaria Koning. ‘In Groningen zat ik in een cirkel met Natasja Mabesoone, Josse Pyl, Jesse Strikwerda en Tim Depraetere. Rond een uur of halftwaalf, met koffie, geen friet. Dat wij – het veronderstelde wij dat werkt in de culturele sector – op dat uur niet te vinden waren in een snackbar, zegt ook iets over patronen: over sociale klassen, werktijden, voorkeuren. Er zijn genoeg mensen met een ander ritme, een ander dagelijks patroon, een andere verhouding tot de snackbar. We bespraken de uitnodiging van het resort aan de kunstenaars om tijdens de residentieperiode nieuw werk te maken in de context van een Groningse snackbar.’
Spel als praktijk – over CaccHho CucchhA van Mercedes Azpilicueta
Zorg en ouderschap. Voor onze serie Land zonder grenzen onderzoekt schrijver en kunstenaar Mirthe Berentsen de komende maanden het systeem waar die twee samenkomen: het gezin. Met Mercedes Azpilicueta, de zoon van Mercedes en Mirthes dochter, bezocht ze CaccHho CucchhA – de tentoonstelling van Mercedes die is gemaakt voor kinderen van 4 tot 12 jaar en ruimte voor spel biedt. ‘Oh pas op! Ben je ok lieverd?’
Een update! En veel dank!
Een update over de actie die we in maart zijn gestart om het voortbestaan van ons Mister Motley te borgen!
Advertenties
Ook adverteren op mistermotley.nl? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl
Nieuwe artikelen laden...